“Amper 35 jaar celstraf”, dat is waarmee het hoofdartikel van de krant Le Soir over Manning begint. Het artikel gaat over de veroordeling van Chelsea (voorheen Bradley) Manning, de soldaat die bewijsmateriaal over oorlogsmisdaden door het Amerikaanse leger bekend maakte. Over die oorlogsmisdaden rept het artikel van Le Soir met geen woord. En dat is niet het enige probleem met de berichtgeving.
Volgens de journalist van dienst heeft Manning geluk dat zij niet tot de maximale straf van 135 jaar werd veroordeeld. Dat wordt gevolgd door een opeenstapeling van onduidelijkheden en zelfs gewoon fouten, toevallig allemaal fouten in het voordeel van de Amerikaanse autoriteiten.
Zo wordt gesteld dat Manning in het kader van het proces ‘berouw’ zou getoond hebben. Het doel van die opmerking is ons laten geloven dat hij de les begrepen heeft en niet opnieuw dezelfde fouten zou maken. Maar deze voorstelling van de zaken klopt niet. In de brief naar aanleiding van de veroordeling, verklaarde Manning: “Als mijn acties iemand of de VS in het algemeen schade berokkend hebben, dan vind ik dat spijtig.” Maar er werd onmiddellijk aan toegevoegd dat Manning geen spijt had over het bekendmaken van de oorlogsmisdaden. De brief na de veroordeling stelt onder meer: “We hebben er bewust voor gekozen om de waarde van een mensenleven in Irak en Afghanistan te devalueren. Door te strijden tegen wie we als onze vijanden zien, hebben we soms onschuldige burgers gedood. Elke keer dat onschuldige doden vielen, hebben we daar niet de verantwoordelijkheid voor opgenomen maar hebben we ons verstopt achter het rookgordijn van de nationale veiligheid en het geheime karakter van de informatie zodat dit niet publiek bekend raakte.” (Brief van Manning aan Obama: ‘Ik ben bereid om de prijs te betalen om in een vrije samenleving te leven’).
De journalist van Le Soir haalt dus een zin uit de context om de betekenis ervan volledig om te keren. Blijkbaar is dat wat ze op de redactie van Le Soir als journalistiek beschouwen.
In de rest van het artikel wordt Manning afgedaan als een eenvoudige spion die door haar gedrag “het leven van agenten en militairen op het terrein in gevaar bracht.” Over het leven van de onschuldige burgers die omkwamen, wordt niets gezegd. Manning wordt vergeleken met een Belgische soldaat die in 1989 voor 4 miljoen Belgische frank informatie had verkocht aan de Russische geheime diensten. De vergelijking wordt nog wat aangedikt als Edward Snowden en Julian Assange (WikiLeaks) worden omschreven als “medeplichtigen” en “klanten” van Manning. Er wordt gesuggereerd dat Manning uit financiële motivatie handelde, wat niet het geval is.
We zouden overigens ook graag van de journalist van Le Soir vernemen wat Snowden met de documenten op WikiLeaks te maken heeft. Snowden was als informaticus verbonden aan de CIA en de NSA (National Security Agency). Hij moest vluchten nadat hij bekend maakte dat de Amerikaanse veiligheidsdiensten over programma’s van massale controle beschikten om emails en gesprekken te volgen.
We weten natuurlijk dat het werk van journalisten niet gemakkelijk is. De snelheid waarmee informatie circuleert en de besparingen op personeel waardoor de werkdruk toeneemt, maken het soms moeilijk om op een correcte manier over een onderwerp te berichten. Bij de berichtgeving van Le Soir over Manning zien we wat dit concreet betekent. Maar mogelijk is er meer aan de hand en werd in dit artikel bewust kant gekozen tegen Manning. In dat geval hopen we dat de journalist en de redactie van Le Soir daar toch minstens voor bedankt worden met een uitnodiging voor het volgende cocktailfeest op de Amerikaanse ambassade. Een minimale dank voor ‘bewezen diensten’ is immers niet misplaatst.
