Onze Ierse zusterpartij bracht een vlot leesbaar boek uit over de lock-out in Dublin in 1913. Het patronaat reageerde op de opkomende arbeidersbeweging die zich begon te organiseren onder het personeel van het openbaar vervoer. De arbeiders deden dat in de ITGWU (Irish Transport and General Workers Union), een strijdbare vakbond met leiders als Jim Larkin en James Connolly, twee revolutionaire socialisten. Tegen de officiële rechtse vakbondsleiders in en tegen een bijzonder agressief patronaat en de patronale marionetten van de gevestigde media en de katholieke kerk werd de strijd aangegaan.
Om de opkomende strijdbare vakbond te breken, beslisten de bazen rond William Martin Murphy (eigenaar van onder meer het tramnetwerk van Dublin) om zes prominente militanten af te danken en de rest van het personeel te bedreigen: ze moesten kiezen tussen de vakbond of hun job. Hierop ging het trampersoneel in staking. Het protest botste op repressie waarbij doden vielen. Verschillende bazen gingen over tot een lock-out: het personeel werd aan de deur gezet.
Doorheen het syndicale protest werden tal van methoden gebruikt om de strijd te versterken. De solidariteit werd georganiseerd, vrouwen werden bij de acties betrokken, kinderen konden naar sympathiserende gezinnen in Engeland,… Er werd nadien ook bewust geprobeerd om een politiek verlengstuk aan de strijd te breien, met eigen arbeiderskandidaten bij de verkiezingen.
De acties in Dublin konden op een brede solidariteit doorheen Ierland, Engeland, Wales en Schotland rekenen. Toch ging de centrale Britse vakbondsleiding niet in op de druk die er van onderuit was om solidariteitsacties te ondernemen. Dat zou uiteindelijk een genadeslag aan de beweging toebrengen. Maar de nederlaag in 1913 betekende niet dat de arbeidersbeweging gebroken was, in de daaropvolgende jaren waren er tal van uitbarstingen van revolutionaire strijd.
Het boek ‘Let us rise’ telt 142 pagina’s en kost amper 5 euro (+ verzendingskosten). Het is opgedeeld in korte hoofdstukken afgewisseld met interessante weetjes. Parlementslid Joe Higgins brengt op het einde van het boek ook een kritiek op hoe de huidige vakbondsleiders met de erfenis van 1913 omgaan. Dit is geen geschiedenisboekje, maar een boek over een historisch thema geschreven door activisten die uit de geschiedenis lessen voor vandaag halen.
