Geen blabla, maar strijdbare opstelling!

We hebben al meermaals geschreven dat er nood is aan strijdbare en democratische vakbonden in plaats van een syndicalisme dat zich beperkt tot onderhandelingen in achterkamertjes waarbij het groen licht voor acties zonder enige discussie aan en af wordt gezet. Zo waren de reacties van de vakbondsleidingen op het begrotingsconclaaf wel erg mager.

Erger vermeden?

De algemeen secretaris van het ABVV, Anne Demelenne, verklaarde dat ze “opgelucht” was omdat er geen indexsprong zou komen. Hoeveel keren zal het behoud van de index nog worden ingeroepen om een besparingsoperatie goed te praten? Bij ‘Mise au point’ (de Franstalige tegenhanger van de Zevende Dag) stelde Demelenne dat ze nog steeds geschokt is door de “maatregelen die in december werden genomen”. “Moest er daar een tweede lading bijgekomen zijn, dan zou dit voor de koopkracht dramatisch zijn geweest.” Bij de nieuwe maatregelen was er voor Demelenne niets onaanvaardbaar, ook al hadden de fiscale maatregelen wat verder mogen gaan. ABVV-voorzitter De Leeuw verklaarde dat er niet aan de koopkracht wordt geraakt, maar dat de regering wel “een kans heeft gemist om tot een meer rechtvaardige begroting te komen.” De reacties vanuit ACV-hoek gingen in dezelfde richting.

De reacties komen er op neer dat erger werd vermeden, ook al blijven de speculanten en de 1% rijksten buiten schot. De gevolgen van de eerste besparingsgolf zijn nog niet verwerkt, of de regering komt al met nieuwe voorstellen. Het is echter niet omdat de regering nieuwe voorstellen doet dat we het verzet tegen de vorige maatregelen zomaar moeten stoppen.

Op de nationale betoging van 2 december stelde het gemeenschappelijk vakbondsfront een anticrisisprogramma voor als alternatief op het besparingsbeleid. Wij hadden bedenkingen bij een aantal elementen in dat programma, maar benadrukten dat we dit programma enkel zouden afdwingen door een gunstige krachtsverhouding uit te bouwen. Daar kwam de afgelopen weken weinig van in huis.

Geen woorden, maar daden

De vakbondsleiders hebben de beweging tegen de pensioenhervorming laten landen. Na de algemene staking van 30 januari volgde niets meer, nochtans was het ordewoord om op 30 januari te staken behoorlijk opgevolgd. De deelname aan de piketten was erg goed en toonde de bereidheid van de basis om in actie te gaan. Er werd vervolgens een actiedag voor 29 februari aangekondigd en dit in het kader van een oproep van het Europees Vakverbond (EVV) tegen het nieuwe Europese besparingsverdrag. Op 29 februari waren er kleine symbolische acties aan vestigingen van de Nationale Bank en de Europese Investeringsbank.

Op 29 februari verklaarde ACV-topman Claude Rollin: “We aanvaarden het opgelegde besparingsbeleid niet. Dit beleid is vanuit economisch oogpunt absurd: in Griekenland werd het ene besparingsplan na het andere opgelegd en gaat het van kwaad naar erger.” Dat klopt, maar de vraag blijft hoe de vakbondsleidingen hun daden en woorden van verzet tegen het besparingsbeleid op elkaar zullen afstemmen.

Het blijft niet bij een begrotingsconclaaf in maart, er zullen nog maatregelen volgen. De methode van de kaasschaaf bereidt de weg voor hardere methoden voor. Nu niet reageren, zal het verzet tegen die hardere methoden niet ten goede komen. Hoe meer de besparingslawine op dreef komt, hoe moeilijker het wordt om deze te stoppen.

We moeten het verzet nu voorbereiden met een brede informatie- en sensibiliseringscampagne waarmee de propaganda van regering en patronaat worden beantwoord. We zullen ook nood hebben aan ons eigen politieke verlengstuk. Zolang de vakbondsleidingen een partij als de PS zien als een gepriviligieerde partner, zal dit onze strijd blijven afremmen.

Delen:
Printen:

Steun ons: plaats uw boodschap in onze mei-editie!

Voorpagina van De Linkse Socialist

Uw boodschap in onze mei-editie