De voorbeelden van GAS-waanzin van de afgelopen weken passen in een breder kader van toenemende controle en pestboetes voor de gewone bevolking. De gevestigde politici lijken vastberaden om dat beleid verder op te voeren. Antwerps OCMW-voorzitster Homans kondigde aan dat de profielen van leefloners op Facebook systematisch zullen gescreend worden. Tegelijk komen superrijken met miljoenenfraude weg. Twee maten en twee gewichten, zo werkt het kapitalisme.
Vorige week raakte bekend dat prins Henri de Croÿ-Solre werd vrijgesproken voor fraude met vennootschappen, waarbij nieuwe kasgeldvennootschappen werden opgezet waaraan de activiteiten van KMO’s werden verkocht om belastingen te ontduiken. Door de vrijspraak loopt de gemeenschap 75 miljoen euro mis. De vrijspraak was gebaseerd op een onregelmatigheid bij de ondervraging van een beschuldigde in Frankrijk. Afgelopen weekend maakte De Tijd ook bekend dat zakenbank HSBC actief hielp om de belastingen in ons land te ontduiken.
Dergelijke fraudeurs komen ermee weg, terwijl naar aanleiding van de “grote graai” in Zedelgem een werkstraf van 50 uur werd opgelegd. Mensen die enkele biljetten meegraaiden toen overvallers een grote hoeveelheid geld over de straat lieten neerdwarrelen, worden dus strenger gestraft dan wie de gemeenschap miljoenen euro rechtmatig belastinggeld ontzegt via frauduleuze praktijken.
Het voorbeeld is symbolisch voor het verschil in behandeling tussen gewone mensen en superrijken. Toen het geld in Zedelgem verdween, was iedereen verdacht en nam de sociale controle sterk toe. Een nieuwe wagen of een andere investering was meteen verdacht en gaf aanleiding tot roddels. Superrijken die frauderen doen dit vanuit hun afgeschermde villa’s waarbij hen geen strohalm in de weg wordt gelegd. Door enkele betrapte graaiers werkstraffen op te leggen, wil de rechter naar verluidt een voorbeeld stellen. Maar welk voorbeeld? Dat ze niet genoeg gegraaid hebben om vrijuit te gaan?
Terwijl er geen middelen blijken te zijn om pakweg de grote diamantfraude aan te pakken – zodra daar iets rond gebeurt, kan je er bijna gif op nemen dat er onderlinge afrekeningen bij de onderzoekers plaatsvinden – zal de stad Antwerpen nu wel middelen vrijmaken om de profielen van leefloners op sociale media te volgen. OCMW-voorzitster Liesbeth Homans (N-VA) verklaarde eerder dat haar partijgenoten beter een goede slok Dreft nemen vooraleer ze met de media spreken – een verwijzing naar de neoliberale voddenman Siegfried Bracke. Met haar Big Brother-voorstellen zal voor Homans zelfs een megapack spoelmiddel niet volstaan om er proper over te communiceren. Hoe ze dit draait of keert, Homans zegt eigenlijk dat iedere uitkeringstrekker sowieso verdacht is van een misdrijf dat erger is dan miljoenenfraude of grote criminaliteit.
Niet dat wij ‘sociale fraude’ of het ‘Zedelgemse graaien’ goedkeuren, maar de twee maten en gewichten zijn toch al te frappant om dit zomaar te aanvaarden. Met camera’s, GAS-boetes en agenten die de sociale media afdweilen wordt alles wat we doen stilaan geregistreerd. Toppolitici reageren verontwaardigd als hun telefoon wordt afgeluisterd door de Amerikaanse veiligheidsdiensten, maar zelf voeren ze hetzelfde beleid tegenover hun ‘onderdanen’.
Tegenover Big Brother met zijn GAS-waanzin en zijn klassenjustitie plaatsen wij de noodzaak van een alternatief dat vertrekt van de reële behoeften van de meerderheid van de bevolking. Degelijke jobs aan goede lonen, betaalbare huisvesting, openbare diensten als kinderopvang, onderwijs, vervoer, afvalophaling, publiek sanitair,… Dat allemaal zou meteen ook heel wat oorzaken van ‘overlast’ wegnemen. Hun repressie is een gevolg van het falen van hun beleid, het zal geen antwoorden bieden. Laat ons de strijd tegen repressie en GAS-waanzin kaderen in de strijd voor een alternatief op het kapitalisme!
