Competitie vervalst door big business

Competitie vervalst door big business

Door het faillissement van Beerschot AC speelt er volgend jaar geen enkele Antwerpse ploeg in de eerste klasse van België. Dat is in de geschiedenis van het Belgisch voetbal nog nooit eerder gebeurd. De redenen voor de afwezigheid van Antwerpse clubs moeten alvast niet bij de supporters gezocht worden, die in grote getale achter hun ploeg blijven staan. Het wanbeleid van enkelingen die onze clubs als interessante investeringen zien om zelf rijk te worden, ligt aan de basis van de teloorgang van ons voetbal. Het is een tekenend voorbeeld van de algemene evolutie die het hele Belgische en internationale voetbal doormaakt: de volksgeest van de sport wordt meer en meer geofferd aan de investerings- en businessdrang van de elite.

Artikel door een Antwerpse voetbalfan (supporter van dé ploeg van ’t stad)

Een voetbalclub wordt in de eerste plaats gedragen door het sociale weefsel dat eromheen hangt. Het zijn de grote kernen van werkende mensen, die week in week uit hun geld en tijd investeren in hun favoriete club, die het draagvlak vormen van de voetbalsport. Ondanks het feit dat ze nauwelijks inspraak krijgen in het beheer van de ploeg, blijven ze er met hart en ziel achter staan. Het zijn precies de belangen van deze mensen – de ruggengraat van elke voetbalploeg – die steeds meer naar de achtergrond verdwijnen en verzinken bij de belangen van een handvol moneygrabbers die het op ons favoriete tijdverdrijf gemunt hebben.

Citymarketing verstikt A

Bart De Wever, de N-VA-burgemeester van Antwerpen, werd hardhandig met de werkelijkheid geconfronteerd toen hij dacht een ideale oplossing gevonden te hebben voor de crisis in het Antwerps voetbal en daarbij zeer duidelijk maakte dat hij geen zier begrepen had van de geest van de sport of van de mentaliteit van de Antwerpse supporters. Onder het mom van de citymarketing werd voorgesteld om een nieuwe club op te richten onder de naam Antwerpen United. Als dat niet kon, wou de burgemeester zelfs een club uit West-Vlaanderen naar de stad halen om in het Olympisch Stadion op het Kiel te spelen.

Hierbij wordt volledig voorbijgegaan aan de realiteit dat clubs zeer locatiegebonden zijn omwille van het sociaal weefsel dat ze creëren en de sociale functie die ze in de samenleving vervullen. Voor een dergelijke monsterconstructie bestaat er nergens een draagvlak. Antwerpen telt drie supporterskernen (Antwerp, Beerschot en Berchem) die geen van allen geïnteresseerd zijn in een citymarketing-stunt die de eigen historiek en traditie van deze clubs verwerpt.

Dat werd wel zeer duidelijk toen 1000 Antwerpse voetbalfans aan het stadhuis op de Grote Markt protesteerden tegen de gang van zaken. Zij eisten dat het stadsbestuur zou investeren in de bestaande clubs en sociale structuren, in plaats van een elitaire, kunstmatige constructie te creëren waar enkel een handvol zakenmannen baat bij hebben. Dat het stadsbestuur dit niet doet, ligt volledig in de lijn van haar asociale politiek: een verwaarlozing en afbraak van de sociale ruimte, en investeringen in megalomane stadsprojecten die de bevolking verarmen en de stadsmanagers verrijken.

Qatar Saint-Germain versus Oligarch Monaco

Op deze manier wordt ons voetbal ons ontstolen. De enige clubs die in staat zijn om hoge toppen te scheren, zijn de clubs die overgenomen worden door rijke Russische oligarchen of oliesjeiks uit Qatar.

Zo werd Chelsea al jaren geleden opgevist door Abramovich om de grijze middenmoot te ontstijgen en elk jaar voor de Europese prijzen mee te spelen. Manchester City kende eenzelfde ontwikkeling en is vandaag eveneens een Europese topclub. Vandaag wordt Paris Saint-Germain overgenomen door Qatar Sports Investment. AS Monaco komt terug naar de Franse eerste klasse nadat het overgenomen werd door de Russische miljardair Dmitry Rybolovlev. Zo wordt de wedstrijd Monaco-PSG volgend jaar ook een beetje Qatar versus Rusland.

De natuurlijke gang van zaken tijdens de competitie wordt grondig verstoord: de sport verdwijnt naar de achtergrond, de zakenbelangen primeren. Een weldenkend voetballiefhebber heeft voor dit fenomeen maar één woord: competitievervalsing en dus spelbederf.

Voetbal: de rijkste wint

Het oude mopje dat voetbal een spel met 11 spelers is waarbij op het einde de Duitsers winnen, heeft een grond van waarheid: de ploegen met de meeste middelen domineren. Hierdoor is de competitie niet eerlijk of spannend. In de kapitalistische concurrentiestrijd is er zoals elders een groeiende monopolievorming met een steeds beperkter aantal grote bedrijven dat overeind blijft.

Ook in België zijn het al jarenlang dezelfde grote clubs die de dienst uitmaken aan de top van het klassement. Een enkele keer kan een volksclub dit cordon wel doorbreken, maar het is onmogelijk om de nodige financiële structuur uit te bouwen om blijvend met het selecte kransje van topclubs te kunnen concurreren.

Onze competitie wordt op die manier door kapitalistische haaien omgevormd tot een saai, futloos en voorspelbaar schouwspel. Het is niet alleen wraakroepend dat er zoveel geld omgaat in het voetbal; het is ook dodelijk voor het voetbal zelf.

Sociale en sportieve element gaan hand in hand

“Antwerpen heeft nood aan één financieel gezonde topclub; voor twee – laat staan drie – is er in deze stad geen plaats.” Het is een argument dat Antwerpse voetbalsupporters tot in den treure over zich heen krijgen. Als dit argument klopt, komt het enkel en alleen door de fundamenteel ongezonde conditie waarin ons voetbal verkeert. Antwerpen had in de jaren ’50 immers maar liefst vier eersteklassers, maar toen zag de voetbalwereld er heel anders uit.

Spelers kwamen uit voor hun eigen club en werden niet voor astronomische sommen verhandeld op de voetbalmarkt. Supporters leverden een actieve en participatieve bijdrage aan het leven van hun club; en managers en investeerders hadden het voetbal als lucratief speelgoed nog niet ontdekt. Wie goed voetbalde, haalde de top. Ondertussen fungeerden de lokale voetbalclubs als sociale jeugdwerkingen die kinderen op een constructieve manier bezig houden. Zo hoort sport ook te zijn.

Dat scenario staat mijlenver van de hedendaagse realiteit. Vandaag wordt het voetbal bestuurd door tv-gelden, makelaars en big business. De supporters kunnen steeds waanzinnigere ticketprijzen betalen om te gaan kijken naar een club die steeds minder naar hen luistert en steeds verder van hen wegdrijft. Dit is onze sport niet meer.

LSP kant zich tegen de manier waarop het moderne voetbal georganiseerd wordt en eist dat de arbeidersklasse haar favoriete tijdverdrijf terugkrijgt. In de lagere reeksen wordt aangetoond dat het wel kan: een club die door de supporters beheerd wordt en voldoet aan de sociale eisen die van een voetbalclub verwacht worden. Dergelijke voorbeelden moeten aangehaald en uitgebreid worden door socialistische voetbalsupporters. Enkel zo kan het voetbal opnieuw een ontmoetingsplaats worden voor werkende mensen, waar ze kunnen ontspannen en een manier hebben om het sociaal weefsel in hun regio uit te bouwen.

“Reclaim the game” betekent voor ons: stop de waanzinnige overnames en contracten die ons voetbal vernietigen! De supporters zijn de ziel van de club: geef hen inspraak!

Delen:
Printen:

Steun ons: plaats uw boodschap in onze mei-editie!

Voorpagina van De Linkse Socialist

Uw boodschap in onze mei-editie