Uit een onderzoek van de vastgoedmakelaar Century 21 blijkt dat de gemiddelde prijs van een huis in Gent de voorbije 10 jaar verdubbelde. Een woning kostte in 1993 nog 46.258 euro, in 2003 was dat al 91.775 euro, een stijging dus van 98%.
Kristof Bruylandt
Gent is daarmee de koploper inzake stijgende vastgoedprijzen, maar blijft wel relatief “goedkoper” dan steden zoals Antwerpen, Brussel, Leuven en Hasselt, waar een woning gemiddeld 100.000 euro bedraagt. In Kortrijk en Mechelen betaal je dan weer iets minder.
De Gentse schepen van Stedenbouw Karin Temmerman meent te weten waarom in Gent de prijzen zo fors gestegen zijn. Door haar prestigieuze stadsvernieuwingsprojecten is de stad weer hip en aantrekkelijk geworden voor welstellende bewoners die zich terug in de oude 19deeeuwse gordel willen vestigen. Het bevolkingscijfer gaat jaar na jaar licht de hoogte in en meer vraag naar woningen doet de prijs stijgen.
Daarmee erkent zij dat stadsvernieuwing inderdaad sociale verdringing teweegbrengt. Mensen met een laag inkomen die zich nog net een arbeiderswoning konden permitteren, worden nu gewoon door de markt verdrongen. En als de markt het niet doet, worden ze door de stad onteigend om plaats te ruimen voor de betere inkomens, die de stadskas beter stijven. Dit heet “een gezonde sociale mix creëren” en wordt gewaardeerd door geografen zoals de Gentse professor Saey als “moedig en noodzakelijk om de centrumfuncties van de stad (bibliotheken, scholen, cultuur,…) te kunnen blijven financieren”.
Ziedaar het asociale cynisme van de zogenaamde “realisten”! Je hebt ook nog Groen! dat zo begaan is met de woonkwaliteit van de mensen dat volgens Dirk Holemans de 19de eeuwse woningen mogen gesloopt worden omdat ze niet meer voldoen aan hedendaagse kwaliteitsnormen. Wij zijn de laatsten om te ontkennen dat de woonkwaliteit in de 19deeeuwse gordels moet verbeterd worden. Maar niet door de armen weg te drijven en er welgesteldere gezinnen in de plaats te zetten. Dat kan enkel door massale investeringen in kwalitatieve sociale woningbouw verspreid over de stad.
In de Gentse wijk Brugse Poort worden 89 arbeiderswoningen gesloopt en er zouden op termijn amper 60 nieuwe (meestal appartementen) in de plaats komen, voornamelijk voor een ander publiek. Maar de huidige bewoners worden door onteigening of schalkse sjachertechnieken wel verwezen naar de grauwe en weinige aantrekkelijke flatgebouwen verder weg uit het centrum.
De huurprijs van deze zogenaamde sociale woningen steeg de voorbije 3 jaar met 9% omdat de sociale huisvestingsmaatschappijen in geldgebrek zitten. Men liet de sociaal zwakkeren het tekort ophoesten. In Gent lopen er verschillende projecten, weliswaar niet zonder hevige tegenstand van de gedupeerde bewoners. Het recentste project “Bruggen naar het Rabot”, een prestigeproject in de buurt van het nieuwe gerechtsgebouw, werd zelfs door de administratie als te lichtzinnig afgekeurd.
Neen aan de prestigeprojecten!
Stadsvernieuwing moet in de eerste plaats in samenspraak met de betrokken wijkbewoners tot stand komen. Bovendien moet het een verbetering inhouden voor de huidige bewoners: hen moet een aantrekkelijk alternatief aangeboden worden bij eventuele sloop. Daartoe moet er dus een huisvestingsbeleid gevoerd worden dat de prijzen kan drukken door het sociaal aanbod op te drijven. En daarvoor is geld nodig.
In Gent lopen momenteel 10 grootschalige bouwprojecten van de stad, de meeste daarvan zijn prestigeprojecten, zoals de aanleg van de jachthaven Portus Ganda, het openleggen van de Nederschelde, het muziekforum, enz. Op zich is er niets tegen deze projecten ware het niet dat ze prioriteit krijgen boven een belangrijke menselijke basisbehoefte, namelijk betaalbare en degelijke huisvesting. Een stad zoals Gent kan uit haar zeehaven en industrie voldoende middelen halen om een centrumfunctie te vervullen en haar bewoners van degelijke huisvesting en andere openbare diensten te voorzien. Maar het politieke establishment laat het kapitaal liever ongeroerd, privatiseert zelfs haar nutsvoorzieningen en schuift de rekening door naar de laagste inkomens, voor zover deze nog niet verdrongen werden. Ons mag men eens komen uitleggen wat daar zo moedig aan is en waarom dit beleid in de persoon van burgemeester Frank Beke de Prijs van de Democratie verdient!
