30 jaar nadat vier jonge Ieren werden veroordeeld voor een bomaanslag in Guildford die ze niet pleegden, zijn er eindelijk verontschuldigingen gekomen van de Britse regering. De vier werden veroordeeld tot levenslange opsluiting nadat in 1974 bommen waren ontploft in de Britse plaatsjes Guildford en Woolwich. In de gevangenis werden ze mishandeld om ‘bekentenissen’ los te krijgen teneinde het IRA te kunnen beschuldigen van de aanslagen en aan het brede publiek ‘daders’ van de aanslagen te kunnen voorstellen. Het verhaal van de Guildford 4 werd eind jaren 1990 verfilmd in ‘In the name of the father’, een uitstekende film over een groot schandaal van het Britse rechtssysteem. Hieronder publiceren we een standpunt over de Guildford 4 dat in 1989 verscheen in het Noord-Ierse blad ‘Militant’.
Militant, November 1989
Guildford 4: Slachtoffers van kapitalistisch rechtssysteem
De levenslange veroordeling van Gerry Conlon, Paul Hill, Paddy Armstrong en Carole Richardson – de Guildford 4 – werd eindelijk tenietgedaan op 19 oktober 1989. Ze werden ten onrechte veroordeeld in 1975 wegens hun vermeende verantwoordelijkheid voor bomaanslagen in Guildford en Woolwich het jaar voordien. Daarbij kwamen zeven mensen om. Ze verklaarden telkens opnieuw dat ze onschuldig waren en brachten 15 jaar door in de gevangenis. De regering moet nu toegeven dat dit grove fout was.
Drie van de vier deden ’toegevingen’ nadat ze in de gevangenis werden geslagen door de politie. Die dreigde tegenover Gerry Conlon dat ze zijn moeder en zuster zouden doodschieten in Belfast. Paul Hill bedeigden ze ermee zijn zwangere vriendin in de zaak te betrekken.
Het vierde slachtoffer, Carole Richardson, werd verdoofd voor haar ondervraging. De Guildford 4 werden geslagen, bedreigd en geïsoleerd van de buitenwereld. Ze dachten dat een verklaring dat ze schuldig waren, nooit zou stand houden in een rechtbank. Ze geloofden in het oude gezegde dat je niets hoeft te vrezen als je onschuldig bent. Ze vergisten zich schromelijk.
Nu de 4 zijn vrijgelaten, is door minister Douglas Hurd een onderzoek bevolen om na te gaan hoe dit mogelijk was. Vijf politie-verantwoordelijken zijn geschorst en aan een onderzoek onderworpen omwille van hun rol in de Guildford zaak.
Het zou echter verkeerd zijn om te denken dat de Guildford 4 enkel gevangen genomen werden omwille van de activiteiten van 5 ‘rotte appels’ bij de politie. Er zal geprobeerd worden om van hen zondebokken te maken. Eén van de politieagenten die deelnam aan de ondervragingen, was Peter Imbert. Die is nu ‘Sir Peter’ en is het hoofd van de Metropolitan Police en in die hoedanigheid is hij de hoogste politieman in het land. Cruciaal bewijsmateriaal werd achtergehouden door het openbaar ministerie. De verantwoordelijke van het openbaar ministerie, Michael Havers, werd later gepromoveerd tot Lord Chancellor onder Thatcher.
Establishment
De rechter in de zaak, John Donaldson, werd later ‘Master of the Rolls’ (vergelijkbaar met een voorzitter van een zetel van een rechtbank bij ons). De verantwoordelijken voor het onschuldig opsluiten van 4 jongeren 15 jaar geleden, zijn opgeklommen tot de top van het Britse establishment.
Toen de Vier uiteindelijk werden vrijgelaten, werd dit door een aantal Tories aangegrepen om te stellen dat de vrijlating een overwinning was voor het Britse gerecht. Het rechtse dagblad Daily Express had op 18 oktober 1989 een editoriaal met de titel "Een triomf voor de rechtsstaat". Het artikel stelde: "De Britse regering heeft aangetoond dat het er niet voor terugdeinst om te doen wat rechtvaardig is, ook al is het resultaat onconfortabel en genant."
Hetzelfde blad trad zes dagen eerder nog op als rechter en jury in een andere zaak. Vijf Ierse bouwvakkers werden door de politie opgepakt in een hotel in Cheltenham. Ze werden later vrijgelaten zonder enige vervolging. Maar de Daily Express schreef de dag na de arrestaties op haar voorpagina: "Verantwoordelijk voor bom bij Thatcher gearessteerd." Op haar tweede pagina schreef de krant: "Vijf mensen opgepakt. Bomaanslag op Thatcher verijdeld."
Danny McNamee: nog een slachtoffer
De gevangenisstraf van 25 jaar die in oktober 1987 werd opgelegd aan Gilbert ‘Danny’ McNamee is een ander voorbeeld van een gerechtelijke wandaad. Hij werd veroordeeld wegens ‘samenzwering met het oog op het plegen van bomaanslagen in Groot-Brittannië of elders’.
Het enige bewijs bestond uit zijn vingerafdrukken – twee op plakband die gevonden werd bij onderdelen van een bom in Oxfordshire en Northnats in Engeland, en een derde vingerafdruk op een batterij die gebruikt werd voor een bom. Er was nochtans een simpele verklaring voor die vingerafdrukken. Gedurende vier jaar werkte McNamee in een bedrijf in Dundalk in het zuiden van Ierland waar onderdelen voor elektrische toestellen werden hersteld en gemaakt. Er waren duizenden vingerafdrukken te vinden van McNamee op plakband en elektrische toestellen. Dat is echter geen bewijs van het feit dat hij bommen zou maken.
Hoe de ‘Maguire 7’ er werden ingeluisd
In de ‘bekentenissen’ van de Guildford 4 werden ook een aantal anderen beschuldigd, de ‘Maguire 7’: Anne Maguire, haar man Patrick (de tante en oom van Gerry Conlon), haar zonen Patrick (die toen 14 was) en Vincent (16), Sean Smyth (de broer van Anne), Patrick O’Neill, een vriend van de familie, en Guiseppe Conlon, de vader van Gerry Conlon.
Guiseppe Conlon was vanuit Belfast naar Londen getrokken om zijn zoon te zien en er zich van te verzekeren dat hij op juridisch vlak zou verdedigd worden. Hij bezocht het huis van zijn schoonzuster, Anne Maguire, op 3 november 1974. Diezelfde avond was er een inval van de politie en de zeven werden opgepakt.
Een politie-agent zei daarbij tegen Guiseppe Conlon: "Wil je weten hoe het is met je zoon? Wel, hij zal 30 jaar krijgen." En hij vervolgde: "We zullen ervoor zorgen dat jij sterft in de gevangenis".
Anne en Paddy Maguire werden veroordeeld tot een gevangenisstraf van 14 jaar. Guiseppe Conlon, Sean Smyth en Patrick O’Neill kregen elk 12 jaar. Vincent kreeg 5 jaar en Patrick junior kreeg 4 jaar in een jeugdgevangenis.
Op 23 januari 1980 stierf Guiseppe Conlon in de gevangenis. De rest zat hun straffen uit. Anne Maguire was de laatste die de gevangenis verliet op 22 februari 1985. De arbeidersbeweging moet ervoor opkomen dat deze onschuldige slachtoffers gecompenseerd worden en volledig worden vrijgesproken.
