Op verschillende plaatsen werken we samen met de jongerenorganisaties van de vakbonden in comités voor de jongerenmars. Maar, hoe vreemd dat ook mag lijken, het lijkt erop dat de nationale vakbondsleidingen de jongerenmars voor werk zien in de vorm van een “city parade”, waarbij slogans en eisen vervangen worden door decibels en electronische muziek.
Nicolas Croes
We kunnen hierin een gebrek aan vertrouwen zien in de wil van jongeren om te vechten voor hun belangen. Deze methode toont bovendien het gebrek aan perspectieven die de huidige vakbondsleidingen bieden aan jonge arbeiders. Een krachtige geluidsinstallatie heeft het voordeel de vraag naar een strijdbare animatie te ontwijken en tegelijkertijd de slogans te overstemmen die uit andere delegaties komen. Hen blijft niets anders over dan zich te verwijderen van de geluidsbron en zich te verliezen ergens op het eind van de betoging…
Dat kan de jeugd die nooit iets anders heeft gekend dan het dienstensyndicalisme niet verbazen. Veel van de jongeren die naar de jongerenmars zullen komen, zullen hun vakbonden enkel zien als een betalingskas voor hun werkloosheidsuitkering, terwijl de vakbonden juist zijn ontstaan als strijdorgaan om de werkloosheid te vermijden en te bestrijden. Zo weet niemand wat er gebeurt is met de eis voor arbeidsduurvermindering zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen. Nochtans maakte deze eis tot voor kort deel uit van de eisen die leefden bij de vakbondsbasis om een eind te maken aan de werkloosheid. Hoe kunnen jonge arbeiders ook de samenhang ontcijferen achter alle omwegen die de vakbondsleidingen ertoe brachten om de voorstellen van het patronaat te aanvaarden, nadat ze voor de eerste maal in de Belgische geschiedenis opgeroepen hebben voor een betoging tijdens de onderhandelingen voor een interprofessioneel akkoord?
Voor de iets oudere arbeiders echter, voor hen die zich de mobilisaties herinneren tegen het Sint-Anna-plan in 1986, die erbij waren toen 350.000 stakers betoogden op de oproep van enkel het ABVV, kunnen de methodes die vandaag worden voorgesteld enkel doen denken aan een karnavalstoet. We zouden ook kunnen verwijzen naar de omvang van de acties van de metaalarbeiders in 1982 tegen de ontmanteling van Cockerill Sambre, enz. Maar het is waar dat destijds de regering Martens-Gol de sociaal-democratie in de oppositie had geduwd, wat maakte dat het ABVV-apparaat een veel minder sterke rem was op de beweging dan vandaag het geval is. Mobiliseren voor een strijdbare jongerenmars betekent in de eerste plaats het heropstarten van het vakbondswerk gericht op jongeren, wiens radicalisme enkel kan verstikken indien het buiten de arbeidersbeweging blijft. De ontwikkeling van de antiglobaliseringsbeweging, die enkel probeert het kapitalisme te temmen of het desnoods aan te vallen met bio-yoghurt heeft dit magistraal aangetoond.
Hiervoor kan 19 maart slechts een begin zijn, maar deze eerste stap is van cruciaal belang. Het is met de voorbereiding en de ontwikkeling van deze betoging dat een nieuwe impuls gegeven moet worden aan jonge arbeiders en hun oudere collega’s. Dit kan op basis van een duidelijk programma tegen het verrotte kapitalisme, dat de zin moet geven om vastberaden te vechten voor onze toekomst en dit op de meest doeltreffende en resolute manier.
