Neen aan de schulden! Neen aan de besparingen! Neen aan de chantage!

Gezamenlijke verklaring van onze zusterorganisaties in Portugal, Italië, Ierland, Griekenland en Spanje

Voor 2012 hebben de markten en hun dienaars in de kapitalistische regeringen nog meer miserie in de aanbieding. Dit betekent een verdieping van zowel de economische crisis als de oorlog die wordt gevoerd tegen de levensstandaard en de toekomst van de werkende bevolking. Dit wordt nog versterkt door de poging om een nieuw besparingsverdrag op te leggen, zoals recent werd overeengekomen door de EU-leiders. De algemene 48-urenstaking in Griekenland van 10 en 11 februari toont op de enorme klassenstrijd en de confrontaties waarop deze aanval botst.

Met de CWI-afdelingen in Griekenland, Ierland, Portugal, Italië en Spanje, gesteund door de andere Europese afdelingen van het CWI waaronder de Franse en Duitse afdelingen, willen we met deze verklaring antwoorden op de klassenoorlog die wordt gevoerd tegen de werkende bevolking en de jongeren in onze landen. We willen antwoorden op de chantage van de markten en van de EU. We willen ook antwoorden op het mantra dat er geen alternatief is en dat we dus maar moeten capituleren voor de markten en de aandeelhouders.

Europa vormt momenteel het epicentrum van de economische crisis. Arbeiders en jongeren krijgen de ene crisisgolf na de andere over zich, de vooruitzichten worden er enkel maar slechter op. In de ‘periferie’ van de Eurozone, in het bijzonder in Griekenland, Portugal, Spanje, Italië en Ierland, wordt het beeld gedomineerd door massale werkloosheid, zeker voor jongeren, en een aanhoudende recessie met bijhorende verarming van de meerderheid van de bevolking.

Het besparingsbeleid, het resultaat van de vastberaden opstelling om de arbeiders voor de crisis te laten betalen, duwt de economie verder naar beneden.

De nieuwe ‘marktgezinde’ regeringen zoals deze van de conservatieven in Spanje en de zogenaamde ‘technocratische’ regeringen die door de speculanten werden opgelegd aan de bevolking van Italië en Griekenland, zijn er niet in geslaagd om het tij te keren.

We zien de onvermijdelijkheid van de besmetting van de crisis, waarbij nu ook Italië en Spanje door de markten worden aangepakt. Dit gaat gepaard met een verbreding van de schuldencrisis die mogelijk ook “kernlanden” zoals Frankrijk kan aantasten. Frankrijk verloor net als Oostenrijk haar “Triple A” status. Oostenrijk heeft zwaar te lijden onder de vernietigende financiële crisis in Oost-Europese landen als Hongarije en Roemenië. Dat wijst allemaal op de mogelijkheid van een financiële storm waarin de Euro in haar huidige vorm geen stand kan houden.

Uit de euro gezet worden?

We worden geconfronteerd met de terugkeer van een agenda die doet denken aan het koloniale tijdperk. De sterkere Europese imperialistische machten, met het Duitse kapitalisme vooraan, willen met de volgzame medewerking van de nationale heersende klassen in de economisch zwakkere landen hun agenda opleggen. Het schandalige voorstel van de Duitse regering om de Griekse begrotingscontrole af te schaffen en te vervangen door een speciale EU-commissaris om toezicht te houden op de Griekse economie is daar een voorbeeld van.

Een van de specifieke kenmerken van de huidige fase van de crisis is de bereidheid van het establishment om de zogenaamde democratische regels aan de laars te lappen. Dit betekent dat de dictatuur van de banken en de grote bedrijven veel scherper tot uiting komt. Politici en regeringen die het rotte kapitalistische systeem verdedigen, beperken zich tot de rol van marionetten die de dictaten van de markten en van de trojka uitvoeren. Het nieuwe verdrag dat werd gesloten op de laatste Europese top, waarbij het besparingsbeleid legaal wordt opgelegd, benadrukt dit nog meer.

De wanhopige pogingen van de kapitalistische leiders, vooral in Ierland, om een referendum hierover te vermijden, is een uitdrukking van de weinig democratische benadering in het opleggen van de kapitalistische wil. In andere gevallen, zoals onder Papandreou in Griekenland afgelopen herfst, werd de dreiging van een referendum gebruikt om een campagne van chantage en angst op te zetten rond de ‘catastrofale optie’ van een economische ineenstorting na een Neen-stem.

Uiteindelijk zal enkel de mobilisatie van de kracht van de arbeiders en jongeren gewapend met een alternatief op de rampzalige plannen van het kapitalisme een uitweg bieden. Maar we verdedigen ook het recht van de bevolking om zich met democratisch georganiseerde referenda uit te spreken tegen de terugbetaling van de schulden, de besparingen op het sociaal beleid,… We staan aan de kant van de miljoenen arbeiders en jongeren die hun zeg willen over dit besparingsverdrag, waarbij we uiteraard zouden oproepen voor een duidelijke Neen-stem.

Angstcampagne en chantage

In 2011 kwam de werkende bevolking op het toneel in een reeks Europese landen. In Griekenland waren er in 2011 zeven algemene stakingen (waarvan twee gedurende 48 uur), nadat er ook in 2010 zeven algemene stakingen waren. In 2012 kwam er begin februari een snel georganiseerde algemene staking als reactie op de nieuwe besparingsmaatregelen die door de regering werden bediscussieerd. Dit toont de diepgang van de woede en de vastberadenheid van de Griekse arbeiders om zich te verzetten tegen de wanhopige situatie waarmee ze worden geconfronteerd. In Portugal was er in november een algemene staking, in Italië waren er tal van stakingen en protestacties. In Portugal en Spanje ontstond ook de nieuwe beweging van de indignado’s, een uitdrukking van de woede tegen de dictatuur van de bankiers en speculanten. Toen de Roemeense massa’s op het toneel kwamen en in de straten van Boekarest en andere steden betoogden, leidde dit tot de val van de regering.

Het antwoord van het establishment bestond uit het opdrijven van de repressie en het voeren van een campagne van angst en chantage, waarbij de dreiging van een uitstap uit de Euro en de EU als een guillotine boven de hoofden van de gewone bevolking hangt. Er wordt ingespeeld op de terechte angst onder de bevolking. Binnen de grenzen van het kapitalistische systeem zou een uitstap uit de euro inderdaad leiden tot een periode van diepe economische crisis in de hele eurozone met een toename van de werkloosheid, armoede en miserie voor miljoenen mensen, in het bijzonder in de ‘perifere’ landen zoals Griekenland, Italië, Portugal, Spanje en Italië.

De arbeidersklasse en sociale bewegingen, met de hulp van massale linkse partijen waar deze bestaan, moeten een programma ontwikkelen tegenover deze crisis. Daarbij moet voorbij het kader en de logica van de eurozone en het huidige marktsysteem worden gestapt.

We moeten beginnen met een ondubbelzinnige verwerping van de betaling van de nationale schulden aan de markten en staten, alsook aan de Europese instellingen zoals de ECB. Deze enorme schulden werden opgebouwd door de kapitalistische speculatie, het criminele wanbeheer van opeenvolgende neoliberale regeringen, waaronder ook de regeringen onder leiding van de zogenaamde ‘socialistische’ partijen in Spanje, Griekenland, Portugal en elders. De schulden werden versterkt door de reddingsoperaties voor de banken, waartegen een groot verzet kwam. Deze schulden zijn niet onze verantwoordelijkheid.

De investeringen van de werkende bevolking, zoals in pensioenfondsen, moeten uiteraard verdedigd worden. Maar het leegroven van de gemeenschapsmiddelen om de schulden aan de speculanten te betalen, moet worden gestopt. Als we de waanzinnige logica van de heersende elites, die de dictaten van de trojka uitvoeren, verwerpen, dan wordt het mogelijk om deze middelen in te zetten om werk te creëren, een degelijke sociale zekerheid op te zetten, te investeren in publieke gezondheidszorg en onderwijs, en om een productieve economische activiteit te organiseren op basis van een programma van publieke investeringen. Op basis van de nationalisatie van de banken en de financiële sector, alsook van de middelen en sleutelsectoren van de economie onder democratische controle en beheer van de werkende bevolking kan een noodplan worden ontwikkeld om te investeren in de massale creatie van jobs en het herstellen van de levensstandaard. Dit kan leiden tot een echt socialistisch beleid waarbij de fundamentele problemen die nu aan de arbeiders en werklozen worden opgelegd aan de kant worden geschoven.

Er wordt ons verteld dat dergelijke maatregelen ertoe zouden leiden dat deze landen uit de eurozone zouden worden gezet. Met het huidige besparingsoffensief en het doodlopende straatje waarin de machthebbers de zwakkere economieën sturen, is een dergelijk resultaat (failliet en uitstap uit de Euro) echter bijna sowieso een zekerheid. Het klopt dat het verlaten van de euro onder het kapitalisme de nachtmerrie voor de werkende bevolking zou voortzetten of zelfs erger zou maken. Een devaluatie zou de levensstandaard verder naar beneden halen, bovendien zou het spaargeld minder waard worden. Dit zou ook ‘onafhankelijk’ van de EU het geval zijn. De manier om economische rampspoed voor de arbeiders te vermijden, is door geen verdere aanvallen op onze rechten en voorwaarden te aanvaarden. Waarom zouden we die aanvaarden als we nadien toch uit de Eurozone worden gezet? Vanuit het standpunt van de kapitalisten lijken er maar enkele opties te bestaan: a) in de Eurozone blijven en de sociale zekerheid met de grond gelijk maken of b) de Euro verlaten met een periode van economisch isolement, een ernstige ineenstorting en nooit geziene armoede.

Voor de arbeidersklasse in Europa is er een derde optie: dit begint met het organiseren van de verdediging van onze levensstandaard en rechten en een breuk met het kapitalisme. Daarbij zullen we moeten komen tot verenigde strijd van de internationale arbeidersklasse, in het bijzonder in de landen die het hardste worden geraakt door crisis. Eenheid in strijd van de arbeiders in Griekenland, Portugal, Ierland, Italië en Spanje tegen de slechte akkoorden en het besparingsbeleid is een noodzakelijke stap in de opbouw van een alternatief.

Wij delen uiteraard niet het enge nationalistische standpunt van diegenen die een uitstap uit de Euro als een oplossing op zich naar voor schuiven. De nationale spanningen werden opgedreven tijdens de crisis. Dit bleek het duidelijkst in de stortvloed van anti-Griekse propaganda vanwege de vertegenwoordigers van het kapitalisme in Duitsland, Frankrijk, Oostenrijk en andere landen. Deze propaganda versterkt het gevaar van verdeeldheid en nationalisme. Extreemrechtse en populistische krachten kunnen er op inspelen. Gezien het vacuüm in de politieke vertegenwoordiging van de arbeidersklasse ter linkerzijde, kan extreemrechts daarbij gevaarlijke vooruitgang boeken. We zien dit onder meer in Hongarije en Oostenrijk.

We verwachten uiteraard niet dat nationale regeringen die de belangen van de heersende klasse dienen ooit zullen akkoord gaan met het beleid dat wij voorstellen, laat staan dat ze het zouden doorvoeren. Een dergelijke uitweg kan enkel worden bereikt door een internationale anti-kapitalistische strijd en door een regering die de belangen van de arbeidersklasse vertegenwoordigt en dient.

Indien een regering van de werkende bevolking wordt geconfronteerd met het feit dat het land uit de euro wordt gezet, dan zou deze regering een noodprogramma kunnen doorvoeren met onder meer overheidscontrole op de import en de export en het opleggen van een kapitaalscontrole om een “kapitaalvlucht” door hebzuchtige aandeelhouders en multinationals tegen te gaan. Dit zou moeten gebeuren onder de democratische controle van verkozen vertegenwoordigers. We zouden een dergelijk beleid moeten verdedigen en uitbreiden doorheen het continent.

Op die basis zou een echte integratie van de Europese economie en samenleving mogelijk worden, het beleid van de regeringen van het patronaat en het kapitalistische systeem vormen een hinderpaal voor dergelijke integratie.

Op basis van een oproep naar de bondgenoten van de arbeidersklasse in Portugal, Spanje, Ierland, Griekenland en Italië, maar ook in sleutellanden als Duitsland, Frankrijk, Groot-Brittannië,… zou deze strijd snel een massale steun doorheen Europa kunnen krijgen.

Landen die uit de EU worden gezet en een federatie op socialistische basis vormen, zouden kunnen werken aan een internationale democratische planning en coördinatie van de economie als onderdeel van een strijd voor een volwaardige socialistische confederatie van onafhankelijke arbeidersstaten in Europa. Een dergelijke confederatie zou op vrije en gelijkwaardige basis moeten tot stand komen.

Internationalistisch alternatief op de miserie van de crisis

De afgelopen jaren waren er verschillende internationale actiedagen. Dit toonde een beeld van de mogelijke kracht van een internationale mobilisatie van de arbeiders en jongeren. Op 15 oktober 2011 kwamen miljoenen mensen op straat na een oproep van de indignados en de Occupybeweging. Het Europese Vakverbond organiseerde diverse acties, nu wordt een actiedag gepland op 29 februari. Dit kan mogelijk leiden tot een stevige mobilisatie, maar eenmalige acties om stoom af te laten volstaan niet. Wij vinden dat er op dergelijke initiatieven moet worden voortgebouwd, naar een eerste algemene 24-urenstaking doorheen Europa. Nationale algemene stakingen in Griekenland, Portugal, Spanje, Ierland en Italië zouden op gecoördineerde wijze moeten worden gehouden. Tegenover het besparingsbeleid van de trojka zou een gemeenschappelijk initiatief de kracht van de arbeidersbeweging tonen.

De houding van heel wat EVV-leiders in eigen land toont aan dat ze niet bereid zijn om een ernstige strijd te voeren tegen de kapitalistische crisis. De arbeidersklasse wordt in heel wat landen geconfronteerd met een vakbondsleiding die de situatie niet aankan, een leiding die steevast weigerde om de macht van de meerderheid te mobiliseren in het verzet tegen de slachtpartij van de markten.

De arbeiders en jongeren in Griekenland en Portugal hebben aan aangegeven hoe massale druk en organisatie van onderuit de vakbondsleiders tot actie kan aanzetten. Het CWI komt op voor de democratische omvorming van de vakbonden, voor de opbouw van linkse opposities en de vervanging van de weinig strijdbare leiders door andere verantwoordelijken die de strijd wel willen aangaan en die verantwoording verschuldigd zijn aan de leden. Daarbij mogen de vakbondsleiders niet meer verdienen dan het gemiddelde loon van de leden. De algemene stakingen in de komende periode moeten democratisch worden gecontroleerd en opgebouwd van onderuit op basis van algemene vergaderingen op de werkvloer, in de gemeenschappen en door het opzetten van actiecomités die moeten toelaten dat de strijd tot overwinningen leidt en niet van bovenaf worden uitverkocht.

We hebben er het volste vertrouwen in dat we gewapend met dergelijke organisaties en een dergelijk programma kunnen opkomen voor een positief alternatief. Een essentieel onderdeel van dit proces is het opzetten van massale politieke organisaties die onder democratische controle van de arbeiders, jongeren en armen staan en die bouwen aan een campagne voor een alternatief op de besparingen en het kapitalisme. Zo’n nieuwe linkse beweging moet de woede van diegenen die verontwaardigd zijn tegenover het politieke establishment omzetten in de opbouw van een alternatief. Met het CWI willen we arbeiders en jongeren organiseren in een strijd rond dit perspectief.

We eisen:

  • Stop de dictatuur van de 1%! Voor echte democratie! De werkende bevolking en de werklozen moeten beslissen, niet de markten!
  • Stop het uitzichtloze besparingsbeleid! Voor massale investeringen in jobs, huisvesting, onderwijs en de samenleving in plaats van besparingen! Stop de nachtmerrie van de jongerenwerkloosheid!
  • Voor een uitweg op basis van internationale strijd! Voor gecoördineerde algemene stakingen! Naar een algemene Europese 24-urenstaking!
  • Voor strijdbare en democratische vakbonden! De strijd van onderuit opbouwen met algemene vergaderingen en actiecomités! Voor massale linkse politieke instrumenten van de arbeiders en jongeren!
  • Verwerp de chantage van de trojka en de markten! Enkel massastrijd kan het keurslijf van de besparingen stoppen! Neen aan de antidemocratische ‘technocratische’ regeringen! Referenda om het nieuwe besparingsverdrag van de EU te stoppen!
  • Voor een Europa van de arbeiders, tegen de kapitalistische EU! Voor een socialistische confederatie van vrije en onafhankelijke staten in Europa

Socialismo Revolucionario (Portugal), ControCorrente (Italië), Socialist Party (Ierland), Xekinima (Griekenland), Socialismo Revolucionario (Spanje)

Delen:
Printen:

Steun ons: plaats uw boodschap in onze mei-editie!

Voorpagina van De Linkse Socialist

Uw boodschap in onze mei-editie