Men wil ons laten geloven dat de gevestigde media objectieve informatie brengen. Die ‘objectiviteit’ is van twijfelachtig allooi. De staking van 30 januari bood daar nog eens een mooi voorbeeld van. Alle gevestigde media waren het eens: dit was een zinloze staking die enkel tot ongemak leidde en de crisis nog erger zou maken. De stakers zelf kwamen amper aan het woord.
‘Leven in mediastan’
Ook langs Nederlandstalige kant verscheen een interessant overzicht van hoe de media met de staking van 30 januari omgingen. Syndicalist Sven Naessens bundelde zijn bevindingen in een brochure ‘Leven in mediastan’. De pdf van deze brochure is vrij toegankelijk.
PDF van ‘Leven in mediastan’
Langs Franstalige kant werd hierna op eenzelfde elan voortgegaan. Le Soir publiceerde een reeks over de “taboes van de Belgen”. Op 6 februari titelde de krant als onderdeel van deze reeks: “De werklozen zijn profiteurs”. De inhoud van het stuk kwam niet veel verder dan de titel, alle werklozen werden afgedaan als rijke luieriken die niet willen werken. Als illustratie bij het artikel stond een cartoon van een bruin gebrande werkloze in een Rolls Royce, sigaar in de mond, die van de RVA terug komt en meteen zijn volgende vakantie boekt. Het doel van dergelijke beeldvorming is duidelijk: het verdelen van de 99% van de bevolking.
In het artikel werd een voorbeeld gegeven van een gezin van werklozen dat 2.500 euro per maand zou krijgen. Dat werd gekoppeld aan de stelling dat de sociale fraude in 2010 goed was voor maar liefst 100 miljoen euro. Zelfs indien dat cijfer klopt, verbleekt het naast de fiscale fraude die in ons land wordt geschat op 16 tot 30 miljard euro per jaar. Dat scheelt een paar nulletjes, maar blijkbaar niet genoeg om door Le Soir uit de taboesfeer te worden gehaald.
De afgelopen maanden waren er meerdere herstructureringen bij mediabedrijven. Bij Belga verdwenen eind vorig jaar negen jobs en bij Concentra 25 (16 bij Gazet van Antwerpen en 9 bij Het Belang van Limburg). Ook bij de Franstalige media was er jobverlies. De overblijvende journalisten moeten met minder mensen evenveel artikels publiceren. Dit betekent een grotere werkdruk en minder tijd om zaken te bestuderen of informatie te analyseren. Hierdoor is de kwaliteit van de informatie steeds beperkter en is er meer ruimte voor kwakkels.
Midden februari kregen we daar nog enkele voorbeelden van. De Standaard titelde op 13 februari op haar voorpagina: “Moordenaar Kitty krijgt invaliditeitsuitkering”. Een dag later volgde op een binnenpagina een kleine rechtzetting: dit nieuws klopte niet. De bron, N-VA Kamerlid Nadia Sminate, had de foute informatie zelf uit een andere krant. De Tijd stelde op 8 februari op haar voorpagina dat het tijdskrediet de gemeenschap op tien jaar tijd 24 keer meer kost. Een dag later volgde, op een binnenpagina in een klein stukje, een rechtzetting: het cijfer klopte niet omdat een fout was gemaakt bij de omrekening naar de euro.
De grote mediagroepen in ons land zijn quasi volledig in handen van figuren die nauw verbonden zijn met de grote industriële en financiële groepen. Zo wordt de raad van bestuur van de groep Corelio, van onder meer De Standaard, voorgezeten door Thomas Leysen. Die was voorheen voorzitter van het Verbond van Belgische Ondernemingen. Ook De Morgen is in handen van een groep rond een grote ondernemer, Christian Van Thillo. Hoe kunnen we verwachten dat dergelijke media zouden ingaan tegen de belangen van hun broodheren? De publieke omroepen worden gedomineerd door een politieke raad van bestuur waarin de neoliberale politici erover waken dat het eenheidsdenken niet wordt doorbroken.
Tegenover de patronale greep op de media hebben we nood aan onze eigen media. Dat is een van de redenen waarom we deze krant en onze website uitbrengen. Steun ons daarin, neem een abonnement of plaats naar aanleiding van 1 mei een strijdbare groet in ons blad in het kader van onze traditionele ‘meigroeten’.
