Is het lokale beleid langs Franstalige kant anders?
Als je onder ‘socialisme’ het beleid van de Parti Socialiste verstaat, dan is Charleroi misschien een voorbeeld. Maar als we naar dat beleid kijken, stellen we vast dat het in de verste verten niets met socialisme te maken heeft. Als er nu een burgemeester van een andere partij aan de macht was, zou dit niet veel aan het beleid veranderen. Zelfs niet aan de rechtse ideologische basis van dat beleid.
De afgelopen zes maanden was senator en PS-voorzitter Paul Magnette ook actief als burgemeester van Charleroi. Sommigen zeggen dat te vroeg is om te oordelen over het beleid, maar ook tijdens zijn korte passage in de federale regering zagen we al zijn kwaliteiten inzake neoliberaal ‘pragmatisme’. Het lokale beleid in Charleroi lijkt dat beeld te bevestigen.
Misschien zullen sommigen denken dat Magnette toch een erg linkse retoriek naar voor brengt. Dat bleek nog tijdens het laatste PS-congres toen hij een scherpe kritiek op het rechtse beleid van de EU bracht en pleitte voor een ‘socialistische’ six pack aan maatregelen. Dat discours wordt aangegrepen door zowel de PS als de rechterzijde om de partij een links imago aan te meten. Maar de kloof tussen woorden en daden is zo groot dat er ruimte genoeg is voor een stevige portie hypocrisie.
Lokaal neoliberaal beleid
Magnette probeert Charleroi op de kaart te zetten als de ‘vriendelijke stad’, een verwijzing naar de luchthaven van Charleroi die als reclameslogan ‘the friendly airport’ hanteert. Net zoals de luchthaven en de arbeidsvoorwaarden die daar schering en inslag zijn, is het beleid niet ‘vriendelijk’ voor iedereen. Alleszins niet voor de lokale inwoners.
De voormalige schepen van financiën, CDH’er Antoine Tanzilli, vatte de situatie van de stad als volgt samen: “Charleroi is een arme stad waar arme mensen wonen.” Zijn ‘oplossing’: “We moeten inwoners met een hoger inkomen aantrekken”. Dat is waar de ploeg van Magnette nu op inzet: de stad moet een imago krijgen dat aantrekkelijk is voor mensen met een hoger inkomen.
Het beleid daartoe is hetzelfde als in zowat alle steden in ons land. Het stadscentrum wordt gerenoveerd met enkele prestigeprojecten – zoals galerijen van luxewinkels op linkeroever. De armoede en de armste gezinnen worden uit de binnenstad verdreven om ze in de periferie van de stad te laten stikken. Ze moeten weg uit de binnenstad om plaats te maken voor rijkere gezinnen. Als dat lukt, kunnen de huurprijzen stijgen zodat er nog rijkere mensen kunnen aangetrokken worden. De stad is erg ‘vriendelijk’ voor wie geld heeft. Erg socialistisch is dit typisch neoliberale beleid niet bepaald.
Het nieuwe gemeentereglement dat bedelen verbiedt, is een nieuw voorbeeld van het asociale beleid in Charleroi. Vanaf 15 september zal bedelen enkel tussen 8 en 18u toegelaten zijn, op maandag in Charleroi, op dinsdag in Gilly, op woensdag in Marchienne-au-Pont en Monceau-sur-Sambre, op donderdag in Mont-sur-Marchienne, op vrijdag in Gosselies en Jumet en op zaterdag in Couillet. Op zondag is bedelen verboden. Indien bedelaars zich niet aan het reglement houden, wordt het geld dat ze die dag bijeen kregen afgenomen. Bij herhaling volgt een gevangenisstraf. In plaats van de armoede te bestrijden, worden armen met repressie uit het stadscentrum verdreven.
Gelukkig werd hiertegen gereageerd, onder meer door het ABVV van Charleroi en tal van andere organisaties. Er waren protestacties op 2 en 24 juni, de dag waarop het gemeentereglement zou gestemd worden indien het ABVV geen protestbrief naar de 51 gemeenteraadsleden had gestuurd. Het protest heeft ertoe geleid dat de stemming naar 2 september is uitgesteld, maar de meerderheid wil het reglement absoluut goedgekeurd krijgen.
In de zakenkrant Echo haalde Magnette hard uit naar de kritiek op het reglement. “Ik ben woedend op bepaalde kritiek van bobo’s, die mensen die ons vanuit hun mooie wijken uitleggen dat we de armoede moeten aanpakken in plaats van de armen. Alsof we daar nog niet aan gedacht hebben.” Hij legt verder uit dat Charleroi hard werkt om het probleem bij de wortels aan te pakken, met begeleiding van mensen die problemen kennen. Magnette voegde er evenwel aan toe: “Als dat niet volstaat, zijn er hardere maatregelen nodig.”
Het is straf dat Magnette tegenstanders afdoet als ‘bobo’s’ (bourgeois bohémien) terwijl hij zelf meer dan 10.000 euro in de maand trekt. Maar los van de verwijten en de vorm van argumentatie, is het nuttig om te kijken naar het werk dat Magnette verricht. Dan stellen we bijvoorbeeld vast dat senator Magnette voor het Europese besparingsverdrag stemde. Dat verdrag zal nog meer mensen tot onzekerheid veroordelen. Magnette en zijn ploeg hebben moeite om hun rechtse maatregelen te verkopen als een linkse politiek. Echte socialisten keren zich niet tegen de armen, maar tegen de armoede. Er zijn middelen genoeg om armoede aan te pakken. Het aantal miljonairs in dit land is van 77.000 in 2011 toegenomen tot 82.000 in 2012. Waarom moeten de bedelaars dan aangepakt worden? In een land met zoveel rijkdom is het onaanvaardbaar om zoveel armoede te zien.
In plaats van de armen steeds opnieuw aan te pakken en verder in de put te duwen, wordt het tijd dat de rijken worden aangepakt. Of beter gezegd: die kleine minderheid van superrijken. Het verband tussen beide fenomen – groeiend vermogen van een kleine groep superrijken en dalende levensstandaard voor de meerderheid van de bevolking – wordt maar al te vaak toegedekt of genegeerd. Willen we een samenleving waar een kleine minderheid zich kan blijven verrijken op de kap van de rest van de samenleving en waar alle instellingen bereidwillig die kleine minderheid op alle mogelijke manieren proberen te dienen? Of willen we een samenleving waar iedereen kan genieten van de rijkdommen die de werkenden in ons land produceren?
