Op 7 mei is een voorakkoord bereikt tussen vakbonden, werkgevers en regering bij de Vlaamse non-profitsector. Zeventien maanden van strijd waren hiervoor nodig. Op de vooravond van de aangekondigde staking (voor onbepaalde duur) sprak 77% van de LBC-militanten zich uit voor het akkoord. Bij de andere vakbonden behaalde het ja-kamp slechts een nipte meerderheid. Het akkoord treedt in werking vanaf januari 2006, waardoor er een gat is van een volledig jaar, het vorige akkoord liep immers af in december 2004.
Een LBC-militant
Het akkoord verbetert wel de loon- en arbeidsvoorwaarden binnen de non-profit, maar meer is nodig en lag zelfs binnen handbereik. Zo is er wel een verhoging van de eindejaarspremie, maar geen volledige dertiende maand. Ook de gevraagde verhoging van de premies voor onregelmatige prestaties blijft achterwege. De uitbreiding van de 45+ regeling naar alle werknemers binnen de Vlaamse non-profit is er wel gekomen, net als de gedeeltelijke terugbetaling van de vervoersonkosten voor de werknemers van de thuiszorg. In de gehandicaptenzorg zal iedere A1-werknemer volgens zijn diploma betaald worden. Daarnaast hebben de vakbonden ook verkregen dat de buitenschoolse kinderopvang eindelijk in het akkoord opgenomen is en hebben ze de creatie van nieuwe nep-statuten kunnen verhinderen.
Globaal gezien kunnen we dus spreken van een matig akkoord. De loon- en arbeidsvoorwaarden zijn er op vooruitgegaan, maar de gemiddelde loonkloof van 10,5% ten opzichte van de andere sectoren is niet structureel weggewerkt. Ook de invoering van de 36-uren werkweek viel uit de boot en bij het creëren van nieuwe jobs heeft de Vlaamse regering dezelfde truc uitgehaald als de federale regering. Zo gaat een deel van de middelen uit het meerjarenakkoord naar maatregelen die genomen werden in andere dossiers.
Het akkoord blijft beperkt en ligt in de lijn van het federaal akkoord. De ontgoocheling bij heel wat vakbondsleden is begrijpelijk, na de voorbeeldige strijd van de afgelopen maanden. Door die ervaring van strijd en het besef dat toegevingen kunnen (en moeten) afgedwongen worden, werd meer verwacht. Anderzijds zijn er ook op Vlaams niveau een aantal toegevingen afgedwongen en was meer wellicht moeilijk, gezien het bestaan van het federaal akkoord in de sector.
