Agalev komt de crisis na de verkiezingsnederlaag van 18 mei niet te boven. In de peilingen doen ze het vandaag nog slechter dan toen en intern is er grote verdeeldheid over de te volgen weg.
De heisa rond de goedkope woning die Chantal Pauwels huurt bij het Antwerpse OCMW deed er ook geen goed aan. Agalev slaagde er op een week in om Pauwels van onschuldig schaap tot grote zondebok om te dopen en dan nog eens een flauwe poging te doen om dat beeld om te draaien. De groenen raakten hierdoor enkel verder in de dieperik. De doorzichtigheid van de maneuvers ter verdediging van het onpopulaire beleid dat ze mee voeren, wordt door hen zelf toegeschreven aan "onhandige communicatie". Agalev-schepen Pairon blijft intussen volhouden dat zijn partij "goed bezig" is in Antwerpen. Dat maakt duidelijk dat het niet zozeer de communicatie is die verkeerd is, maar wel de boodschap – los van hoe die naar voor wordt gebracht.
Agalev heeft haar naam veraderd in Groen! en het kartel met de Spa definitief afgewezen. Hiermee werd de beslissing van de afdeling Limburg over het aangaan van een kartel ongedaan gemaakt. Een VU senario, waarbij Agalev in verschillende delen uit elkaar spat en de carrièristen naar andere partijen overlopen is waarschijnlijk. Groen! zal immers niet zomaar afgeraken van haar belerend moralistisch imago. De geloofwaardigheid wordt ook niet bepaald versterkt door spandoeken zoals aan het Agalev-congres waarop stond dat de Sp.a Doel verkocht heeft… Blijkbaar hebben een aantal groenen last van selectief geheugenverlies.
Een deel van de Groenen zal aansluiting zoeken bij het kartel SP.a-Spirit, om zo toegang te hebben tot de rijkelijk betaalde parlementszetels. Daarmee zal een deel van de partij het imago bevestigen van een partij die alle principes overboord gooit om aan de vetpotten te kunnen blijven zitten, iets wat eerder duidelijk werd bij de verdwijning van Doel, de wapenleveringen aan Nepal,…
De SP.a is vandaag geen arbeiderspartij, ze wil eerder een "sociaal-progressieve partij" zijn. Daarbij is het voorbeeld de Democratische Partij in de VS, een kiesmachine waar reclamebureaus een veel grotere inbreng hebben dan de leden. Met de evolutie naar een rechtse en een "linkse" burgerlijke pool, lijkt voor Groen! de enige uitweg het aansluiten bij het kartel van Steve Stevaert. Zo’n kartel kan illusies opleveren. Vooral bij de zogenaamde progressieve intellectuelen, die hierin de grote groenlinkse eenheid zullen menen te herkennen, of de ijzeren wet dat de arbeiders steeds terugkeren naar hun traditionele organisaties.
Na Groen! kan trouwens op termijn ook het ACW volgen, zeker nu de CD&V steeds verder naar rechts verglijdt. Zo’n "linkse" pool heeft zeker een ruim kiespotentieel. Kortom: er is ruimte voor illusies. Wie echter van zo’n formatie verwacht dat ze tegen de neoliberale logica of tegen de belangen van het patronaat zou ingaan, vergist zich. Ook binnen de revolutionaire linkerzijde zullen wellicht hier en daar enkelen worden aangetrokken door zo’n vernieuwd kartel. Op middellange en lange termijn betekent het voor ons echter in de eerste plaats een "cleaning of the decks", een schoon schip maken met tijdelijke, voornamelijk electorale illusies. In een kapitalisme dat fundamenteel in crisis verkeert zal zo’n "linkse" pool vrij snel een privatiserings- en saneringsmachine worden voor de burgerij. Waar we nood aan hebben is een nieuwe, massale arbeiderspartij op een socialistisch programma.
