Hieronder publiceren we een vrije tribune door ALS-lid Karel Mortier. Dit verscheen in ‘Veto’, het Leuvense studentenblad. In de aanloop naar de Jongerenmars voor Werk wordt in Leuven actief campagne gevoerd. Deze avond is er een actie in de stad.
Karel Mortier
Eind december 2004 telde Vlaanderen officieel 237.217 niet werkende werkzoekenden. Dit is een stijging van 11,3% ten opzichte van december 2003. De economische groei in ons land lag met 2,7% in 2004 een pak hoger dan het gemiddelde in de Eurozone (1,8%) maar dit was nog niet voldoende om bestaande banen te behouden, laat staan om veel extra banen te scheppen. Er is immers een economische groei van 2,25% nodig om de bestaande werkgelegenheid te behouden. (De Standaard 10/2/05) Ook hoger geschoolden zijn niet immuun voor werkloosheid. Wat de reden ook is. Het is nu wel duidelijk dat er van de belofte van Verhofstadt om 200.000 nieuwe banen te scheppen op 4 jaar tijd tot nu toe nog niet veel in huis is gekomen. Integendeel, daar waar de regering Verhofstadt er niet in slaagt nieuwe banen te scheppen zijn ze er wel in geslaagd om opnieuw duizenden banen te schrappen in openbare diensten zoals De Post en de NMBS. Dit allemaal om de diensten klaar te maken voor de liberalisering, omdat het nu eenmaal ‘moet’ van Europa. Tel daar nog eens de vele duizenden banen bij die verloren zullen gaan bij DHL door de ‘ongelukkige’ aanpak van het dossier door de regering Verhofstadt en je komt tot een dikke buis. Voor de tweede zit in 2005 verwacht de regering een economische groei van 2,4%. Het VBO houdt het echter op een bescheiden, maar meer realistische 1,7%, wat niet voldoende is om de bestaande werkgelegenheid te behouden. (De Morgen 23/12/04)
Als ‘antwoord’ op de werkloosheid wil de regering enerzijds doorgaan met het verminderen van de loonkosten, hoewel absoluut niet duidelijk is of dit zorgt voor extra werkgelegenheid. Niet in het minst omdat al onze omringende buurlanden hetzelfde doen. Anderzijds wil men ook de arbeidsmarkt hervormen naar Amerikaans model…om de Europese welvaartsstaten te kunnen behouden! Om van Europa tegen 2010 de meest ‘concurrentiële kenniseconomie’ ter wereld te maken zijn harde maatregelen en ingrijpende hervormigen van de arbeidsmarkt en sociale zekerheid noodzakelijk, stelt men. Werkgeversorganisaties schreeuwen als sinds de zomer van 2004 dat de loonkosten (verder) omlaag moeten, flexibiliteit (verder) omhoog, dat we langer en meer moeten werken, dat de activiteitsgraad omhoog moet om de vergrijzing te kunnen financieren, een loonstop om de concurrentiepositie te behouden,…. en daarbij konden ze rekenen op steun van de media, regering en een flink aantal academici als kers op de taart. Uiteraard is het de werkgevers alleen maar te doen om het algemeen belang en niet zozeer het particulier belang van de kleine groep mensen die ze uiteindelijk maar vertegenwoordigen en die op het einde van het jaar een rendement van 10% willen op hun investering. O wee de conservatieve en onverantwoordelijke vakbondsmilitanten, journalisten, studenten,…. die vinden dat er andere noden en prioriteiten in de samenleving zijn dan het rendement van het groepje (grote) aandeelhouders!
Wat die harde maatregelen o.a inhouden werd al duidelijk toen een aantal interne kabinetsnota’s lekten naar de krant De Tijd (10/01/04) waarin stond dat de regering tegen 2007 30.000 mensen hun werkloosheidsuitkering wil schrappen. Op 3 jaar tijd zou men op die manier 209 miljoen € besparen. Nog voor de eerste lichting is ‘gecontroleerd’, weet de regering al hoeveel werklozen ze wil schrappen! Jan Vandeputte, hoofdafgevaardigde van het ACOD, stelde in De Morgen (29/11/04) naar aanleiding van een staking bij de RVA: “Het RVA-personeel heeft zo zijn bedenkingen bij de activeringspolitiek, een project dat volgens hen geen enkele kans van slagen heeft en puur demagogisch is. De medewerkers weten dat er geen werk is voor deze groep en dat de hele operatie is bedoeld om de druk op de werklozen op te voeren zodat ze om het even welke job aannemen. Vaak gaat het dan om banen in het kader van de dienstenchequesregeling. De werkloze wil liever volwaardig werk met een toekomstperspectief. Maar de RVA-medewerker moet hem in de richting van dat nepstatuut dwingen en anders dreigen dat de werkloze zijn uitkering verliest.’’
Een ‘progressieve’ partij als de SP-a met boegbeelden als Vandenbroucke en Vande Lanotte in de regering(en) wil vermijden dat er een publieke discussie ontstaat over de uiteindelijke doelstellingen van de activering van werklozen en het bijhorend schorsingsbeleid. Dat ze alom geprezen worden in patronale kringen voor hun ‘visie’ en ‘moed’ toont aan dat de agenda van de regering en van het patronaat vrij gelijklopend is op dit punt. Alleen gaat het voor de patroons, die zien welk sociale bloedbaden de Balken(ell)endes en Schröders in onze buurlanden aanrichten allemaal niet snel genoeg. Dat in ‘Sozialstaat’ Duitsland werkloze vrouwen hun uitkering kunnen verliezen als ze weigeren om een job als prostituee te aanvaarden en dat bordeelhouders toegang krijgen tot de databanken van de lokale Arbeitsamt om personeel te zoeken voor hun ‘zaak’ toont al aan dat het progressief sausje dat over heel de arbeidsmarkthervorming wordt gegoten aan een groot deel van de bevolking zuur zal opgediend worden. (Telegraph 30/01/2005) Het is niet zozeer het falend overheidsbeleid en het huidig economisch systeem die verantwoordelijk zijn voor de hoge (structurele) werkloosheid maar de individuele werkloze die niet over de nodige ‘competenties’ beschikt om zelf een plaats te verwerven op de arbeidsmarkt. Dat er voor elke vacature 6 werkzoekenden zijn en de VDAB zelf zich liever bezig houdt met mensen die relatief makkelijk aan een baan te helpen te zijn om hun streefdoelen te halen doet blijkbaar niets ter zake. De werkloze wordt afgeschilderd als een parasiet die teert op een werkloosheidsuitkering en te lui is om werk te zoeken. Dat de regering op die manier de ‘verzuring’ en verharding van de samenleving in de kaart spelen is iets dat niet hardop gezegd mag worden. In ’82 en ’84 kwamen telkens 10.000-en jongeren op straat tegen de groeiende werkloosheid. Die marsen werden voorbereid in talloze lokale jongerenmarscomités en mobilisatiecomités in scholen en bedrijven. In ’93 organiseerden Blokbuster en de ABVV-jongeren een kleinere jongerenmars met 7.000 deelnemers. In de zomer van 2004 lanceerde Blokbuster een oproep aan de vakbondsjongeren voor een nieuwe jongerenmars als antwoord op de patronale arrogantie en de ‘jacht op de werklozen’. Uiteindelijk werd er beslist om 19 maart een jongerenmars te houden in Brussel. Naar aanloop van de nationale jongerenmars vinden er ook in een aantal steden lokale betogingen en acties plaats. In Leuven, met 15.000 werklozen in de regio, is er nu donderdag 3 maart een ‘dop-tour’ die start om 19 u aan het Ladeuzeplein georganiseerd door het Leuvense Jongerenmarscomité. Als student(e) en toekomstig werkzoekende is het ook in jouw belang om daar aanwezig te zijn!
