Alle mogelijke middelen worden ingezet om acties bij Ford en toeleveranciers te breken

Verdeeldheid zet aan tot patronale agressie – steun het actiecomité van de toeleveranciers!

De directie van Ford maakte eerst bekend dat ze duizenden arbeiders en hun gezinnen op straat wil zetten. Maar vervolgens raakt ze er toch mee weg om zowel politici, politie als gerecht voor haar kar te spannen om toch maar een einde te maken aan de acties die vooral door het personeel van de toeleveranciers worden gevoerd. Die actievoerders worden als ‘radicalen’ en ‘populisten’ bestempeld en krijgen alles en iedereen over zich. Wat het hardste aankomt, is de tegenkanting in hun eigen organisaties.

Artikel door OK (LSP-Limburg). PDF

Impasse rond werkhervatting na betwist referendum

De impasse rond de werkhervatting bij de Ford en de toeleveranciers houdt aan. Iedere mogelijke verdeeldheid wordt uitgespeeld. De houding van de vakbondstop neemt het wantrouwen niet weg, integendeel. Het zorgt voor spanningen tussen het personeel van Ford en die van de toeleveranciers. In zo’n situatie wint alleen de Ford-directie.

In de kerstvakantie konden de werknemers van Ford en de toeleveranciers stemmen over een voorstel van de vakbondsleiding en de Ford-directie dat de werkhervatting (met een extra werkpremie) in het verschiet stelde. Daarbij moet opgemerkt worden dat de fabrieken stil lagen door economische werkloosheid en niet door een staking. Het akkoord en het referendum erover rammelt langs alle kanten. Met veel moeite werd een nipte meerderheid ja-stemmen bekomen. Er bleek een verdeeldheid tussen de arbeiders van Ford en de toeleveranciers en bovendien bleek een groot aantal arbeiders de eigen vakbondsleiding niet te volgen. Nochtans is het logisch dat het vertrouwen in een directie die eerst een sociaal bloedbad aankondigde niet bepaald groot is.

De werknemers willen het werk hervatten, maar dan willen ze wel zekerheid voor de komende periode. “We willen niet werken gelijk kiekens zonder kop zonder te weten wat volgende week gaat gebeuren. We willen dat de directies open kaart spelen en laten weten hoeveel auto’s ze nodig hebben en hoeveel werkdagen er zijn in 2013”. De werknemers vermoeden dat Ford 40.000 auto’s nodig heeft en het personeel daarna als een baksteen zal laten vallen. Het akkoord voorzag ook dat de reeds geproduceerde auto’s – de oorlogsbuit – zou vrijgegeven worden. De directie verklaarde dit jaar 123.000 auto’s te willen produceren, maar daar wordt weinig geloof aan gehecht. “Tegenover werkhervatten moet een degelijk sociaal plan en werkzekerheid staan, en geen vage beloftes of afkoopgeld” aldus een arbeider aan het piket.

De vele betwistingen rond zowel de inhoud van het akkoord als het verloop van het referendum hebben de impasse nog vergroot. De bedrijfsdirecteuren kunnen in het vuistje lachen en aarzelen niet om op de verdeeldheid in te spelen. Iedere zwakheid langs onze kant zet hen aan tot agressie. Als die zwakheid het resultaat is van verdeeldheid in onze rangen, komt het des te harder aan. ABVV Metaal laat op haar website Ford-werkneemster, SP.a-parlementslid en ABVV-delegee Meryame Kitir uithalen naar de ‘populisten en paniekzaaiers aan de fabriekspoorten’. Waarom hebben we patronale media nodig als onze eigen kanalen hetzelfde verdelende verhaal brengen?

De directie interpreteerde de verdeeldheid alvast als een groen licht om de agressie op te voeren. Maandagochtend werd de politie op het piket afgestuurd – meteen bleek de hypocrisie van CD&V-burgemeester Wim Dries die als hoofd van de politie mee verantwoordelijk was. Overigens zit ook SP.a in het Genkse bestuur. De blokkades werden opgeruimd maar in mum van tijd werd een menigte opgetrommeld die gewoonweg nieuwe blokkades opwierp

Vervolgens werd door Ford naar de rechter gestapt, dat is doorgaans een betrouwbare bondgenoot tegen sociale strijd. Een eenzijdig verzoekschrift van Ford leverde dwangbevelen op, ook tegen de arbeiders van de onderaannemers. Sinds wanneer kan de directie van een bedrijf zich op die manier richten tegen personeel van andere bedrijven? Of erkent Ford dat de onderaannemers integraal onderdeel uitmaken van Ford, in dat geval moeten er op alle vlakken gelijke voorwaarden gelden én eengemaakte onderhandelingen worden gevoerd.

Strijd en solidariteit organiseren!

De strijdbare delegees en militanten van de toeleveranciers geven het goede voorbeeld en hebben een actiecomité opgezet dat de grenzen van de vakbondskleuren en de verschillende toeleveranciers overstijgt. Dat is een belangrijke ontwikkeling om tot een strijd voor het behoud van alle jobs te kunnen komen. Met het actiecomité nemen de arbeiders van de toeleveranciers hun strijd zelf in handen.

De leden van het actiecomité brachten hun eisenbundel naar voor tijdens een verzoeningspoging waar ook burgemeester Dries bij aanwezig was. Ze eisten de intrekking van het akkoord rond de werkhervatting en het onmiddellijke opstarten van onderhandelingen over het sociaal plan. Ondertussen worden geen auto’s, onderdelen en persdelen vrijgegeven. De arbeiders eisen een vergoeding voor de niet-erkende stakingsdagen. En ze eisen dat er één onderhandelingstafel komt voor Ford en de toeleveranciers. Bedrijf per bedrijf zijn we allemaal verloren, samen staan we sterk.

Terwijl wordt ingeroepen dat overleg wettelijk gezien bedrijf per bedrijf moet gebeuren, aarzelt Ford niet om dwangbevelen in te zetten tegen werknemers van andere bedrijven (de toeleveranciers). De directies van de toeleveranciers en de vakbondsleidingen stelden dat het actiecomité niet als gesprekspartner wordt aanvaard. Hiermee speelt de vakbondsleiding in de kaart van de directie. Om uit de impasse te geraken, moet de syndicale strijd democratisch worden georganiseerd met algemene personeelsvergaderingen waar over het verdere verloop wordt gestemd.

De dreiging van het sociaal bloedbad en nu ook de zware aanvallen op het recht op collectieve acties vereisen een brede solidariteit door de volledige syndicale beweging en de lokale gemeenschap in Limburg. Met de mars van 11 november bleek de grote bereidheid tot steun en het potentieel van solidariteit. Deze solidariteit kan het beste georganiseerd worden op de manier waarop het actiecomité zich organiseert: over de bedrijfsgrenzen en vakbondskleuren heen.

Handen af van onze jobs!

Het actiecomité eist harde garanties in het sociaal plan in plaats van afkoopsommen. Deze lijn moet doorgetrokken worden om het onderste uit de kan te halen met voorstellen voor jobbehoud en reconversie alvorens over ontslagpremies wordt onderhandeld. Als deze jobs verdwijnen, waar moeten de komende generaties dan nog degelijk werk vinden? De kwestie van een nationalisatie van de productie onder arbeiderscontrole stelt zich. Nationaliseren betekent niet dat we de verantwoordelijkheid overdragen aan dezelfde politici die al jarenlang naar de pijpen van de Ford-directie dansen. Wie kan beter inschatten wat er wordt gedaan met de productiemogelijkheden in Genk dan de arbeiders zelf? Zij moeten de controle over de fabriek, de productie en de werkgelegenheid in handen krijgen.

Onder de huidige omstandigheden is het niet verwonderlijk dat de arbeiders de toekomst somber inzien. Als er geen perspectief wordt aangeboden voor een offensieve strijd, blijft er enkel het defensieve element van afkoopsommen en ontslagpremies over. Als de solidariteit afbrokkelt, denkt iedereen aan de eigen portemonnee. Dat is begrijpelijk. Het leidt wel tot een versterking van de verdeeldheid tussen de arbeiders van Ford en die van de toeleveranciers. Dat is een vicieuze cirkel die ons regelrecht naar een nederlaag brengt.

Het feit dat het personeel van de toeleveranciers de strijd in eigen handen neemt met een actiecomité valt toe te juichen. Een grote betrokkenheid van onderuit bij de verdediging van onze belangen, dat is hoe de vakbonden zijn opgebouwd. Het opzetten van stakerscomités is een onderdeel van de beste tradities van de arbeidersbeweging en een van de essentiële fundamenten voor het afdwingen van sociale verworvenheden.

De strijd vandaag in eigen handen nemen, toont ook het potentieel om de productie democratisch te organiseren onder arbeiderscontrole. Het opent mogelijkheden om in het offensief te gaan en het initiatief uit handen te halen van diegenen die onze jobs en levensstandaard alsook de toekomst van onze kinderen en kleinkinderen bij het grof huisvuil willen zetten. Op basis van een offensieve strijd kan de broodnodige eenheid onder het personeel hersteld worden. Wie de strijd voert kan verliezen, wie capituleert is op voorhand verloren.

Delen:
Printen:

Steun ons: plaats uw boodschap in onze mei-editie!

Voorpagina van De Linkse Socialist

Uw boodschap in onze mei-editie