De discussie over de terugbetaling van medicijnen aan een kind met een uitzonderlijke ziekte leidde ook tot een standpunt van het Vlaams Belang. Nieuwbakken fractievoorzitter in de Kamer Barbara Pas, door Annemans ook getipt als zijn opvolger als partijvoorzitter, stelde voor om de medische hulp aan illegalen af te schaffen en die middelen te gebruiken voor het eigen volk. De andere parlementsleden vonden dit terecht een ranzige opmerking.
De schandalige opstelling van de farmaceutische industrie die miljardenwinsten maakt op de kap van zieken en de gemeenschap (die vaak een deel van de kosten draagt via de sociale zekerheid), werd nogmaals bekend door het voorbeeld van de kleine Viktor wiens ouders 235.000 euro per jaar zouden moeten betalen voor een zeldzaam medicijn. De farmaceutische multinational zou via een omweg zelf de ouders gestimuleerd hebben om naar buiten te treden. Dat toont aan hoe zo’n bedrijf geen enkele scrupule heeft en het lijden van ouders van een ziek kind wenst in te zetten om zelf rijkelijk langs de kassa te kunnen passeren.
Je zou dus verwachten dat de woede van de parlementsleden net zoals van de gewone bevolking zich richt tegen het bedrijf dat zoveel geld durft te vragen en er alles aan doet om het ook effectief binnen te halen. Dat was echter buiten Barbara Pas gerekend. Die had een ander doelwit voor ogen: mensen die hier zonder legale verblijfsvergunning zijn. Mensen die volgens ons wettelijk systeem ‘illegaal’ zijn (hoe kan je als mens nu verboden zijn?) en toch medische hulp krijgen. Pak die medische hulp af en geef het aan de kleine Viktor, dat was kort gezegd de boodschap van het Vlaams Belang.
Het vat meteen de ‘sociale’ politiek van die partij samen: tekorten voor de ene hulpbehoevende oplossen door van een andere hulpbehoevende af te pakken. De ene zieke laten creperen om een andere te laten overleven. En daarbij als enig criterium: de afkomst van de patiënt. Dat is natuurlijk ranzig en degoutant. Het is verschrikkelijk dat het lijden van een ziek kind en zijn ouders wordt aangegrepen om eens te meer te chargeren op alle mensen van vreemde origine. Een greintje menselijkheid moet niet in VB-kringen worden gezocht.
De hebzucht en winsthonger van grote farmaceutische bedrijven laat zich overigens niet zomaar aan banden leggen. Als de gemeenschap democratische controle wil op welke medicijnen beschikbaar zijn en tegen welke redelijke prijs dat kan, dan zal de gemeenschap ook de productie van geneesmiddelen moeten controleren. Geneesmiddelen zijn te belangrijk om aan de winsthonger van private aasgieren over te laten. Hoog tijd om de volledige sector te nationaliseren zodat de gemeenschap niet hoeft te discussiëren over hoe sterk de farmaceutische bedrijven de gemeenschapskas kunnen plunderen.
