De propaganda van de gevestigde media…

De Europese actiedag van 14 november heeft in ons land niet zijn volledige potentieel benut. Ondanks de enorme woede en verontwaardiging die aanwezig is tegenover het Europees besparingsbeleid dat ons steeds dieper in crisis stort, werd er onvoldoende geïnformeerd en gemobiliseerd vanuit de vakbondsleiding om dit ongenoegen ook te kanaliseren. Toch waren er verschillende succesvolle solidariteitsacties, betogingen en stakingen in ons land. Reden genoeg voor de gevestigde media om nog maar eens hun anti-stakerspropaganda boven te halen en nieuwe pogingen te doen om communautaire verdeeldheid te zaaien onder de werkende bevolking.

Artikel door Jarmo Van Regemorter uit de december/januari-editie van ‘De Linkse Socialist’

Verdeel-en-heers

Alle gevestigde kranten en televisiejournaals konden er maar niet genoeg de nadruk op leggen dat het verschil in stakingen tussen Franstalig en Nederlandstalig België wel zeer groot was. De Gazet van Antwerpen ging zelfs zover om een edito te schrijven onder de titel “De FGTB heeft hier niets te zoeken.” Daarin zegt Paul Geudens dat “Waalse” stakingen moeten stoppen aan de grens, in dit geval de taalgrens (die Geudens wellicht liefst zou omgevormd zien tot een landsgrens). Alsof de Europese besparingsmaatregelen en de komende begroting enkel de Waalse arbeiders zullen treffen en er in Vlaanderen dus geen nood is om zich hiertegen te verzetten. Paul Geudens vraagt zich af waarom de Vlaamse ondernemer én werknemer het slachtoffer moeten worden van een “stakingsgeil” syndicaat in het zuiden van het land.

Dit is een typisch voorbeeld van een retoriek die erop gericht is te verdelen om te heersen. Vlaamse ondernemers en werknemers worden in één adem genoemd als gemeenschappelijke vijand van de Franstalige arbeidersklasse. Wie een blik werpt op de begroting van de regering-Di Rupo, zal al snel merken dat het conflict zich niet langs die lijnen moet ontwikkelen. Daarin worden immers de rijken en de grote bedrijven – of ze nu Vlaams, Brussels of Waals zijn – allemaal samen gespaard en de werknemers – eveneens Vlaams, Brussels én Waals – allemaal samen aangevallen. Het zou een grote vergissing zijn om de zaken voor te stellen als een Vlaamse homogene groep die tegengestelde belangen heeft aan de Franstalige homogene groep; hoewel Franstalige en Vlaamse arbeiders tegen elkaar opgezet worden, zijn het integendeel de Belgische en Europese ondernemers en hun politici die aanval na aanval op ons allemaal organiseren.

Kwaliteitsmedia?

In de zogenaamde kwaliteitspers was het al niet veel beter. Ook De Morgen en De Standaard beperkten zich tot een rondje vakbondsbashing en deden er alles aan om zogenaamde communautaire tegenstellingen in de verf te zetten. Stakende arbeiders en deelnemers aan solidariteitsacties werden in geen enkele krant aan het woord gelaten! We kregen enkel de afgezaagde en tot in den treure herhaalde argumenten te horen van verbitterde werkgeversorganisaties, rechtse eindredacties en misnoegde middenstanders. In De Morgen schreef Hugo Camps dat het schandalig is om te staken omdat de situatie in Griekenland en Spanje nog veel erger is. Vindt hij dan dat wij ook eerst moeten wachten tot we zover staan voor we in verzet moeten komen?

Wie wilde weten waarom er gestaakt werd en hoe de sfeer aan de piketten was, kon daar in de traditionele media helemaal niets over terugvinden. Het hele verhaal werd integendeel nog gekoppeld aan een opnieuw in vraag stellen van het stakingsrecht door SP.a: zij vinden dat ‘wilde stakingen’ aan banden moeten gelegd worden en vergeten daarbij dat staken een democratisch recht van werknemers is, niet van vakbonden.

Eigen media nodig

Tegenover deze giftige stroom van rechtse propaganda moeten we ons wapenen. In het zicht van de komende samenvallende verkiezingen in 2014, zal de rechtse propaganda en het zaaien van verdeeldheid door traditionele media niet verminderen; integendeel. We mogen ons daaraan niet laten vangen. Het opbouwen van een krachtig verzet tegen de bloeddorstige besparingen die ons te wachten staan, is een dringende noodzaak. Om dat tot een goed einde te brengen, zullen we niet alleen een eigen politiek instrument voor de werkende bevolking, maar ook eigen media moeten hebben.

De Linkse Socialist brengt iedere maand artikels, verslagen en interviews die wel vanuit het standpunt van de gewone bevolking spreken; het is een maandblad dat aan de kant van de arbeiders staat, en niet aan de kant van de Europese en Belgische burgerij, zoals de traditionele kranten. Steun het verder uitbouwen en verspreiden van onze eigen media en neem een abonnement!

Delen:
Printen:

Steun ons: plaats uw boodschap in onze mei-editie!

Voorpagina van De Linkse Socialist

Uw boodschap in onze mei-editie