Maar alle peilingen tonen dat een meerderheid van de bevolking gekant is tegen elke imperialistische militaire interventie
Wanneer Obama op 3 september voorstelde dat het Amerikaanse Congres de militaire interventie in Syrië zou bespreken dan bedoelde President Obama meer dan enkel de reikwijdte van de aanvallen. Deze zouden zoals aangekondigd ”beperkt en proportioneel” zijn om ”schade aan te brengen aan de productiecapaciteit van chemische wapens in Syrië”. Maar ook de strategie op langere termijn, gericht op een verandering van het regime, zal evenzeer aan bod komen.
Door Per-Åke Westerlund , Rättvisepartiet Socialisterna ( CWI Zweden )
Obama kende vorige week een grote tegenslag toen de Britse premier David Cameron werd weggestemd en vernederd bij de stemming in het Lagerhuis. Een meerderheid stemde tegen de inzet van Britse troepen bij een aanval tegen Syrië. Sindsdien probeert de Amerikaanse regering verwoed steun te zoeken voor zijn de militaire interventie. De internationale en rechtse media hebben een imperialistische propagandacampagne opgestart om een nieuwe oorlog in het Midden-Oosten te rechtvaardigen. Obama ging op een Europese tournee, startende in Zweden, als aanloop naar de G20-top in Sint –Petersburg, Rusland . Hij probeert de internationale leiders te overtuigen zijn strategie te ondersteunen .
De ware aard van de imperialistische militaire dreiging wordt steeds duidelijker voor de wereldbevolking. Het feit dat Obama geen enkel bezwaar uit bij de machtsovername door het leger in Egypte of zwijgt over de voortdurende onderdrukking en repressie in Bahrein, een klein Arabisch land waar de vijfde vloot van de VS marine gestationeerd , zijn slechts de meest recente voorbeelden die zijn hypocrisie illustreren .
De waarheid is dat de nakende Amerikaanse militaire interventie niets te maken heeft met de bescherming van burgers tegen de hevige repressie van het Assad – regime. Het heeft als doel de Amerikaanse en Westerse dominantie, in deze voor het imperialisme cruciale regio, te garanderen. De interventie zal geen einde maken aan de burgeroorlog, ze zal het toenemende sektarische geweld die heerst in het land nog erger maken .
Uit opiniepeilingen blijkt een massale oppositie, zowel in de Verenigde Staten als elders, tegen het idee van een militaire interventie in Syrië . De anti-oorlogsmanifestaties groeien met de dag. Alle afdelingen van het CWI (Committee for a Workers International), zoals de LSP/PSL in België nemen er actief aan deel.
In België gaat komende zondag , 8 september, een manifestatie door om 17u aan de Amerikaanse Ambassade (Regentlaan) in Brussel. LSP/PSL roept om hieraan deel te nemen. Meer info vind je via deze link.
Het verzet tegen de imperialistische plannen van Obama groeit – Neen tegen de aanval van Amerika in Syrië!
Een Amerikaanse militaire interventie lijkt steeds waarschijnlijker. Maar Obama’s oorlogsplannen krijgen veel minder steun dan in eerste instantie werd verwacht, zelfs onder de traditionele bondgenoten van de Verenigde Staten.
De Situatie in Syrië:
Het begon als een vreedzame, sociale verzetsbeweging van hoofdzakelijk jongeren, geïnspireerd door de revoluties in Egypte en Tunesië. Twee jaar geleden sloeg die om in een militair conflict. Dit conflict is steeds meer van sectaire en religieuze aard geworden met slachtpartijen aan beide zijden.
De leiders van het regime zijn voornamelijk afkomstig uit de Alawitische minderheid, een afgeleide tak van de Sjiitische islam. President al-Assad wordt gesteund door Iran en zijn bondgenoot Hezbollah in Libanon, terwijl hij wapens ontvangt uit Rusland, waarvan hij ook steun krijgt in de VN.
De rebellen worden gedomineerd door Soennitische moslims, die maken ongeveer 70% van de bevolking uit. Hun officiële vertegenwoordigers zijn nauw verbonden met Saoedi-Arabië, Qatar, de Verenigde Staten en Turkije.
Het land is verdeeld in militaire zones. Het leger van Assad controleert een strook tussen het zuiden en de kust van de Middellandse Zee met onder andere Damascus (de hoofdstad). Deze zomer nam het regime de controle over de stad Qousseir en het gebied rond Homs.
Rebellen controleren het grootste deel van Noord en Oost-Syrië, met inbegrip van de stad van Racca en een deel van de grootste stad van het land, Aleppo. De rebellen zijn onderling verdeeld en er zijn spanningen, tot soms zelfs gewapende clashes, tussen enerzijds de verschillende milities gegroepeerd binnen de coalitie genaamd "Vrije Syrische Leger". Die staan onder leiding van de afvalligen van het Assad-regime. En anderzijds de machtige islamitische extremistische groeperingen – zoals de plaatselijke afdeling van Al-Qaeda, al-Nusrah en rivale Al-Qaeda troepen van de "Islamitische Staat van Irak", die duizenden strijders gestuurd hebben vanuit Irak.
De derde zone in het Noordoosten, is de regio van West-Koerdistan. Het wordt bestuurd door Koerdische troepen onder leiding van hun partij, de PYD (Partiya Yekîtiya Demokrat, de Democratische Partij van de Unie). De Koerden zorgen voor een tiende van de Syrische bevolking. Hun regio is onlangs aangevallen door islamieten, tienduizenden mensen zijn over de grens naar Irak gevlucht.
De angst en het lijden van de mensen in het door oorlog verscheurde Syrië zijn al verergerd als gevolg van de dreiging van een Amerikaanse interventie. Na twee en een half jaar bloedige burgeroorlog, is Syrië een land in puin. Er is geen voedsel, geen elektriciteit, geen water, en de meeste mensen zijn werkloos. Volgens de verklaringen van de kleine socialistische organisaties in de regio, die zich verzetten tegen zowel het Assad-regime en een Amerikaanse interventie, vielen er in de afgelopen twee jaar meer dan 150.000 doden.
De stroom van vluchtelingen is de afgelopen weken enkel toegenomen. Er zijn nu meer dan 2 miljoen vluchtelingen in de buurlanden, waaronder een miljoen in Libanon en een miljoen verdeeld tussen Jordanië en Turkije miljoen.
De gruwelijke beelden van honderden doden en duizenden gewonden door het gebruik van chemische wapens hebben mensen over de hele wereld geraakt. Obama en andere Westerse politici hebben gebruik gemaakt van deze situatie om het idee te verspreiden dat “er toch iets aan gedaan moet worden!”.
Er bestaat nog veel onduidelijkheid over de beschuldigingen van het gebruik van chemische wapens. De VN-onderzoekers zullen het rapport niet indienen voor midden september. De Amerikaanse regering beweert echter bewijs te hebben dat het regime van Bashar al-Assad achter deze chemische aanvallen zit. Dit bewijs is nog steeds niet gepubliceerd. De herinnering aan het "bewijs" van aanwezigheid van massavernietigingswapens in Irak (om de invasie van 2003 te rechtvaardigen), die leugens bleken te zijn, is nog levendig.
De Verenigde Staten zijn zelf verre van onschuldig als het gaat om het gebruik van chemische wapens. Uit recente onthullingen blijkt bijvoorbeeld dat de CIA Saddam Hussein hielp bij het gebruik van chemische wapens in zijn oorlog tegen Iran in 1980-1988.
Na de vernederende nederlaag van de Britse premier David Cameron in zijn eigen parlement besloot Obama te wachten op de steun van het Amerikaanse Congres dat plaatsvindt in Washington op maandag 9 september. Ondertussen hebben andere potentiële bondgenoten van de Verenigde Staten reeds geweigerd hun steun te geven. De Arabische Liga (die verschillende regeringen van de Arabische wereld vertegenwoordigt) en de NAVO zijn het eens dat het regime van Bashar al-Assad gestraft moet worden, maar weigeren om deel te nemen aan een militaire interventie. Jordanië heeft ook gezegd niet te willen deelnemen.
Ook buitenlandminister John Kerry en vice-president Joe Biden hebben het regime van Assad beschuldigd verantwoordelijk te zijn voor de chemische aanvallen. Zij benadrukten een “gelimiteerde aanval” te willen.
“Ons doel is niet om een verandering van regime te krijgen, maar om de machtsverhoudingen in Syrië te veranderen en een einde te maken aan de burgeroorlog. Wij zullen slechts tussenkomen gedurende een dag of twee, dan vertrekken we” zei Obama uiteindelijk aan CNN. Obama heeft ook aangedrongen dat de tussenkomst vereist zou zijn voor de veiligheid van de Verenigde Staten zelf.
Deze sterk vage doelstelling om – "te straffen" – was ook het argument dat door Cameron gebruikt werd om het Verenigd Koninkrijk te overtuigen de VS te volgen in de oorlog. Maar hij werd verslagen met 285 stemmen tegen 272 in het Parlement waar de Kamerleden gevoelig waren voor het anti-oorlogsgevoel dat leeft in het land. Dit gevoel komt bovenop de opgehoopte woede tegen het beleid van extreme besparingen uitgevoerd door de rechtse regering. Negenendertig parlementsleden, collega’s uit de meerderheid van de Conservatieve Partij van David Cameron en de Liberaal Democraten stemden mee met de oppositie van Labour. En zelfs al liet Labour weten dat het bereid is haar positie in de toekomst te wijzigen, werd Cameron gedwongen toe te geven dat overduidelijk noch het parlement, noch het Britse volk een militaire interventie willen. Uit een opiniepeiling van de BBC blijkt dat 75% van de Britten de beslissing van het Parlement om niet deel te nemen in deze oorlog steunt.
De Verenigde Staten ervaren een soortgelijk probleem met hun eigen publieke opinie. Volgens een opiniepeiling van Reuters is slechts 9% van de Amerikaanse bevolking absoluut voorstander van een militaire interventie in Syrië. Zelfs in Frankrijk, waar president Hollande absoluut voorstander is van een interventie, stijgt de druk om het te laten stemmen in het Parlement alvorens een beslissing te nemen.
Zelfs imperialistische denktanks zoals de International Crisis Group (onder leiding van oud-politici), maakt zich grote zorgen over een eventuele aanval. Het zou snel kunnen leiden tot een escalatie zowel in Syrië als in de hele regio. De ICG wijst er ook op dat er eerder al dodelijkere bloedbaden geweest zijn die geen dergelijke reactie uitlokten.
Maar de Verenigde Staten staan onder druk van twee kanten tegelijk. Een aanval die zal leiden tot niets, behalve de dood van meer burgers zal Obama’s positie niet versterken. Achter het uitstel zou wel eens een poging kunnen schuilen van het Witte Huis om de publieke opinie te bewerken en publieke steun te krijgen om verder te gaan dan het originele project van een interventie van 2-3 dagen.
Hoe reageerden de rebellen op de oorlogsdreiging van Obama?
Het Vrije Syrische Leger staat achter een militaire aanval maar wil deze uitbreiden opdat het ook de Syrische Luchtmacht zou vernielen. Ze steunen echter geen invasie met grondtroepen.
De Syrische Nationale Coalitie bekritiseert Obama en bestempelt het uitstellen van een aanval als een falen van zijn leiderschap en stellen dat Obama een ‘zwakke president’ is.
De verwarring ter linkerzijde is erg groot. De hevigste supporters van de rebellen binnen de Zweedse Linkspartij , Gote Kilden en Benny Asman ( beide leden van het Verenigd Secretariaat van de Vierde Internationale), zijn niet gekant tegen een aanval van de VS: “Als socialisten zijn wij geen pacifisten. We ontzeggen de oppositie het recht niet om positief te staan tegenover aanvallen, noch om militair voordeel uit deze aanvallen te halen. De oppositie heeft nog niet bereikt wat ze wil – eigen wapens om zich te verdedigen. Daarom zijn we niet gekant tegen de komende luchtaanvallen.” Deze supporters van de rebellen gaan echter voorbij aan het feit dat hoewel de strijd in Syrië begon als een massaopstand, het al lang degenereerde in een brutale burgeroorlog met misbruiken aan beide zijdes, waar Al-Qaida groepen een belangrijke rol spelen in het bevechten van Assad.
Welke gevolgen kunnen raket-en luchtaanvallen hebben?
Raket- en luchtaanvallen zullen een groot aantal burgerslachtoffers teweegbrengen en zelfs nog grotere schade toebrengen aan de infrastructuur. ‘Precisiebommen’ en ‘gecontrolleerde aanvallen’ bestaan niet. Voor de Syrische bevolking zal een aanval de miserie en de onzekerheid enkel doen toenemen.
Voor het Syrische leger wordt dit een serieuze test. Zowel het Irakese als het Libische leger stortten in na de aanval van ’s werelds grootste oorlogsmachine. Maar zelfs de kleinere missie in Libië duurde verschillende maanden.
De oorlogshaviken erkennen dat een aanval zou leiden tot burgerslachtoffers. Kruisraketten en luchtaanvallen kunnen enorme schade aanrichten, terwijl het erg onwaarschijnlijk is dat een kleinere aanval het Assad regime ten val zou brengen of de oorlog in deze richting zou sturen. Maar het verzwakken van het regime zou eveneens een verhoogde spanning met zich meebrengen in het kamp van de rebellen. Het vooruitzicht op een lange periode van chaos zoals in Irak of tijdens de burgeroorlog in Libanon zijn reëel.
De VS en haar bondgenoten kunnen vergeldingsacties van Syrische bondgenoten, Iran en het Libanese Hezbollah, verwachten. Dit zou kunnen leiden tot de verspreiding van de oorlog over het gehele Midden Oosten, hetgeen al in gang werd gezet met de escalatie van aanslagen in Irak en Libanon.
De haat tegen het VS imperialisme zal verder toenemen in het Midden Oosten. De steun van de publieke opinie in het Westen voor een dergelijke aanval zal lager liggen dan tijdens de oorlog in Irak of Libië, en zal verder afnemen wanneer de impact ervan duidelijker wordt.
Wij stellen :
- Neen aan de imperialistische interventie door de VS en haar bondgenoten in Syrië. Voor het terugtrekken van alle buitenlandse troepen
- Voor de opbouw van verenigde, niet-sektaire verdedigingscomités ter verdediging van de werkenden, armen en anderen tegen de sektarische aanvallen.
- Nationale, democratische en gelijke religieuze rechten voor alle etnische groepen
- Vrije en democratische verkiezingen voor een revolutionaire grondwetgevende vergadering
- Voor een vrije socialistische confederatie van het Midden-Oosten en Noord-Afrika
