De afgelopen maanden werd geregeld actie gevoerd bij de Brusselse vervoersmaatschappij MIVB. De directie wil nu blijkbaar een frontale aanval inzetten op het stakingsrecht en liet daartoe een ontwerpakkoord schrijven voor een CAO waardoor het stakingsrecht enorm beperkt zou worden. Via een "gunstige wind" kwam dit geheim ontwerp bij LSP terecht. Deze morgen verdeelden we een pamflet aan de MIVB en nu publiceren we ook de volledige tekst van het ontwerp.

LSP-pamflet en kopie van het ontwerpakkoord

OPGELET! stakingsrecht bedreigd!

Aan de arbeiders van de MIVB. Tussen oktober 2004 en 10 januari 2005, hebben velen van jullie verschillende dagen gestaakt om de arbeidscondities te verbeteren (gebrek aan personeel, materiaal in slechte staat, te korte rittijden,…). Ondanks de meningsverschillen tussen de vakbonden, hebben jullie een aantal verbeteringen kunnen afdwingen: de rittijden van sommige lijnen zijn bijvoorbeeld verlengd.

We moeten helaas vaststellen dat men na verloop van tijd, beetje bij beetje terugkeert naar de situatie van voorheen.

Ontwerpakkoord over conflictregeling

Via een "gunstige wind" hebben we de hand kunnen leggen op een ontwerpakkoord, gedateerd 17/12/2004 (dus tijdens de stakingsbeweging in december vorig jaar), tussen de MIVB-directie en de secretarissen van de 3 bonden (Vonck, Naniot en Dreesen). Dit ontwerp is een regelrechte bedreiging van het stakingsrecht aan de MIVB. We lichten de belangrijkste punten ervan toe.

Oprichting permanent "verzoeningsbureau"

Punt 4 van het akkoord voorziet de oprichting van een bijzonder "verzoeningsbureau" voor de MIVB. Dat "verzoeningsbureau" (bestaande uit 7 vakbondsvertegenwoordigers, 7 van de directie en 1 bemiddelaar) moet vergaderen VOOR en TIJDENS een staking.

Opmerkingen van LSP: Dat is nieuw. Gewoonlijk kan elke partij tijdens een staking beroep doen op een bemiddelaar van het Ministerie van Arbeid. Er bestaat geen enkele wettelijke verplichting om een permanent "verzoeningsbureau", speciaal voor de MIVB, op te richten.

Vergadering van dit "verzoeningsbureau" voor iedere stakingsaanzegging

Punt 5 van het akkoord voorziet dat EERST het "verzoeningsbureau" moet vergaderen vooraleer een vakbond een stakingsaanzegging mag indienen. Dat bureau kan éénvoudig per fax (artikel 8) samengeroepen worden. Een stakingsaanzegging moet aangetekend gericht worden aan de werkgever en het "verzoeningsbureau".

Opmerkingen van LSP: Een vakbond is niet verplicht een verzoeningsprocedure te volgen om een stakingsaanzegging in te dienen. Een stakingsaanzegging gebeurt per aangetekende brief aan de werkgever om hem te verwittigen, maar nooit aan een "verzoeningsbureau" aangezien de bemiddelaars van het Ministerie van Arbeid niet permanent tussenkomen, maar "à la carte" en op vraag van één van de betrokken partijen.

Men ziet onmiddellijk dat dit "verzoeningsbureau" stakingsaanzeggingen moet verhinderen en de zaken op de lange baan moet schuiven.

Geen stakersvergoeding zonder vergadering "verzoeningsbureau"

Artikel 10.1 van het ontwerpakkoord verdient integraal geciteerd te worden:

"elke acrtie die uitbreekt of gebeurt waarbij één of meerdere, in onderhavige overeenkomst beschreven procedureregels niet wordt nageleefd is een wilde staking en wordt bijgevolg niet door de vakbondsorganisaties erkend; in het geval van een wilde staking verbinden de ondertekenende vakbondsorganisaties zich ertoe onmiddellijk te bevestigen dat de staking niet erkend is en hun leden op te roepen het werk onmiddellijk te hervatten."

Opmerkingen van LSP: Alles wordt duidelijk! Indien de vakbonden dergelijk akkoord tekenen, zetten ze zich vast (en beperken ze vooral het stakingsrecht van de arbeiders): indien EEN regel van de procedure niet nageleefd wordt, wordt de staking beschouwd als wilde staking en niet vergoed door de vakbond. Bovendien moet het werk onmiddellijk hervat worden.

Het komt een (paritair) "verzoeningsbureau" niet toe een staking te erkennen, maar de algemene vergadering van delegees van elke vakbond beslist al dan niet te staken of een staking te erkennen.

Denkt u dat Flaush bereid is niemand te ontslaan of te sanctioneren zonder eerst een "verzoeningsbureau" te passeren?

Paragraaf 10.1 is zuivere patronale propaganda waarbij een spontane staking (zonder voorafgaande aanzegging) wordt voorgesteld als een "wilde" staking. In werkelijkheid is een zogenaamde "wilde" staking er één die door geen enkele vakbond erkend wordt (het volstaat dat één vakbond een staking erkent en beslist een stakersvergoeding uit te betalen opdat een staking niet meer "wild" is). Enkel vakbonden kunnen een staking erkennen, niet de bemiddelaar … en nog veel minder de werkgever.

Spontane beweging

Het ontwerpakkoord voorziet ook, in artikel 10.2, dat een "spontane beweging" niet als wild wordt beschouwd ("een werkonderbreking beperkt in de tijd van een beperkt aantal personeelsleden ingevolge een onvoorziene, externe gebeurtenis. Bijvoorbeeld: agressie").

Opmerkingen van LSP: deze paragraaf is een rookgordijn om dit anti-stakingsakkoord te verdoezelen. Vooreerst wordt hier gesproken over een BEPERKTE beweging in tijd en in aantal. Het lijkt een toegeving aan de arbeiders als deze spontane bewegingen niet als "wilde stakingen" worden beschouwd. In werkelijkheid kunnen noch de werkgever, noch de vakbondssecretarissen dergelijke acties ontstaan uit verontwaardiging van de arbeiders tegen houden.

Merk ook op dat in deze paragraaf de MIVB de agressies voorstelt als "onvoorspelbaar", dus iets waar de directie niets mee te maken heeft. De wet voorziet nochtans dat de werkgever preventieve maatregelen moet nemen om ongevallen te voorkomen. Men kan uiteraard niet alles voorzien, maar om agressies tegen te gaan moet de MIVB preventieve maatregelen nemen (bijvoorbeeld door een extra personeelslid aan boord van de voertuigen op kritieke plaatsen en uren).

Sancties tegen de vakbondsafgevaardigden

Het ontwerp voorziet dat wanneer een vakbond de procedure niet naleeft, haar delegees gestraft worden door het aantal kredieturen waarop sommigen recht heb-ben (vooral 1ste delegees) om hun vakbondstaken uit te voeren, te verminderen.

Opmerkingen van LSP: Dit ontwerp voorziet niet enkel een stok om de arbeiders mee te slaan (niet betaling van de stakersvergoeding indien de procedures van het "verzoeningsbureau" niet worden nageleefd), maar ook tegen de afgevaardigden (vermindering kredieturen).

Kredieturen zijn geen gunst van de werkgever, maar een wettelijke verplichting voorzien in het Nationaal Akkoord nr 5 betreffende het statuut van de vakbondsafvaardiging. De afgevaardigden beschikken over de VEREISTE TIJD EN FACILITEITEN om hun taak iuit te voeren (artikel 21 van het Nationaal Akkoord nr 5).

Sancties tegen de stakers

Artikel 12 van het ontwerp voorziet "elke stakingsdag, AL DAN NIET ERKEND, maakt geen voorwerp uit van een loonbetaling, onder voorbehoud van andere sancties die de werkgever zou kunnen treffen, gaande tot AFDANKING."

Opmerkingen van LSP: Het is niet nodig een akkoord op te stellen om te weten het loon niet wordt uitbetaald als men staakt. Dat is trouwens geen "sanctie". Net zomin als een loon een "vergoeding" is, maar het bedrag dat de werkgever moet betalen in ruil voor de geleverde arbeid. Als geen arbeid geleverd wordt, wordt geen loon uitbetaald.

Onaanvaardbaar is dat een ontwerpakkoord (te tekenen door de vakbonden) een staking, erkend of niet, verbindt aan sancties, gaande tot afdanking! STAKING IS EEN RECHT dat de arbeiders via strijd hebben afgedwongen.

Besluit

Dit ontwerpakkoord moet integraal de vuilbak in. Indien het aanvaard wordt (zelfs nog maar gedeeltelijk) is het afgelopen met het stakingsrecht.

Dit ontwerp had uitstekend thuis gehoord in het Spanje van voor de jaren ’70, ten tijde van Franco, toen een paritair corporatistisch systeem conflicten regelde in de veronderstelling dat patroons en arbeiders gelijklopende belangen hadden.

De arbeiders weten heel goed dat ze niet dezelfde belangen hebben als Flaush. Zij willen goede arbeidscondities aan aanvaardbare lonen, hij wil zoveel mogelijk voertuigen laten rijden met zo weinig mogelijk personeel. Dat zijn geen gelijklopende belangen, maar tegengestelde. Het is juist daarom dat de arbeiders, georganiseerd in vakbonden, zelf moeten kunnen beslissen over staking (wanneer, waarom, hoe lang) en niet een "paritair verzoeningsbureau".

Wat te doen?

De arbeiders van de MIVB werden niet ingelicht over dit ontwerpakkoord, de meerderheid van de vakbondsafgevaardigden evenmin. Enkel de secretarissen, de vrijgestelden en enkele 1ste delegees zijn op de hoogte.

De vakbondssecretarissen moeten dat maar eens uitleggen. Ze moeten onder andere volgende vragen beantwoorden:

– Hoe komt het dat ze tot vandaag hierover niets gelost hebben en dat jullie dit nieuws via een pamflet van LSP moeten vernemen?

– Waarom hebben ze gezwegen over dit ontwerpakkoord?

– Vinden ze het normaal een akkoord te tekenen dat de arbeiders verhindert te staken?

– Vinden ze het normaal dat staking een aanleiding kan zijn tot sancties tegen arbeiders (eventueel afdanking) en delegees (kredieturen)?

– Vinden ze het normaal hun AKKOORD TE GEVEN in een gemeenschappelijke tekst met de patroon over sancties?

Vraag uw delegee om uitleg. De vrijgestelden moeten rekenschap afleggen. Er moeten hierover algemene vergaderingen van de vakbonden worden georganiseerd waarop we een VERTROUWENSTEMMING (of eerder wantrouwen) eisen over de vakbondssecretarissen.

LSP en de vakbonden

De Linkse Socialistische Partij is voorstander van sterke vakbonden die democratisch functioneren en volledig onafhankelijk zijn van de patroon en de staat.

– EENHEID: neen aan het sectarisme tussen vakbonden! De arbeiders hebben éénheid nodig

– VAKBONDSDÉMOCRATIE: In een bedrijf beslist de directie. In een vakbond moet het omgekeerde gelden: de basis beslist en de secretarissen zijn er enkel om uit te voeren wat de basis beslist heeft. De vakbondssecretarissen en de delegees moeten in dienst staan van de arbeiders. De vakbondsvergaderingen moeten open staan voor alle leden. In die vergaderingen, na democratische discussie waarin iedereen zich heeft kunnen uitdrukken, wordt gestemd om aan te duiden aan de secretaris wat van hem verwacht wordt. De vakbondssecretarissen, de vrijgestelden en de delegees moeten verkozen worden door alle leden.

– GEEN POSTJESJAGERIJ: om arrivisten die enkel "carrière" willen maken in de vakbond weg te houden, mag het loon van de secretarissen en de vrijgestelden niet meer bedragen dan het gemiddelde loon van een MIVB-arbeider. Het is niet normaal dat secretarissen en vrijgestelden betaald worden als kaders.

– VAKBONDSVRIJHEID: stop de sancties tegen stakers en delegees! Nationaal Akkoord nr 5 bevat heel wat punten waaraan de MIVB haar laars lapt (het recht op de nodige tijd en faciliteiten voor de delegees, een vakbondslokaal, personeelsvergaderingen op de werkplaats tijdens de werkuren).