Geen enkel vertrouwen in politici van het kapitaal – Voor een bezetting van het bedrijf als eerste stap naar een nationalisatie van de staalsector onder controle en beheer van de arbeiders en de gemeenschap!
Op 24 januari kondigde een buitengewone ondernemingsraad van ArcelorMittal eens te meer een sociaal bloedbad aan. Nadat eerder de warme fase van de Luikse staalproductie verdween, werd nu de sluiting van een groot deel van de koude fase aangekondigd. Het gaat om zeven van de twaalf lijnen van de koude fase in de regio rond Luik, met 1300 jobs die verdwijnen bovenop de 795 jobs die eerder verdwenen in de warme fase. Zullen de politici nu vijf minuten politieke moed aan de dag leggen om de sites te nationaliseren en een nieuwe sociale woestijn te vermijden?
Tweede bloedbad op 15 maanden tijd
In september 2011 kondigde de grootste staalproducent ter wereld aan dat de twee hoogovens van de warme fase in Luik zouden verdwijnen. Toen werd beloofd dat er in de koude fase zou geïnvesteerd worden. Er werd even gedreigd met de volledige stopzetting van de activiteiten in Luik indien het sociaal akkoord rond de sluiting van de warme fase niet werd aanvaard door de arbeiders. De Waalse regering besliste om de verbetering van de koude fase te ondersteunen.
Wat is nu het resultaat van de oproep tot kalmte door de politici tegenover de agressie van een multinational? Nog meer afdankingen! De arbeiders vreesden terecht dat ze bij het grof huisvuil zouden belanden. Het is niet verwonderlijk dat er een toenemende spanning is tussen de syndicalisten en de besparingspolitici. Wat zullen de zogenaamde ‘socialisten’ in de diverse regeringen nu doen om oplossingen te vinden?
Eind 2011 verklaarde Jean-Claude Marcourt (PS) dat de eis van de nationalisatie, een populaire eis onder de vakbondsmilitanten, onmogelijk te realiseren is. Volgens Marcourt kan het Waalse Gewest die rol niet spelen omdat de Europese Unie sowieso tegen nationaliseringen is gekant. Behalve voor de banken dan… De vakbonden merkten toen terecht op dat de overheid wel in staat was om op enkele dagen tijd 4 miljard euro te vinden om Dexia te redden. Het gemeenschappelijk vakbondsfront eiste toen van Di Rupo (die toen nog formateur was) de nationalisatie van de Luikse staalsector, er werd aan toegevoegd dat de overheid met een investering van 1 miljard euro alle bedrijfsmiddelen terug in goede staat kon stellen. Dat was vier keer minder dan wat in Dexia werd gestoken. De prioriteiten van de gevestigde politici werden nogmaals duidelijk gemaakt…
Toen ArcelorMittal het bloedbad in de koude fase aankondigde, zat premier Di Rupo op het Wereldeconomisch Forum in Davos, een top die Di Rupo in 2002 nog omschreef als een bijeenkomst “gericht op het beschermen van de rijkdom in handen van een kleine minderheid van de wereldbevolking.” Het is een ironische speling van de geschiedenis dat onze ‘socialistische’ premier net in Davos was om de verdiensten van ultraliberale maatregelen als de notionele intrest in de verf te zetten toen een bedrijf dat daar veelvuldig gebruik van maakte massaal jobverlies aankondigde. In 2010 alleen maakte het financiële filiaal van ArcelorMittal in ons land een winst van 1,39 miljard euro waarop het… 0 euro belastingen betaalde! Hoeveel jobs heeft die notionele intrestaftrek gecreëerd, laat staan gered? De liberale methoden om jobs te ‘redden’ leveren de werkenden niets op. Voor de werkgevers en de aandeelhouders daarentegen zijn er het hele jaar door solden als het op belastingen aankomt.
De tegenaanval organiseren!
De directie van ArcelorMittal eist vandaag dat de vakbonden een “constructieve dialoog” zouden voeren om de toekomst van de overblijvende jobs veilig te stellen. Hetzelfde dreigement dat werd gebruikt bij de sluiting van de warme fase wordt nu zonder complexen opnieuw boven gehaald. Ondertussen hebben we gezien tot wat deze chantage leidt. Zwakheid zet aan tot agressie! Zoals een spandoek van de SETCA (de Franstalige tegenhanger van de bediendenbond BBTK) op een solidariteitsbetoging stelde: “Slaven die alles aanvaarden, zullen door tirannen niet gespaard worden.”
Er is nood aan een offensief actieplan. De betogingen van 26 oktober 2011 in Seraing (met ongeveer 10.000 deelnemers) en 7 december 2011 in Luik (met 40.000 aanwezigen) waren succesvol. Dat is ook vandaag het geval. Een grote betoging kan de arbeiders en hun medestanders bijeenbrengen. Dat is nuttig, maar er is meer nodig.
Het gemeenschappelijk vakbondsfront eist terecht de nationalisatie. Het gaat hier niet alleen om de afbouw van een groot bedrijf dat onderaannemers in zijn val zal mee sleuren, maar ook andere grote productie-eenheden en tal van kleinere bedrijven zijn bedreigd. En dan zwijgen we nog over de gevolgen van zo’n sociaal bloedbad voor de gemeentekassen van Seraing of Luik. Nadat in nabij gelegen Limburg een harde klap viel met de aankondiging van de sluiting van Ford in Genk, dreigt de economische en sociale woestijn nog verder uit te breiden.
Het is nochtans niet zo dat staal vandaag niet meer nuttig is. Er is nood aan meer crèches, ziekenhuizen, scholen (en dan hebben we het niet over containerklassen),… Om dergelijke diensten te bouwen, is er nood aan staal. Er is ook niets dat ons verhindert om de kwaliteitsvolle staal goedkoper te verkopen zonder dat er een groot deel in de zakken van de aandeelhouders verdwijnt. Er zou zelfs nog genoeg zijn om de arbeiders een degelijk loon te bezorgen, de werkdruk te verlagen en jongeren zouden een perspectief op degelijke jobs hebben.
Bezet de sites!
De arbeiders van ArcelorMittal werden net als hun collega’s bij het spoor in de steek gelaten en verraden door de gevestigde politici. Op hen kunnen we niet rekenen om iets af te dwingen, we zullen ze de arm moeten omwringen! Naast grote solidariteitsbetogingen en stakingsacties kunnen we overgaan tot de bezetting van de sites. De gemeenschap heeft met de lastenverlagingen en andere fiscale cadeaus al genoeg betaald voor de productiemiddelen. Laat ons die uit de handen van Mittal halen om onze regio een toekomst te garanderen!
Een bedrijfsbezetting zou de beste methode zijn om collectieve discussies en algemene vergaderingen te houden om de strijd te organiseren, een strijdcomité te verkiezen en de solidariteit met andere bedrijven en met de regio op een actieve manier te organiseren. Het zou een goede eerste stap zijn om de arbeiders samen te houden om vervolgens over te gaan tot het overnemen van de controle over het genationaliseerde bedrijf. Wie kent het bedrijf en de competenties van de arbeiders beter dan zij zelf? Een genationaliseerde staalsector heeft geen nood aan een directie van managers die hetzelfde asociale beleid voeren als hun collega’s in de private sector. Het zijn de arbeiders zelf die de productie moeten beheren.
Door de productiemiddelen onder publieke controle te plaatsen en de bedrijven in de regio rond Luik te bezetten, kunnen de arbeiders hun toekomst zelf in handen nemen en gaat de strijd om de economie en de controle op de productiemiddelen. Een dergelijke strijd zou ongetwijfeld gevolgen hebben op andere bedrijven waar afdankingen of sluitingen op de agenda staan. We mogen onze toekomst niet in de handen laten van multinationals die enkel uit zijn op winsten.
Het is niet aan ons om de crisis te betalen!
LSP ondersteunt iedere strijdbare stap van de vakbonden en de staalarbeiders. Er is tijd verloren om een krachtsverhouding uit te bouwen, maar de metallo’s zijn in staat om de strijd te voeren, een degelijk actieplan uit te werken en brede lagen van de bevolking achter zich te scharen. De arbeiders van ArcelorMittal staan er niet alleen voor. Er is Ford Genk, er zijn onderaannemers en er zijn tientallen bedrijven die de deuren sluiten of tot afdankingen overgaan. Vorig jaar ging een record aantal bedrijven failliet, 2013 zal niet beter zijn. We zullen het verzet moeten eenmaken. Bedrijf per bedrijf zijn we allemaal verloren. Als we het gezamenlijke verzet organiseren, staan we veel sterker en kunnen we het behoud van alle jobs afdwingen.
Er is een actieplan tegen de besparingen en voor werk nodig. Zo’n actieplan moet gericht zijn op de nationalisatie – zonder schadeloosstelling en onder controle van de arbeiders – van alle bedrijven die tot collectieve afdankingen overgaan. Het zijn de arbeiders die de rijkdom creëren, niet de patroons!
In onze strijd moeten we verschillende discussies en debatten aangaan. Zo is er de vraag naar een breed politiek verlengstuk waarin verschillende stromingen van de arbeidersbeweging zich kunnen vinden. Of de vraag met welk programma een fundamentele breuk met het kapitalisme mogelijk is. Wij gaan alvast voor een programma gericht op de socialistische omvorming van de samenleving.
