In elk land waar de crisis zijn lelijke gezicht al heeft blootgegeven, worden de praatjes van de klassieke politieke partijen steeds minder gevolgd. Dat leidt tot politieke onstabiliteit, maar ook tot enorme kansen voor consequent links. In IJsland, Griekenland, Spanje, Portugal en Ierland boekten echt linkse groepen goede verkiezingsresultaten. In Griekenland was het zelfs niet onmogelijk om een linkse regering op de been te brengen om resoluut van koers te veranderen.
In België staan we nog niet zover. Maar tegelijk laat de besparingslawine zich steeds meer voelen en weten we dat een lawine groter wordt naarmate ze verder rolt. Dat gebeurt niet in een rechte lijn, voorlopig wordt gewacht tot 15 oktober – de dag na de gemeenteraadsverkiezingen – om een nieuwe besparingsoperatie in te zetten.
De gemeenteraadsverkiezingen zullen ongetwijfeld gedomineerd worden door de klassieke praatjes van de gevestigde partijen. Burgemeesters, parlementsleden en ministers zullen zich uitsloven om hun partij in zoveel mogelijk plaatsen aan de macht te brengen. Want macht betekent mooi betaalde postjes, jobs voor de vrienden, mogelijkheden om te lobbyen en deel uit te maken van de elite. Dat dit voor hen de inzet is, blijkt ook uit de vele niet-principiële kartels: van blauw-groen in Mechelen over rood-oranje in Antwerpen en rood-groen in Gent. Het ideologische eenheidsdenken leidt tot deze onderlinge inwisselbaarheid van partijen.
De linkerzijde moet van de periode van verhoogde aandacht voor de lokale politiek gebruik maken om de eenheidsworst te doorbreken, het verzet tegen het besparingsbeleid op gang te trekken en een alternatief te verdedigen. Dat alternatief moet vertrekken van de echte behoeftes zoals betaalbaar en kwaliteitsvol wonen, degelijk werk en inkomen voor iedereen, recht op mobiliteit en collectieve diensten. De middelen zijn er. Het aantal dollarmiljardairs is in België en de rest van de wereld in 2012 nog toegenomen, en dit ondanks de ‘crisis van de eeuw’.
De kapitalisten zitten op een berg geld, maar weigeren te investeren. Het is een onverantwoorde kapitaalstaking die de samenleving verlamt. Vreemd genoeg wordt wie tegen de gevolgen daarvan protesteert door de media en de gevestigde politici als ‘onverantwoord’ bestempeld. Zij voeren een klassenstrijd voor hun belangen, wij moeten onze strijd eveneens organiseren. Onze grootste troef daarbij is ons aantal, wij zijn de 99%.
Politieke zekerheden verdwijnen en moeten plaats ruimen voor groeiende onstabiliteit. Links moet de kansen grijpen. Bij de gemeenteraadsverkiezingen zullen er op heel wat plaatsen lijsten zijn die links van de gevestigde partijen staan. Het wijst op een proces van verandering en een zoektocht naar een alternatief.
Internationale voorbeelden geven aan dat een brede, open en democratische samenwerking van consequent linkse krachten de beste manier is om stappen vooruit te zetten. Dat is waarom wij op verschillende plaatsen eenheidscampagnes voeren. In Gent en Antwerpen zetten we onze schouders onder de ROOD!-lijsten. In Brussel is er het linkse eenheidsinitiatief Gauches Communes dat opkomt in Sint-Gillis, Elsene, Anderlecht en Jette. In Charleroi en La Louvière nemen we deel aan het Front de Gauche, een lijst die nadrukkelijk refereert naar het succesvolle initiatief in Frankrijk waar Mélenchon als kandidaat van het FDG bij de presidentsverkiezingen 12% van de stemmen haalde. In Luik hebben we gesprekken met VEGA, een links-ecologische lijst. In Zottegem werken LSP-leden mee aan de LEEF-lijst, in Dendermonde en Keerbergen willen we als LSP-Rood! naar de kiezer trekken. Hiernaast zijn er nog tal van lokale linkse lijsten, denk maar aan Democratie Edegem, Leef! Herzele en Zaventem, Sociaal en Democratisch Houthalen-Helchteren,…
Er is nog geen gecoördineerd links eenheidsinitiatief. Daar zijn verschillende redenen voor. Onder meer het feit dat de grootste linkse speler, de PVDA, nog steeds samenwerking op basis van respect voor de anderen uitsluit. Eenheid mag zich niet tot een aanhangsel van de eigen partij beperken.
De impact van de crisis zal zich steeds meer laten voelen. Het zal de overtuiging sterken dat de klassieke partijen geen alternatief bieden en allen voor een zelfde besparingslogica staan. Enkel een consequent socialistisch programma dat de heilige huisjes van het kapitalisme in vraag stelt, kan een voldoende antwoord bieden op de achteruitgang van onze levensstandaard. Voor de parlementsverkiezingen van 2014 zal de druk voor linkse samenwerking groot zijn. Wij willen die druk versterken en mee bouwen aan een consequent links alternatief.
