Politieke rentree tussen het rollen van (verbale) spierballen en déjà vu’s

De politieke rentree is goed verlopen. Alles liep op wieltjes en elke gevestigde partij speelde de rol die verwacht werd. Er werden hier en daar wat spierballen gerold, geen enkele gevestigde partij heeft er immers belang bij om te zeggen dat iedereen het eens is om dezelfde politiek te voeren. Als goede acteurs genoten ze er van om op het toneel van de media elkaar te bekampen. Achter de schermen is er evenwel een grote eenheid om toch iemand te laten betalen voor de crisis. En wees maar zeker, het zal niet de burgerij zijn. Bij dit hele schouwtoneel lijken de werkenden en hun gezinnen tot een passieve toekijkende rol veroordeeld te zijn.

Artikel door Stephane Delcros

De Franstalige liberalen van de Mouvement Réformateur (MR) hebben hun rentree niet gemist. Voorzitter Charles Michel sprak van een “berlusconisering van Wallonië” toen hij het had over de rol van de PS bij de overname van de krant L’Avenir door de intercommunale Tecteo. Enkele dagen later stelde Michel dat PS-kopstuk Magnette “bolsjewistische ideeën” verkondigde. Arme MR. Ondanks alle goede wil slaagt de partij er niet in om de ‘belangrijkste partij van de burgerij’ te worden, een rol die werd ingepikt door de PS die deze rol bovendien met verve vervult. Omdat de liberalen het moeilijk hebben om zich echt te onderscheiden van de PS, beperken ze zich al langere tijd tot schokkende uitspraken die weinig om het lijf hebben en vooral bedoeld zijn om het eigen imago te kleuren.

Natuurlijk heeft het dossier van Tecteo eens te meer het gebrek aan transparantie en democratie van de PS aangetoond. De MR doet het overigens zelden beter. Het hoogtepunt van de retorische strijd van de chef van de Franstalige rechterzijde is ongetwijfeld de poging om de algemeen secretaris van het ABVV, Anne Demelenne, te laten doorgaan voor een radicaal links element waar Magnette zijn inspiratie bij opdoet. Van Michel verwachten we niet dat hij de dynamiek van de krachtsverhoudingen of van de druk van de basis op de leiding van de vakbonden begrijpt. Alleszins lijkt hij dit zelfs bewust te negeren.

Dit soort verklaringen is van belang voor beide partijen: het laat de MR toe om er aan te herinneren dat de partij wel degelijk rechts is, tegelijk wordt de illusie gewekt dat de PS links zou zijn. Er wordt geprobeerd om een zogenaamde confrontatie tussen links en rechts in kaart te zetten. En dan maar hopen dat de mensen erin trappen, ook al staat de zogenaamde ‘linkerzijde’ voor een rechts beleid van aanvallen op de sociale zekerheid, besparingen, lastenverlagingen voor de bedrijven en privatiseringen.

Op nationaal niveau zien we net hetzelfde, maar dan met de N-VA. Het is in het belang van zowel PS als N-VA dat die laatste partij wordt gezien als vertegenwoordiger van het ‘rechtse Vlaanderen’ en de PS van het ‘linkse en syndicale Wallonië.’ Het is immers gemakkelijker om de eigen troepen te mobiliseren tegen een ‘ultieme vijand’. Ieder mogelijk akkefietje wirdt aangegrepen, tot zelfs de komst van twee Chinese panda’s toe.

Voor de PS komt dit goed uit. Er wordt door de politieke tegenstanders heel wat energie gestoken in de poging om te laten vergeten dat de PS op federaal vlak sinds 1988 al betrokken is bij het neoliberale beleid en dat de partij toch nog links zou zijn of een verlengstuk voor de vakbonden. Voor Magnette is dat handig, zeker op een ogenblik dat de Franstalige PVDA het heel goed doet in de peilingen. De PS-top heeft overigens redenen om ongerust te zijn. De oproep van het ABVV van Charleroi en Zuid-Henegouwen geeft aan dat er gediscussieerd wordt over de mogelijkheid van een eerste stap naar een nieuwe linkse kracht.

Onder de vakbondsbasis rommelt het al langer. Die basis is een pak linkser dan Demelenne, die overigens lid van de PS is. Heel wat syndicale militanten hebben het gevoel dat Demelenne en de leiding vooral proberen om het syndicale verzet af te zwakken, terwijl ze zelf vooral de sociale verworvenheden willen verdedigen.

Veel arbeiders weten dat er pas een echte links-rechts confrontatie zal zijn indien ze over een eigen politiek instrument beschikken. Dat betekent een ander instrument dan de gevestigde partijen (PS, SP.a, CD&V,…) die historisch een bevoorrechtte band met de vakbonden hadden, maar dat vooral gebruikten om verzet te stoppen en het besparingsbeleid verder te zetten.

Wat in Charleroi gebeurt bij het ABVV is een belangrijke ontwikkeling. Het kan de eerste stap zijn naar de opbouw van een politiek verlengstuk voor de werkende bevolking. We zouden daar een pak sterker mee staan in onze strijd. Het zou een enthousiasme teweeg brengen onder tienduizenden jongeren, werkenden, werklozen of gepensioneerden.

De PS is al lang niet links meer, SP.a en Groen evenmin (zie bijvoorbeeld wat deze partijen in Sint-Niklaas doen), en het proces is onomkeerbaar. De werkende bevolking heeft een nieuw politiek instrument nodig om zich te verdedigen en het verzet te versterken om zich te kunnen keren tegen het economische systeem dat ons niets te bieden heeft.

Delen:
Printen:

Steun ons: plaats uw boodschap in onze mei-editie!

Voorpagina van De Linkse Socialist

Uw boodschap in onze mei-editie