De liberale havenbaas Fernand Huts zit niet om een provocatie meer of minder verlegen. Het feit dat hij de toegang van de vakbonden tot Logisport, een dochter van Katoen Natie, liet ontzeggen, vormde een druppel die de emmer bij de dokwerkers deed overlopen. Het werk werd neergelegd. Huts stuurde deurwaarders naar alle stakers met een individuele schadeclaim van 16.000 euro. De professionele provocateur goot daarmee olie op het vuur en werd van antwoord gediend: de staking breidde uit.
Onder dokwerkers leeft de vrees dat hun statuut wordt bedreigd. Er wordt langs alle kanten geprobeerd om het statuut van de dokwerkers aan te pakken. Vanuit Europa waren er pogingen om de havenarbeid te liberaliseren en tal van havenbazen doen er alles aan om zelf stappen in die richting te zetten. De liberaal Fernand Huts is daar één van. Die wil op zijn eentje het Duitse model van lage lonen en onzekere jobs in ons land invoeren. In de haven is het algemeen geweten dat Huts zijn personeel slecht betaalt en bovendien onregelmatige uren laat kloppen.
Toen Huts de vakbonden de toegang tot Logisport liet ontzeggen, was er meteen de vrees dat daar niet-erkende dokwerkers werden ingezet. Het zou onder meer om Oost-Europese interimmers gaan. Hierop begon een staking bij KTN Terminals en vandaag werd ook bij ABES het werk neergelegd. Fernand Huts gooide vorige week olie op het vuur door deurwaarders met schadeclaims naar de stakende dokwerkers te sturen. Volgens Huts was de schade immers enorm, hij vroeg tot 16.000 euro per stakende dokwerker. Dat cijfer kunnen we best onthouden voor het ogenblik dat er nog eens loononderhandelingen zijn… Alleszins is het een schandalige provocatie die Huts niet kan waarmaken, vooralsnog heeft iedere werkende het recht om het werk neer te leggen.
De stakende dokwerkers eisen dat een controle bij Logisport wordt doorgevoerd. Ze willen daarover onderhandelen met Huts, maar die zit in het buitenland. Om uitgebreid zijn mening in de pers te ventileren, heeft hij vanuit het buitenland anders wel voldoende tijd. De onderhandelingen laat hij over aan zijn zoon, maar in zijn verklaringen geeft hij aan niet te willen toegeven en een onderhandeling zondagavond draaide op niets uit omdat er langs werkgeverszijde niemand iets kon beslissen. Zijn zoon liet zich vooral opmerken door vandaag met de deurwaarders naar ABES te trekken om de stakende dokwerkers daar individueel te intimideren. In de familie-Huts valt de appel duidelijk niet ver van de boom. De dreiging van een schadevergoeding wil Huts “onmiddellijk intrekken zodra men opnieuw begint te werken.” Maar hij wil pas onderhandelen als hij terug in het land is, op 23 juli mag die ‘blijde intrede’ verwacht worden.
Met zijn provocaties zoekt Fernand Huts een open oorlog met het havenpersoneel. Die strijd gaat niet over personen maar over het behoud van degelijke arbeidsvoorwaarden versus een totale afbraak ervan. Als het van Huts afhangt, wordt voor de afbraak gegaan en hij richt zich nu tegen al wie daartegen protesteert. Daartoe zet hij deurwaarders en dreigementen in. Er wordt geprobeerd om de dokwerkers individueel te intimideren, terwijl dit bij uitstek een collectief conflict is.
Tegenover de wanhoopsdaden van een neoliberale extremist als Fernand Huts, is er nood aan eengemaakt verzet. De dokwerkers stellen zich samen op tegen de afbraak van hun statuut. Als Huts de oorlog verklaart aan de dokwerkers, is solidariteit onder en met de dokwerkers van groot belang. Deze ‘oorlog’ belang ons immers allemaal aan. Als Huts ermee weg komt, wordt een nieuwe stap gezet in de aanhoudende sociale afbraak.
