De arbeiders van de toeleveranciers van Ford Genk bleven de afgelopen week staken en actie voeren tegen de sluiting van de automobielproductie in Genk en het verlies van duizenden jobs. Het feit dat bij de toeleveranciers actie werd gevoerd, zorgde ervoor dat de betwiste heropstart bij Ford niet tot productie kon leiden. Nadat de vakbondsleiding zich tegen de ‘populisten’ aan de poort richtte, volgde een nieuwe stap: de politie kwam het stakingspiket breken. Een wel erg gevaarlijk precedent.
Deze morgen trokken tientallen agenten naar het piket bij de toeleveranciers. Bij de arbeiders van de toeleveranciers leeft een grote vrees dat zij volledig uit de boot zullen vallen. Ook is er een grote woede naar aanleiding van het referendum over werkhervatting dat op een betwiste manier tot een nipte meerderheid kwam. De vakbondsleidingen dekten de betwisting in en kwamen met de directie van de vier toeleveranciers overeen dat er geen loon en geen stakersvergoeding zou betaald worden aan wie verder actie voerde. Er werd groen licht aan de directie gegeven om een stap verder te gaan. Deze morgen gebeurde dat ook: de politie werd tegen het piket ingezet.
Als het mogelijk wordt dat de politie stakersposten verwijdert, wordt het volledige stakingsrecht op de helling gezet. Met dit optreden wordt bovendien het personeel van onderaannemers verboden om op eigen houtje acties te ondernemen. De directie van Ford wil dat er bij de toeleveranciers wordt gewerkt, zodat eigen productie bij Ford mogelijk is. Toen elementen van de Ford-productie werden uitbesteed aan toeleveranciers, was dit bedoeld om op personeel te besparen en niet om dat personeel het recht op actievoeren toe te kennen.
Vandaag heerst er een grote verdeeldheid onder de arbeiders. Er zijn spanningen tussen personeel van Ford en die van de toeleveranciers, tussen diegenen die het werk willen hervatten en diegenen die de oorlogsbuit niet uit handen willen geven. Als deze verdeeldheid kon groeien, is dat mee het resultaat van een syndicale strategie die niet gericht was op maximale betrokkenheid met democratische personeelsvergaderingen en transparantie, onder meer bij het referendum. Er vielen harde woorden tegen diegenen die als ‘populisten’ werden omschreven omdat ze de logica van de Ford-directie niet aanvaarden. Kan het hen echter verweten worden dat ze weinig vertrouwen hebben in een directie die net heeft aangekondigd dat het een sociaal bloedbad aanricht?
Tegenover de provocatie waarbij de politie een staking breekt, is een eengemaakt en solidair syndicaal antwoord nodig. Als we dit aanvaarden, dan geven we een groot stuk van ons stakingsrecht prijs. Dat zal ook elders aangegrepen worden om het stakingsrecht te breken. Zwakheid zet aan tot patronale agressie. Dat is wat we vandaag in Genk zien gebeuren. Het is aan ons om te bouwen aan een sterkere positie voor de arbeiders. Dat begint met solidariteit en eenheid in een consequente strijd voor het behoud van alle jobs. In deze strijd moeten we rekening houden met het ontstane wantrouwen en de spanningen, de beste manier om die weg te nemen is door een maximale democratische betrokkenheid van onderuit met algemene personeelsvergaderingen waar over iedere verdere stap openlijk wordt gedebatteerd en beslist. Tegelijk vereist de verregaande afbraak van het stakingsrecht een verregaand syndicaal antwoord op nationaal vlak. De inzet is duidelijk: laten we het stakingsrecht ondermijnen of niet?
Foto’s van een solidariteitsbezoek aan het piket afgelopen weekend
Zaterdag trokken we met enkele leden opnieuw naar het piket in Genk. Enkele Limburgse LSP’ers die regelmatig aan het piket staan, ontvingen enkele Gentse kameraden. Hieronder enkele foto’s van dat bezoek.
