In de Israëlische krant ‘Jerusalem Post’ verscheen een scherpe veroordeling van het standpunt van Paul Murphy over de noodzaak van een nieuwe intifada gebaseerd op massastrijd om het Israëlische kapitalistische establishment omver te werpen. Die uitspraak van Paul verscheen in een interview met Russia Today. Paul reageerde met een persbericht.
De zogenaamde verontwaardiging van Europarlementsleden en andere aanhangers van de Israëlische elite over mijn oproep voor een massabeweging om de Israëlische bezetting te stoppen, wordt doorspekt met verwijzingen naar de ‘vredesonderhandelingen’. Als we naar de context van die zogenaamde vredesonderhandelingen kijken, zien we dat er net nog toelating werd gegeven om nog eens 1.000 nieuwe huizen voor kolonisten te bouwen tussen Betlehem en Jeruzalem. De Israëlische regering gaat verder met haar strategie van het ‘creëren van feiten’ om zo iedere basis voor een leefbare Palestijnse staat onmogelijk te maken. Het is jammer genoeg duidelijk dat de onderhandelingen zonder een massale beweging met betogingen, stakingen en massaal verzet tegen de aanhoudende bezetting en discriminatie nooit zullen leiden tot enige erkenning van het recht op zelfbeschikking voor de Palestijnse bevolking.
Binnen de grenzen van Israël zelf gaat de onderdrukking en discriminatie tegen de Arabische bevolking verder. Het racistische Prawer-plan, goedgekeurd in de Knesset, is een plan om de huizen van 40.000 Arabische nomaden in de Negev-woestijn te vernietigen.
De Europarlementsleden die mijn oproep voor een massabeweging zoals ten tijde van de eerste intifada veroordelen als een oproep tot geweld of terreur, verdraaien ofwel bewust wat ik heb gezegd ofwel weten ze niets van de geschiedenis van de Palestijnse strijd. Intifada is gewoon het Arabische woord voor ‘opstand’, iets wat volledig gerechtvaardigd en zelfs noodzakelijk is als we de aanhoudende onderdrukking zien.
De eerste intifada waarnaar ik verwees, was grotendeels gebaseerd op de tactiek van massastrijd van onderuit. Er waren grote protestacties, stakingen, betogingen naar controleposten,… Dat is volgens mij ook vandaag nodig. Het was de eerste intifada die het Israëlische establishment naar de onderhandelingstafel dwong. De verwachtingen van de Palestijnse bevolking werden daar schandalig genoeg uitverkocht door de leiding van de Palestijnse Autoriteit die de Oslo-akkoorden ondertekende.
De verklaring van het conservatieve Ierse parlementslid Sean Kelly dat het “weerzinwekkend is om tot geweld op te roepen”, is in het beste geval een uiting van onwetendheid. De oproep was duidelijk gericht op een massabeweging van onderuit en ik heb mij steeds verzet tegen de contraproductieve tactiek van terrorisme. Waar is de veroordeling van Sean Kelly van het geweld van de Israëlische staat tegen de Palestijnse gevangenen, tegen de bevolking die leeft in wat eigenlijk een openluchtgevangenis is in Gaza en tegen diegenen die op de Westelijke Jordaanoever deelnemen aan vreedzame protestacties?
De verklaring van het conservatieve parlementslid Gay Mitchell dat ik “vooral op zoek ben naar publiciteit” is opmerkelijk. Wellicht is het in conservatieve kringen de gewoonte om enkel standpunten in te nemen indien daar gemakkelijke mediabelangstelling mee wordt bekomen. Maar als internationalist en socialist kom ik dagelijks op tegen onderdrukking doorheen de hele wereld en ondersteun ik de strijd van de onderdrukten. Het oorspronkelijke interview verscheen overigens op Russia Today, een mediakanaal dat in Ierland niet op ruime belangstelling kan rekenen.
Zonder gerechtigheid, wat betekent dat de bezetting wordt beëindigd en het recht op zelfbeschikking van de Palestijnse bevolking wordt gevestigd, kan er geen vrede of veiligheid zijn. De voorbeelden van de revolutionaire bewegingen in Egypte en Tunesië zijn een inspiratie voor veel Palestijnen. Het ontwikkelen van een ‘Palestijnse lente’, een massale revolutionaire beweging zoals in Egypte of Tunesië, zou een enorme tegenkracht vormen tegen het Israëlische establishment.
Een meerderheid van de gewone werkende Israëlische Joden steunt de nederzettingspolitiek niet. Zij delen met de Palestijnen een gemeenschappelijke vijand, met name het Israëlische kapitalistische establishment dat een harde aanval uitvoert op de levensstandaard en de rechten van alle onderdrukten. Een Palestijnse massabeweging met betogingen en stakingen kan zich ook richten tot de Joodse Israëlische arbeiders om de basis te leggen voor een gemeenschappelijke strijd zodat er echte veiligheid en een degelijke levensstandaard voor alle werkende mensen zou komen.
De zusterpartij van de Socialist Party in Israël/Palestina, Maavak Sotzyalisti / Harakat Nidal Eshteraki (Socialistische Strijdbeweging) heeft zowel Israëlische Joodse als Palestijnse leden en doet er alles aan om zo’n massastrijd en verenigde beweging uit te bouwen om het kapitalistische establishment neer te halen en de basis te leggen voor echte vrede op basis van de belangen van de werkende bevolking. Dat betekent een echt onafhankelijk socialistisch Palestina naast een seculier en democratisch socialistisch Israël met Jeruzalem als gedeelde hoofdstad die open staat voor iedereen en met een volledige controle over de grondstoffen en de economie, als onderdeel van een confederatie van socialistische staten in de regio.
