De concurrentielogica komt erop neer dat onze levensstandaard kapot wordt geconcurreerd. Deze neerwaartse spiraal wordt het beste gestopt door onze solidariteit. Gisteren was er daar een voorbeeld van met een bomvolle fabriekshal in Ougrée waar metaalarbeiders van ArcelorMittal bijeen kwamen voor een personeelsvergadering. Er heerste een woedende sfeer en een grote strijdbaarheid. Er werd opgeroepen tot een betoging vandaag in Namen. De betogers trekken dan naar de zetel van de Waalse regering om de eis van de nationalisatie kracht bij te zetten.
Vandaag trekken de arbeiders naar Namen, een dag later hervatten ze het werk. We begrijpen dat de vakbondsdelegaties een hervatting voorstellen om de strijd van in de fabrieken te organiseren. Maar het zal daarbij belangrijk zijn om perspectief te bieden met een actieplan waarbij ook de brede steun onder de bevolking wordt gemobiliseerd rond duidelijke ordewoorden. We moeten daar niet lang mee wachten, de komende dagen zijn cruciaal.
Een bezetting van de sites zou een goed begin zijn om deze om te vormen tot het hoofdkwartier van de strijd. Het zou het gemakkelijker maken om de bevolking te mobiliseren, een groot deel van de publieke opinie staat immers achter de getroffen arbeiders en hun strijd tegen de hebzuchtige multinational ArcelorMittal die aan de samenleving enkel miserie bijdraagt. Een bezetting zou een stap kunnen zijn om de Luikse staal te nationaliseren onder arbeiderscontrole. Dat zou tot de verbeelding van arbeiders in andere sectoren spreken en duidelijk maken dat ons verzet zich niet hoeft te beperken tot louter symbolische betogingen waarna de dictaten van het patronaat gewoon ondergaan worden.
De woede is groot. Het zal er op aankomen om dat te kanaliseren met een goed actieplan waarmee overwinningen kunnen geboekt worden. Wie strijdt, kan verliezen. Dat klopt. Maar wie de strijd niet aangaat, is op voorhand verloren.
Fotos door Pavel
Fotos door Nico
