Met de ogen dicht voor Obama stemmen?

Afgelopen weekend vroeg De Standaard verschillende Belgische politici naar hun standpunt de Amerikaanse presidentsverkiezingen. Allemaal – op Dewinter na – kozen ze voor Obama. Dat is niet verbazingwekkend. Maar dat ook PVDA-voorzitter Peter Mertens verklaarde “met de ogen dicht” voor Obama te stemmen, verbaasde ons wel. In Antwerpen voerde hij campagne onder de slogan “Vergeet Patrick en Bart”, maar in de VS ziet Mertens blijkbaar geen andere keuze dan de lokale Patrick en Bart waarbij hij “met de ogen dicht” voor Patrick Obama zou stemmen. Wij zijn het daar niet mee eens.

Er zijn ook in de VS derde kandidaten die misschien niet zoveel mediabelangstelling en middelen hebben, maar zich niet neerleggen bij een keuze tussen twee gezichten van het grootkapitaal. Zo was er de kandidatuur van Jill Stein die de nominatie van de Groenen kreeg – de Amerikaanse Groenen staan links van de groene partijen in Europa. Of in California kon ook op de actrice Roseanne Barr gestemd worden.

Vreemd genoeg genoten deze linkse kandidaten niet de voorkeur van Peter Mertens. De Standaard tekende volgende reactie op bij de vraag voor wie hij zou stemmen in de VS: ”Ik zou met de ogen dicht voor Obama stemmen. Romney is een machtsmens die alleen aan de rijke helft van de Amerikanen denkt. Maar Obama heeft me ook ontgoocheld. Destijds was er een volksbeweging rond hem ontstaan, met de steun van de vakbonden en antiracistische organisaties. Stemlozen kregen een stem, dat is nu wat weggedeemsterd.”

De afkeer tegenover de wel erg rechtse Romney is terecht, maar kan dat gestopt worden door Obama? Het beleid van Obama heeft geleid tot sociale drama’s met een toenemende werkloosheid en groeiende armoede onder brede lagen van de bevolking. Daar kwam ook protest tegen, denk maar aan de beweging in Wisconsin of Occupy. Amerikaanse socialisten stelden dat een verkiezingscampagne van honderden kandidaten uit de Occupy-beweging een verschil zou kunnen maken of althans een aanzet naar een brede ‘derde’ partij naast de twee gevestigde partijen. Dat er ruimte is voor zo’n formatie, bleek bij de verkiezingen in Seattle voor het deelstaatparlement. Daar haalde Kshama Sawant gisteren in een confrontatie met de voorzitter van het deelstaatparlement Frank Chopp (Democraten) met voorlopig meer dan 10.000 stemmen maar liefst 27% (slechts een fractie van de stemmen zijn al geteld, mogelijk zal het stemmenaantal verder oplopen tot meer dan 20.000). Wij zijn het niet eens met het argument van het ‘minste kwaad’. Niet in Antwerpen en ook niet in de VS.

Als verdienste van Obama wijst Mertens op “wat hij heeft verwezenlijkt in de gezondheidszorg met Obamacare”. Dat wordt gelukkig meteen genuanceerd: “Maar er zat veel meer in. Obama is de echte machtigen tegengekomen, Big Oil, Big Pharma en het militair apparaat. Die heeft hij niet kunnen verslaan.” De hervorming van de gezondheidszorg was een van de belangrijkste punten waarrond Obama bij de vorige verkiezingen enthousiaste steun kon verkrijgen. Maar in het uiteindelijke voorstel was er van een publieke optie geen sprake meer. Obama heeft gebogen voor de belangen van de verzekeringssector en dit ten koste van de gewone bevolking. Obamacare een verdienste noemen, gaat ver.

Hopelijk is het standpunt zoals het door De Standaard werd genoteerd geen correcte weergave van wat Peter Mertens en de PVDA echt denken. De partijkrant stelde eerder wel terecht: “Zowel de Democraten als de Republikeinen zijn een partij van de 1% rijksten.” De vraag voor links is niet of we een van de partijen van de 1% rijksten tegen de andere moeten steunen, maar wel hoe we zullen bouwen aan een politieke vertegenwoordiging van de 99% anderen. Het doorprikken van het argument van het ‘minste kwaad’ is daar een essentieel onderdeel van.