Het lijkt nog veraf, maar vanaf het najaar zal alles in het teken staan van de gevreesde verkiezingen van 25 mei 2014. Lukt het de traditionele burgerij en hun partijen nogmaals om ons het gevoerde beleid als een noodzakelijk kwaad te verkopen? Of steken de ongeduldige Vlaamse kleinburgerij en hun communautaire scherpslijpers stokken in de wielen, op het gevaar af van een nieuwe langdurige politieke crisis? En voorts, kunnen de vakbondsleiders hun achterban opnieuw mobiliseren achter het minste kwaad of manifesteert de breuk van delen van de arbeidersbeweging met de traditionele partijen zich nu eindelijk ook in het parlement?
Standpunt door Eric Byl
Met voldoening kan de Belgische grootburgerij terugblikken op de tactische keuze die ze bijna twee jaar geleden doordrukte. Een regering onder leiderschap van de PS was inderdaad het meest geschikte instrument om de arbeidersbeweging het zwaarste besparingsprogramma uit ‘s lands geschiedenis door de strot te rammen. Op goed twee jaar tijd, nauwelijks een halve legislatuur, heeft de regering-Di Rupo een reeks door de burgerij noodzakelijk geachte hervormingen doorgevoerd. We zullen voortaan langer werken, de jacht op wat men in rechtse kringen het sociaal profitariaat noemt – de leefloners, de werklozen, de chronisch zieken, de mindervaliden, de politieke vluchtelingen en andere migranten – is in een hogere versnelling geschakeld, de lonen zijn gekortwiekt, de flexibiliteit opgedreven en de openbare dienstverlening afgeslankt.
Voor de burgerij is dat goed nieuws. Tegelijk werden banken drijvend gehouden met gemeenschapsmiddelen, speculanten op overheidsschuld voorlopig naar elders doorverwezen en bedrijven bevloeid met subsidies en lastenverlagingen. Bovendien kon de regering kosteloos een staatshervorming en een eengemaakt statuut voor arbeiders en bedienden in de steigers te zetten. Tenslotte lijkt ze met enige vertraging de door Europa opgelegde begrotingsnormen te behalen. Verzet tegen het gevoerde beleid stoot op toenemende repressie. Petities en ingebedde ‘betogingen’ moeten de democratische façade overeind houden, maar opgepast, want de GAS-ambtenaar waakt. Strafvermindering wordt een voorrecht voor grote fraudeurs en andere topcriminelen, want ook hier is de klassenmaatschappij van toepassing.
Vijf jaar ver in de grootste crisis van het kapitalisme sinds de Grote Depressie van de jaren ’30 is niets meer zeker. Maar we kunnen ervan uitgaan dat de regering wil omschakelen in verkiezingsmodus. Voor de N-VA gaat de sociale afbraak nog niet ver genoeg. Ze zal de druk opdrijven, ook, waar het kan, door veelvuldig gebruik te maken van het ‘voor wat, hoort wat’-beleid van de traditionele partijen. Na de verkiezingen zal de sociale afbraak fors opgevoerd worden, met de N-VA om de kracht van de verandering te illustreren, of zonder om aan te tonen dat ‘verandering’ ook zonder N-VA kan. N-VA wordt dé inzet van de verkiezingen en hoe dat ook afloopt, het betekent slecht nieuws voor de arbeidersbeweging.
Tenzij de arbeidersbeweging of delen ervan dat kunnen beginnen ombuigen door in het parlement in te breken met een of meerdere van de burgerij onafhankelijke politici. Dat is wat het ABVV gewest Charleroi-Zuid Henegouwen en de christelijke bediendencentrale CNE openlijk bepleiten, zonder twijfel met goedkeuring van syndicalisten in heel het land. Vooral in Luik en Antwerpen is de PVDA daarvoor goed geplaatst. Zoals talloze andere activisten wil LSP daar graag aan bijdragen. Vandaar ons pleidooi voor gezamenlijke lijsten onder de naam PVDA-eenheid. (Zie Open brief van LSP voor een electorale krachtenbundeling in 2014).
Wat de PVDA met eventuele verkozenen doet, kan LSP niet bepalen, maar we hebben wel enkele suggesties. Zo zouden wij van de verkozenen spreekbuizen maken van heel de beweging, niet alleen van de eigen militanten. We zouden hen waarschuwen om de eisen niet kost wat kost te formuleren op een voor het parlement aanvaardbare wijze, maar te zorgen dat ze beantwoorden aan de reële noden van de beweging en voorts om ver weg te blijven van postjes en coalities met de besparingspartijen. We zouden hen ten slotte aansporen de parlementaire posities te gebruiken om een echt democratisch socialistisch programma te populariseren omdat dit de beweging zou versterken.
