Het gaat niet goed met de economie. Intussen zitten we al vijf jaar in een crisis en recessie. Dat leidt tot een afbraak van alle sociale verworvenheden en een oprukkende werkloosheid. Ook de Belgische werkgelegenheid gaat er op achteruit. De verantwoordelijkheid daarvoor legt het edito van De Standaard vandaag niet bij de casino’s die bij het barsten van de financiële zeepbel de hele economie meesleurden, ook niet bij multinationals die amper belastingen betalen maar toch afdanken. Neen, de verantwoordelijkheid ligt vooral bij de socialistische vakbond…
De Standaard stelt vast dat er straks “niet veel arbeid overblijf om te vieren”, ook al erkent de krant dat de socialistische arbeidersbeweging “met trots” een aantal “belangrijke verworvenheden” op haar palmares mag schrijven. Verworvenheden zijn voor de gevestigde media echter zaken uit het verleden. Liefst een ver verleden, toen er nog kinderarbeid was bijvoorbeeld. Dezelfde gevestigde media vergeten uiteraard dat hun eigen voorgangers ook bij de discussie over kinderarbeid al schreven dat de vakbonden een stap te ver gingen door de afschaffing ervan te eisen en dat de bonden amper draagvlak hadden in de samenleving. Een vertrouwd refrein dat ook vandaag wordt gebruikt, maar vreemd genoeg nooit wordt verbonden met de vaststelling dat er in de eerste helft van 2012 een record qua stakingsdagen werd gevestigd: 229.442 om exact te zijn. Qua draagvlak is dat een betere indicatie dan de indrukken die journalisten opdoen in kringen van politici en andere managers.
Voor ons is 1 mei niet louter een feest waarbij op verworvenheden uit het verleden wordt terug geblikt. Het is een dag van strijd en solidariteit voor een socialistisch alternatief. Dat is meer dan ooit actueel en muziek voor de toekomst. Het huidige systeem is er immers erg aan toe. Geen enkel beleid dat wordt uitgetest in Europa, de VS, Japan of China lijkt tot een uitweg uit de crisis te leiden. Er wordt zelfs niet meer gesproken over een licht aan het einde van de Griekse of Spaanse tunnel. Door besparingen onder druk van de dictatuur van de markten is zelfs dat licht weg gesaneerd.
De gevolgen van de wereldwijde crisis slaan ook bij ons toe met recordcijfers inzake mensen die hun energiefactuur niet kunnen betalen, recordcijfers van het aantal mensen dat in schuldbemiddeling zit, tekorten en wachtlijsten voor kinderopvang, onderwijs en sociale huisvesting (dat zijn nu eenmaal de gevolgen van de zogenaamd ‘pijnloze’ besparingen). Tegenover al die tekorten blijft het patronaat koppig pleiten voor een ondermijning van onze levensstandaard. In Griekenland hebben veel werkenden – de steeds kleiner wordende groep die wel nog werk heeft… – sinds het begin van de crisis tot de helft van hun inkomen ingeleverd. Dergelijke besparingen willen ze ook hier doorvoeren, ook al is in Griekenland niet bepaald aangetoond dat het besparingsbeleid tot het einde van de crisis leidt. Integendeel.
De druk die er nu al is op de werkgelegenheid schrijft De Standaard vandaag in haar edito niet toe aan de crisis van het kapitalisme of de politici die naar de pijpen van de patroons dansen. Neen, die doen hun best. Zo wijst DeStandaard erop: “De gewesten doen moeite om de innovatie op dreef te krijgen en de economie te heroriënteren. Ze slagen daar ten dele ook in.” Maar de “structurele handicaps van dit land en zijn werkgelegenheid” worden niet aangepakt, ook al roepen Oeso, Europa en IMF op om er wel iets aan te doen. De toenemende werkloosheid is volgens De Standaard niet enkel aan de conjunctuur toe te schrijven, “Die weegt inderdaad. Maar de echte oorzaak zit in de structurele handicaps: de loon- en energiekosten die te hoog blijven, de starheid van de arbeidsmarkt, enzovoort.” U leest het goed: wie werkt en een zekere bescherming heeft in de vorm van een loon, sociale zekerheid en ontslagbescherming, die is verantwoordelijk voor de dalende tewerkstelling.
Nu mag De Standaard ons eens uitleggen welke rol dit bijvoorbeeld bij Caterpillar speelt. In dat bedrijf werden allerhande flexibele stelsels van goedkope arbeidskrachten toegepast (‘Win-Win’: de patroons winnen twee keer terwijl de gemeenschap en de werkenden ervoor opdraaien) en het bedrijf maakt mooie winsten. Toch worden 1400 jobs op de helling gezet. Wiens verantwoordelijkheid is dat? Die van de werkenden die rijkdom creëren met hun arbeid of van winshongerige patroons en kapitaalgroepen voor wie het nooit genoeg is? Is het de schuld van de werkenden dat een kleine toplaag de afgelopen 20 jaar steeds rijker is geworden, terwijl 99% van de bevolking er ofwel niet op vooruit is gegaan ofwel amper?
Maar De Standaard weet het beter. “De politiek en de sociale partners slagen er nauwelijks in beslissingen van enige betekenis te nemen in domeinen die van belang zijn voor de concurrentiekracht van onze bedrijven. Die gaat elk jaar opnieuw met een procentpunt achteruit. En de werkgelegenheid volgt. De schuld daarvoor ligt bij velen, maar in grote mate bij de socialistische vakbond die meer dan wie ook dossiers ‘blokkeert’ omdat de problemen niet meer passen in zijn analyseschema’s. En onderlinge twisten beletten een ernstige discussie over die schema’s.”
Wie niet bereid is om lonen van 3-4 euro per uur te aanvaarden, ‘blokkeert’ blijkbaar de economische situatie van het land en is verantwoordelijk voor jobverlies. Werkenden die niet bereid zijn om zoals hun Griekse collega’s de helft in te leveren, zijn conservatief en beletten een ernstige discussie. Als de editorialist van De Standaard zijn schrijfsels ernstig meent, stellen we hem voor om eens een paar maanden te werken aan een loon naar Duits model, namelijk van 5 euro per uur. We stellen hem voor om – teneinde geen ernstige discussies te beletten – te overleven aan 600-700 euro netto per maand en dat zonder enige ontslagbescherming. Als de editorialist van De Standaard dat een paar maanden heeft vol gehouden (of minstens eens bij enkele Griekse collega’s navraag heeft gedaan over de moeilijkheden die ermee gepaard gaan), dan willen we gerust eens een ernstige discussie voeren over concurrentie, crisis, jobverliezen en de verantwoordelijkheden van patronaat, regeringen, internationale instellingen en vakbonden daarbij.
In afwachting van zo’n ‘ernstige discussie’ raden we lezers van deze site aan om niet alleen de dagelijkse propagandastroom van de gevestigde media te volgen, maar ook een andere stem te lezen. Volg deze website en neem een abonnement op maandblad De Linkse Socialist voor wat tegengif voor de vele neoliberale nonsens en leugens die we dagelijks te verwerken krijgen.
