In Luik was er afgelopen zaterdag een protestactie met een honderdtal aanwezigen die wilden ingaan tegen homofobie. Uiteraard was ook LSP van de partij op deze actie. Na de moord op Ihsane Jarfi in mei van dit jaar volgden minstens vijf gevallen van ernstig homofoob geweld met onder meer agressie in Aalst, Gent en Luik. Een dag na de aankondiging van de regering dat de homofobie sterker zou bestraft worden, viel er een nieuwe dode. De 62-jarige Jacques Kotnik werd in Luik omgebracht. Meteen werd duidelijk gemaakt dat repressie geen oplossing vormt.
Vertaling van ons pamfet in Luik + foto’s van de actie. LGBT-rubriek op deze site
Homofobie blijft doden!
Na de laffe moord op Ishane Jarfi in mei waren er minstens vijf gevallen van ernstig homofoob geweld op een week tijd. Een dag na de aankondiging van de regering dat de anti-homofobiewetten verstrengd worden, werd opnieuw een homo vermoord. Jacques Kotnik werd in een park in Luik omgebracht. Repressie biedt geen antwoorden.
In 1998 werd Matthew Shepard in de VS vermoord omdat hij homo was. Dat geweld leidde tot een enorme reactie vanuit de LGBT-gemeenschap. Er werden comités opgezet en er kwamen betogingen en debatten. Veertien jaar later wijzen de moorden op Ihsane Jarfi en Jacques Kotnik erop dat het ook bij ons tijd is om tot actie over te gaan.
Ondanks het bestaan van steeds repressievere wetten waarmee iedere homofobe discriminatie wordt verboden, ondanks wetten die het homohuwelijk toelaten en de mogelijkheid creëren om kinderen te hebben, blijft homofobie diep geworteld in ons land. Uiteraard zijn de bestaande wetten nuttig. Maar zoals het Centrum voor gelijkheid van kansen terecht stelde: “Gelijkheid op juridisch vlak mag niet leiden tot een onderschatting van de realiteit van homofobie.”
Er is vandaag dringend een debat nodig om tot echte oplossingen te komen zodat het verschrikkelijke geweld in Luik zich niet meer zou herhalen…
“Wettelijk is in België alles geregeld” Neen!
Deze wetten, geschreven en gedacht door en voor heteroseksuelen, zijn soms discriminerend, bijvoorbeeld in de materie van het bloeddonorschap. We zien ook dat de moeilijkheden en de lange duur van de adoptieprocedures ontmoedigend blijven voor homoseksuele paren. Er is een schrijnend gebrek aan voldoende personeel in de adoptiediensten om aan de vraag te beantwoorden. We merken ook dat er geen oproep komt naar homoseksuele paren in het kader van de pleegzorg, wat maakt dat sommige kinderen die behoefte hebben aan een veilig nest en aan liefde soms in instellingen belanden omdat men hen niet wil toewijzen aan een gezin dat “anders” is. Ook de medisch begeleide voortplanting (MBV) blijft een echte lijdensweg en bovendien zeer duur. Het recht om een ouder te zijn is een fundamenteel recht. We willen dan ook gratis gezondheidszorg voor iedereen, MBV inbegrepen. Een ander schandelijk probleem dat overblijft, is de psychiatrisering van transseksuelen. Gezien transseksuelen geen mentaal zieken zijn, moet het psychiatrisch handboek worden aangepast. Op officiële papieren zou geen vermelding van de sekse meer moeten staan. En tenslotte moeten we ook de uitzetting van sans-papiers bevechten, die soms terug worden gestuurd naar een land waar het feit holebitrans te zijn hen in gevaar brengt.
Gelijke rechten moeten nog gewonnen worden!
“Meer politie om te vechten tegen homofobie?” Neen!
In zijn algemene regeringsverklaring heeft de regering Di Rupo duidelijk zijn intentie aangekondigd “met de grootste vastberadenheid” te vechten tegen geweld ten opzichte van holebitrans-en. Helaas is er op het terrein allesbehalve iets veranderd. Zolang er tekorten zijn, zullen er ook conflicten en discriminaties zijn in de strijd voor de verdeling van de middelen. Of kan iemand ons uitleggen hoe je echte en veralgemeende preventie in het onderwijs organiseert zonder de nodige middelen en zonder het nodige personeel? Hoe vechten tegen discriminatie bij de aanwerving indien zoveel mensen vandaag in de werkloosheid zijn terechtgekomen? Hoe vechten tegen discriminatie op de woningmarkt indien er een tekort is aan betaalbare woningen? Hoe vechten tegen geweld op straat zonder de aanwezigheid van preventie-agenten, openbare verlichting en wijkprojecten? Of hoe vechten tegen nachtelijk geweld indien er ’s nachts geen openbaar vervoer rijdt?
Voor een sociaal programma dat beantwoordt aan de noden van de meerderheid van de mensen.
“Homofobie is een persoonlijk probleem”? Neen!
De moeilijkheden die holebi’s ondervinden op de arbeidsmarkt zijn een goed voorbeeld. Een opiniepeiling die gepubliceerd werd in het Franse blad Libération toont dat 28% van de loontrekkenden in de privésector zich niet “op hun gemak” voelden met het feit dat hun collega homoseksueel zou zijn. Het is een proportie die maakt dat de homoseksuele werkende één kans op drie heeft om zich onder de orders van een homofobe chef te bevinden. Een ander opmerkelijk resultaat van deze peiling is dat homoseksuelen gemiddeld 6% minder verdienen dan hun heteroseksuele collega’s. En dat voor hetzelfde niveau van scholing en verantwoordelijkheid, voor de loontrekkenden die werken in bedrijven van dezelfde grootte. Een loonkloof die oploopt tot 10,5% indien vergeleken wordt met hun getrouwde heteroseksuele collega’s! Dit cijfer is slechts een gemiddelde et gezien holebi’s niet altijd zichtbaar zijn op hun werkplaats, veronderstellen we dat voor hen die dat wel zijn de discriminatie nog verder oploopt.
Er is nood aan een collectieve strijd tegen homofobie.
“Homofobie is minder erg dan racisme of seksisme?” Neen!
In plaats van de antiracistische, antiseksistische en antihomofobe strijd tegen elkaar uit te spelen, zoals zo vaak gebeurt, kiezen wij ervoor ze te verbinden. Alle discriminaties zijn onaanvaardbaar en moeten bestreden worden. Wat ook de verspreide vooroordelen bij de één of de ander mogen zijn, is het zo dat we enkel samen met de andere onderdrukte en uitgebuite jongeren en werkenden de samenleving vooruit kunnen brengen. Zo gaf een literaire avond in Passa Porta gisteren het woord aan moslimmoeders die de coming out van hun zoon aanvaard hebben. Ze nemen vandaag ook deel aan de Belgian Pride! De 1% rijksten in de wereld beslissen alles, van de productie tot de verdeling van de rijkdom die nochtans geproduceerd wordt door het werk van de resterende 99%. Om de macht te behouden heeft die 1% er nood aan de 99% te verdelen om op die manier de strijd tegen hun privileges te verzwakken. Om het kapitalistische systeem te stoppen, moet de meerderheid zich organiseren en verenigen in een strijd voor een systeem dat functioneert ten dienste van de behoeften van de meerderheid en niet voor de superwinsten van een kleine minderheid. Om hiervan een realiteit te maken, is solidariteit onder alle jongeren en werkenden nodig.
Foto’s
