Onder druk van onderuit hebben een aantal vakbonden het programma van bezettingen en een escalatie van de strijd met opeenvolgende 48-urenstakingen. Bij het bezoek van de Duitse kanselier Angela Merkel vandaag, zal ook de woede tegenover de aanhoudende vernietiging van de economie en de levensvoorwaarden van de werkende bevolking blijken. Van onderuit groeit de strijd tegen de besparingen, deze beweging kan de regering ten val brengen en het kapitalistische besparingsbeleid stoppen.
De Griekse samenleving kent woelige tijden. Iedereen weet dat het zo niet verder kan. De zogenaamde trojka (EU, ECB en IMF) heeft de Griekse economie naar een diepere val gebracht en eist nu een nieuwe ronde van harde besparingen.
De regering van Samaras van Nieuwe Democratie en met de steun van zogenaamd ‘linkse’ coalitiepartners (Dimar en Pasok) maakt zich op om besparingen door te voeren die zullen leiden tot nooit geziene miserie van de miljoenen arbeiders, gepensioneerden, armen en werklozen.
Enkele cijfers om aan te geven welk soort oorlog tegen de werkende bevolking wordt gevoerd. De officiële werkloosheidscijfers staan op 23,6% (de echte cijfers bedragen wellicht eerder 30%), onder jongeren gaat het om 55%. Volgens het Europese agentschap voor statistiek Eurostat leeft 68% van de Griekse bevolking onder de officiële armoedegrens. Het Bruto Binnenlands Product is sinds het begin van de crisis met 22% afgenomen. De ‘nationale’ schulden worden op 179% van het BBP geschat voor 2013 in het begrotingsvoorstel van de regering. In 2008 bedroeg de overheidsschuld nog ‘maar’ 109% van het BBP.
De Griekse bevolking heeft geen keuze en moet de criminele plannen van de trojka stoppen. Dat kan alleen door de regering die met deze criminelen samenwerkt te stoppen. De regering kent momenteel een crisis met tal van schandalen. Deze regering kan ten val gebracht worden door massale stakingsacties, massale bezettingen en een algemene staking van onbepaalde duur.
Strijdbare vakbondsmilitanten
De belangrijkste nieuwe ontwikkeling de afgelopen dagen was het feit dat een aantal vakbonden een meer militant programma hebben aangenomen en zich achter de oproep scharen om tot bezettingen en algemene 48-urenstakingen over te gaan die uiteindelijk uitmonden in een algemene staking van onbepaalde duur om de regering ten val te brengen.
Dit standpunt werd aangenomen door de leiding van GENOP/DEI (elektriciteitsarbeiders). Op een conferentie voor delegees van deze vakbond, verklaarde voorzitter Nikos Fotopoulos hoe hij dat ziet: “bezettingen van de centrale ministeries, publieke agentschappen, de banken, belastingkantoren, luchthavens en havens door de arbeiders” en een “gecoördineerde oproep voor herhaaldelijke 48-urenstakingen en dagelijkse massabijeenkomsten op het Syntagmaplein.”
Een aantal vakbondsfederaties uit verschillende sectoren (maritieme sector, trampersoneel, metro in Athene, spoorpersoneel, arbeiders in de universiteit van Salonika, belastingpersoneel) neemt stappen in dezelfde richting en roept op tot opeenvolgende 48-urenstakingen, de nationale vakbond van dokters in publieke ziekenhuizen wil meteen een algemene staking van onbepaalde duur. Als een belangrijk deel van de vakbonden effectief overgaat tot militante stakingen en bezettingen, zelfs zonder instemming vanwege de overkoepelende vabkonden GSEE en ADEDY, dan zou dit ongetwijfeld erg snel navolging kennen doorheen het volledige land.
Conservatieve leiders
Het belangrijkste obstakel op dit ogenblik wordt gevormd door de centrale leiders van GSEE en ADEDY, de twee grootste vakbondsfederaties. Nikos Fotopoulos en andere vakbondsleiders roepen de leiding van GSEE en ADEDY op om een initiatief te nemen voor gecoördineerde acties. Maar het is duidelijk dat dit er niet zal komen. Als de militante vakbonden en afdelingen zelf acties zouden opzetten, dan zou dit snel navolging krijgen door de rest van de vakbeweging. De drie of vier grotere vakbonden die al tot militante acties hebben opgeroepen, moeten zelf stakingen en bezettingen organiseren. Er is een groot potentieel voor een sociale uitbarsting en een stakingsgolf die we niet meer gezien hebben sinds de val van de militaire dictatuur in 1974. Jammer genoeg is de keuze van de militante vakbondsleiders beperkt: ofwel zelf tot actie overgaan ofwel deze verantwoordelijkheid aan de GSEE en ADEDY overlaten terwijl we weten dat er dan niets van zal in huis komen.
Internationalisme
De huidige omstandigheden in Europa zijn van die aard dat het perfect mogelijk is om tot gecoördineerde stakingsacties onder de Europese arbeiders te komen, zeker in Zuid-Europa. Het volledige zuiden van Europa kent momenteel grote mobilisaties van arbeiders, jongeren en werklozen. In Portugal en Spanje waren er confrontaties met de politie. De veiligheidsdiensten gingen er over tot het afvuren van rubberkogels om de protestacties onder controle te houden. In andere landen, waar de beweging niet zo ver is ontwikkeld, is er onder de oppervlakte ook een enorm ongenoegen aanwezig. Dat is niet beperkt tot landen als Italië en Cyprus, maar ook bijvoorbeeld in Ierland en Groot-Brittannië beginnen belangrijke strijdbewegingen zich te ontwikkelen.
Dit gebeurt allemaal van onderuit. Veel vakbonden worden geleid door goed betaalde bureaucraten die soms ver van het lot van de gewone werkende bevolking staan en niet willen overgaan tot militante acties. Dat kan echter niet verhinderen dat de beweging vooruit gaat en leert uit ervaringen om zo tot een strijd en revolte op Europees niveau te komen.
De rol van de linkerzijde
Iedere linkse organisatie heeft de plicht om deze bewegingen en campagnes te steunen. Xekinima komt daarin met volgend standpunt naar voor:
- Voor linkse eenheid met gemeenschappelijke campagnes in de opbouw naar een algemene staking van onbepaalde duur om de regering ten val te brengen
- Syriza heeft als grootste linkse kracht een bijzondere verantwoordelijkheid om tot linkse eenheid op te roepen
- Er is nood aan coördinatie van de bewegingen in zuid Europa en dit op basis van internationalisme van de arbeidersbeweging
- Voor een linkse regering in Griekenland (gebaseerd op Syriza) die meteen ook aan catalysator zou zijn voor bewegingen doorheen Europa
- De linkerzijde moet een socialistisch programma aannemen als enige ernstige alternatief op de huidige crisis van het kapitalisme
- Een gemeenschappelijke strijd met de arbeiders in de rest van Europa om te komen tot een vrijwillig, federaam en democratisch socialistisch Europa.
