Op 7 december 2011 kwam de Luikse bevolking in het stadscentrum samen om haar solidariteit met de arbeiders van ArcelorMittal te betuigen. Er waren enkele tientallen duizenden betogers die de metallo’s een hart onder de riem staken in hun strijd tegen de gevolgen van het patronale beleid. Toen ging het om de sluiting van de warme fase, ondertussen zijn we meer dan een jaar verder en werd ook een afbouw van de koude fase aangekondigd.
Artikel door Daphnée (Luik)
De afgelopen maanden werd geen enkele actie in Luik georganiseerd. Er was geen campagne om de lokale bevolking te betrekken bij de strijd. Na de betogingen in Namen, Straatsburg en Brussel komt er nu op 30 maart wel opnieuw een betoging in Luik. Het gaat om een ‘Mars voor Werk’ georganiseerd door het gemeenschappelijk vakbondsfront en met als ordewoord: ‘De kapitalistische logica bestrijden’. Deze betoging vormt een uitstekende kans om de lokale bevolking actief te betrekken bij de strijd van de Luikse metallo’s.
Het lot van de arbeiders bij ArcelorMittal is geen alleenstaand geval. De kameraden bij Ford, Caterpillar, Duferco, Meister en tal van andere bedrijven worden eveneens getroffen door de nefaste gevolgen van de patronale logica. De lawine van jobverliezen raakt de volledige gemeenschap en alle arbeiders, zowel diegenen met werk als diegenen zonder werk. Als de gemeenschap wordt geraakt, moet ze verenigd de strijd aangaan.
Welke actiemethoden?
De betoging van 30 maart kan een nieuwe start vormen om de motivatie van de arbeiders een boost te geven zodat we met de actieve steun van bredere lagen van de lokale bevolking de strijd voor echte overwinningen kunnen aangaan. De betoging is een uitstekende gelegenheid om solidariteitsaffiches en pamfletten te verspreiden in de hele stad en in de omgeving van alle arbeiders. Dat zou een mogelijkheid bieden om de lokale steun te versterken en zichtbaar te maken.
Een groot deel van de bevolking staat positief tegenover de eis van nationalisatie om jobs te redden. Maar ondertussen zijn de gevestigde politici nog steeds op zoek naar een overnemer, ook al kondigde Mittal zelf aan dat de productiemiddelen niet te koop zijn. Laat ons de steun voor nationalisatie actief mobiliseren. Dan hebben de metallo’s niet het gevoel dat ze er alleen voor staan en kunnen we de strijd aangaan om de werkgelegenheid en de economie van de regio zelf in handen te nemen.
Strijd zelf in handen nemen
We moeten de strijd durven aangaan, zoniet dreigt een sluipende demoralisatie opgang te maken. Op de betoging in Namen op 20 maart waren er amper 500 arbeiders van Arcelor. Velen zien het nut niet in van de huidige strategie. We moeten daar dringend op een collectieve manier over discussiëren, met algemene personeelsvergaderingen waarop de arbeiders ook het woord kunnen nemen en niet enkel komen luisteren naar wat de verantwoordelijken te zeggen hebben. De arbeiders moeten de strijd zelf in handen nemen. Met democratische personeelsvergaderingen op de verschillende sites kan een eerste stap gezet worden. Daarna kunnen we gaan naar een personeelsvergadering van alles sites samen waarbij er voldoende tijd is om een ernstige evaluatie te maken van de acties de afgelopen 15 maanden. Er kan een actieplan voor de komende periode worden bediscussieerd alsook een duidelijk eisenplatform.
Van bezetting tot nationalisatie
Wij denken dat de bezetting van de sites een goede manier zou zijn om ze om te vormen tot permanente hoofdkwartieren om de strijd en de discussies over de strijd te organiseren. Het zou tegelijk een goede eerste stap zijn naar de nationalisatie van de staalsector onder de controle en het beheer van de arbeiders, met een onteigening zonder schadeloosstelling.
De Luikse staalsector is niet opgebouwd met het zweet van Lakshi Mittal. Het zijn de Luikse arbeiders die dit gedaan hebben. Door hun fabrieken zelf in handen te nemen, zouden de staalarbeiders een voorbeeld vormen voor arbeiders van andere bedrijven die eveneens getroffen worden door de dictatuur van de markten. Het zou de weg openen om de strijd tegen het kapitalisme aan te gaan.
