Dat de regering zonder veel slag of stoot het IPA zal opleggen aan de werknemers betekent alvast dat er één obstakel uit de weg is voor de federale regering. Nu volgt het loodzware dossier van de eindeloopbaanproblematiek, de onderhandelingen in de sectoren en natuurlijk de non-profit die haar eisen kracht blijft bijzetten via actie en mobilisatie. De regering blaakt nochtans niet echt van gezondheid.
Bart Vandersteene
In alle peilingen gaan de paarse partijen achteruit. Een lange, stabiele toekomst lijkt voor hen niet weggelegd. Maar, niet getreurd, in nood kent men zijn vrienden. De vakbondsleiding heeft de volledige trukendoos bovengehaald om het IPA goedgekeurd te krijgen en heeft op die manier de regering gedepanneerd.
Verhofstadt was nog niet helemaal uitgesproken op zijn persconferentie, waar hij aankondigde dat de regering het IPA onveranderd zou doorvoeren, of het patronaat – geruggesteund door enkele ministers – kwam al op de proppen met een nieuwe aanval.
Vande Lanotte heeft een nieuw twaalfpuntenplan om “de actieve welvaartstaat nieuw leven in te blazen”. Naast de obligate puntjes over onderwijs, vorming van werknemers en investeren in openbaar vervoer legt het de plannen van de regering voor de komende periode bloot.
De essentie daarvan is het “moderniseren van de arbeidswetgeving”, onder meer de regels over uitzendarbeid, en het wegwerken van de “loonhandicap” met de buurlanden. De lonen moeten dus naar beneden, de arbeiders moeten nog flexibeler worden en krijgen er minder zekerheid voor in de plaats.
De Federatie van Automobiel-constructeurs in België kondigde aan dat, als de lonen in de sector niet met 10 à 12% zouden dalen, de tewerkstelling na 2010 niet kan worden gegarandeerd. Dit ondanks de winsten die de sector boekt: voor Renault 3,55 miljard euro in 2004, 716 miljoen euro voor Volkswagen. Toch willen de patroons de arbeiders doen geloven dat het slecht gaat. De bedrijven in de VS boeken nochtans de grootste winsten sinds 75 jaar, in Europa sinds 25 jaar.
De regering, met de sociaal-democratische ministers op kop, en het patronaat lanceren via de media de ene aanval na de andere. De sociale zekerheid is niet meer betaalbaar, de lonen zijn te hoog, we moeten meer en langer werken,… Ze gaan uit van de idee dat als je een leugen 1.000 maal herhaalt, en niemand ontkracht ze, dat de bevolking uiteindelijk de leugen ook voor werkelijkheid zal houden.
Er is nood aan een vakbondsvertegenwoordiging die telkens deze leugens doorprikt. Eén die niet meestapt in de neoliberale logica en resoluut de belangen van de werkende bevolking verdedigt.
Een nieuwe generatie jongeren zal hier samen met strijdsyndicalisten werk van moeten maken. Laat ons de Jongerenmars voor Werk op 19 maart als een eerste schot voor de boeg gebruiken.
