De federale regering zoekt voor de zoveelste maal enkele miljarden voor haar begroting. We mogen ons terug verwachten aan tientallen maatregelen. Deze hoeveelheid aan maatregelen moet de indruk wekken dat iedereen op de een of de andere manier bijdraagt. Dat is slechts schijn. Zoals bij alle voorgaande maatregelen blijven de verantwoordelijken voor de crisis, de superrijken, buiten schot.
Artikel door Bart Vandersteene uit de aprileditie van ‘De Linkse Socialist’
Dit artikel werd geschreven voor de exacte maatregelen bekend werden gemaakt. Voorlopig wordt geen wettelijke feestdag geschrapt. Wel wordt bespaard op de ambtenaren en de sociale zekerheid. Ook de NMBS zal het met minder moeten doen.
De besparingstrein komt ook in ons land op gang. Men wil een verlofdag schrappen. De federale schoolpremie zal er mogelijk aan geloven. Jobs bij de overheid zullen sneuvelen. De NMBS zal het met nog minder geld moeten doen. Niet de prestigieuze projecten zullen worden geschrapt, wel de gewone dienstverlening. Bij De Lijn zullen de ticketprijzen stijgen, de Vlaamse kindpremie wordt geschrapt en er zal worden bespaard op sociale uitgaven. Er zijn geen middelen voor de broodnodige investeringen in kinderopvang, gehandicaptenzorg, scholen, sociale woningen,…. Ook de steden en gemeenten zullen besparen: minder personeel, minder middelen voor sociale projecten.
Alle gevestigde partijen gaan er van uit dat deze logica niet te vermijden is. Hun neoliberale recepten hebben ons tot de zwaarste crisis in decennia gebracht en als antwoord op die crisis komen ze nu met net dezelfde recepten af. De begroting is de afgelopen jaren steeds verder uitgehold door de fiscale cadeaus aan de werkgevers waardoor op de uitgaven voor de gemeenschap bespaard moest worden. Staatseigendommen werden in de uitverkoop gezet.
Daar kwam nog eens de prijs voor de redding van de banken bovenop. In de vijf jaar voor het begin van de bankencrisis, waren de drie grootste banken van ons land samen goed voor 43 miljard euro winst. Dat bedrag werd grotendeels uitgekeerd in de vorm van dividenden of het werd geïnvesteerd in speculatieve beleggingen. De winsten werden door de privé geïncasseerd, de gokschulden worden op de gemeenschap afgewenteld.
Ons economische en politieke stelsel verdedigt de belangen van de grote kapitaalbezitters. Zij beschikken over vele propagandakanalen om hun heerschappij als de ‘normale gang van zaken’ voor te stellen, maar hun geschreeuw en hysterie tegenover de eerste acties van de arbeidersbeweging zal niet blijven pakken. We mogen ons niet laten ontmoedigen door hun geroep en moeten op een offensieve wijze voor de belangen van de meerderheid van de bevolking opkomen.
Dat vereist ook een strijd op het politieke terrein. Wij ondersteunen de oproepen en initiatieven om een politieke uitdrukking aan het ongenoegen en het verzet te geven. De vakbondsleidingen hebben helaas nog niet gebroken met hun politieke ‘vrienden’ die de neoliberale logica verdedigen. Zo’n breuk en een actieve oproep tot de bundeling van alle krachten die willen bouwen aan een brede en inclusieve formatie van werkenden, gepensioneerden, werklozen en jongeren zou een enorme respons kunnen krijgen. Het zou ons wapenen om de verkiezingen van 2014 met een sterk links alternatief tegemoet te gaan.
