Zondag ging er op initiatief van Intal een betoging door voor de Amerikaanse ambassade tegen de dreigende militaire interventie in Syrië. LSP verdedigt het recht op zelfbeschikking van de volkeren en verzet zich tegen een militaire interventie die slechts de ene dictator wil vervangen door een andere, zonder aan de fundamenten van de kapitalistische onderdrukking te raken.
Door Julien
Sinds het begin van de revolutionaire bewegingen in Noord Afrika en het Midden Oosten, stond LSP systematisch aan de kant van de arbeiders en de armen. We verdedigen geen dictators als Bassar Al Assad in de illusie dat ze een bescherming zouden zijn tegen fundamentalistische politieke Islam. Noch Assad, noch de leiding van de verschillende rebellengroepen staan aan de kant van de arbeiders en de armen. De massa’s moeten een eigen onafhankelijk instrument hebben om het regime omver te kunnen werpen en democratisch over hun toekomst te kunnen beslissen, door arbeiders en armen te verenigen ongeacht hun etnische afkomst of religie. De massabewegingen in Tunesië en Egypte hebben aangetoond dat de massa’s in staat zijn om dictatoriale regimes ten val te brengen met algemene stakingen, het opzetten van wijkcomité’s, bezettingen, … en zijn voorbeelden voor Syrië. Ze tonen dat de massa’s in de regio klaar zijn voor revolutie en geen nood hebben om beroep te doen op één of andere nationale elite om te breken met het imperialisme en de religieuze secten. Ze tonen echter ook dat de revolutie kan degenereren indien geen einde gemaakt wordt aan de bron van onderdrukking, en door systematisch allianties aan te gaan en steun te zoeken bij krachten die tegengestelde belangen hebben aan die van de arbeidersbeweging zelf.
Het is dus nodig om afstand te nemen, zowel van het regime van Assad als van de rebellen die gesteund worden door Saoedi-Arabië, Quatar en het Westerse imperialisme. We betreuren het dat de oproep van Intal deze weg niet gekozen heeft door zich te beperken tot een manifestatie tegen het imperialisme. Deze positie zorgt er niet alleen voor dat de betoging zich isoleert van Tunesiërs, Egyptenaren, maar ook van Syrische jongeren en arbeiders die opkomen tegen de verschillende dictatoriale regimes in de regio. Het trekt ook een laag fervente pro-Assad Syriers aan. Deze laatsten aarzelden niet om in het begin van de betoging onze leden die hun blad verkochten op de betoging te intimideren (in Syrië zijn de Assad aanhangers niet gewoon aan kritiek in de pers, de dictatuur laat dat niet toe).
Naar het einde toe gingen ze over tot fysieke aanvallen op een groep Iraanse betogers die borden omhoog hielden tegen het imperialisme en tegen de dictatuur van Assad. Verschillende betogers – waaronder leden van JOC (de Franstalige KAJ), LSP en Anonymous – zijn tussen gekomen om hen te beschermen, maar de politie schoot de pro-Assad agressoren al snel ter hulp door ons uit de betoging te duwen, twee manifestanten te arresteren en iedereen die zich uitsprak tegen Assad (JOC, PSL, leden van Anonymous en linkse Iraniërs) te behandelen als geweldenaar.
LSP is het evenmin eens met de positie van SAP die onduidelijk is in haar kritiek op de rebellen en de bewapening ervan door het imperialisme. Anderzijds spreekt ze zich wel duidelijk uit tegen een rechtstreekse militaire interventie. We begrijpen niet waarom ze op die basis gevraagd zijn te vertrekken van de actie. Een anti-oorlogsbeweging kan maar groeien als er ruimte is voor debat en discussie. Niet door toe te geven aan de druk om unilateraal één positie, in dit geval pro-Assad, met intimidatie op te leggen.
De Koerdische gemeenschap betoogde reeds eerder in Brussel, met zo’n 350, tegen de aanvallen van Al Qaeda in de Koerdische regio in Syrië en tegen een militaire interventie, zonder echter tegelijk hun kritiek te sparen op de dictator. Het karakter van de betoging afgelopen zondag maakte dat zij niet aanwezig waren.
Hoe een beweging bouwen als de Assad aanhangers systematisch blijven elkeen met kritiek op het regime fysiek aan te vallen? Wij denken dat het niet voldoende is om zich te beperken tot een anti-imperialistische positie om een brede anti-oorlogsbeweging uit te bouwen. Het is nodig een reëel alternatief, een socialistisch alternatief, te verdedigen in het belang van de armen en de arbeiders in de regio!
