Het is bijna een jaar geleden dat ArcelorMittal de sluiting van de warme fase in Luik aankondigde. Sindsdien sleepte het dossier aan. Daar bovenop kwam nog eens de chantage door de directie met de aankondiging dat ook de koude fase en de bijhorende 2.000 jobs bedreigd waren. Is de staalsector in ons land ten dode opgeschreven?
Artikel door Nicolas Croes uit de oktobereditie van ‘De Linkse Socialist’
Er zijn heel wat onderzoekers die net stellen dat de Luikse staalindustrie leefbaar is. Bruno Bauraind van de onderzoeksgroep Gresea stelde: “De directie van de staalgigant gebruikt een oude methode als het de vakbonden naar de keel grijpt: de bonden worden gevraagd om op middellange termijn een activiteit op te geven in ruil voor het behoud van werkgelegenheid op korte termijn. Heel wat observatoren denken: als de hoogovens weg zijn, is ook de koude fase ten dode opgeschreven. Ik denk daarentegen dat er plaats is voor een kleine onafhankelijke geïntegreerde staalindustrie in Luik.” (La Libre 21 september)
De vraag is echter hoe dit kan bekomen worden en van waar de middelen moeten komen. Na de aankondiging van de sluiting van de warme fase eiste het ABVV terecht dat de overheid zou tussenkomen. Er werd een plan opgemaakt waarbij de overheid het bedrijf zou overkopen. Als er miljarden voor de banken zijn, waarom dan niet voor het staal? Dat is een terechte vraag, maar als we op de Waalse regering moeten rekenen, kunnen we nog lang wachten.
Wij zijn voorstander van de nationalisatie van de staalsector zonder schadeloosstelling en onder controle van de arbeiders en de gemeenschap. Als we het beheer overlaten aan kapitalistische managers die door de overheid aangesteld worden, zijn we nog geen stap verder. Een eerste stap naar zo’n nationalisatie zou een bezetting van het bedrijf kunnen zijn om van daaruit het collectieve debat over de syndicale strategie te voeren en de activiteit te kunnen heropstarten in het belang van de werkenden en de bevolking.
