De tragedie in Zuidoost-Azië heeft een golf van solidariteit onder de arbeiders en jongeren van heel de wereld teweeggebracht. Miljoenen euro’s werden opgehaald om de bevolking van de getroffen regio’s te steunen. Deze internationale solidariteit is bijzonder belangrijk.
Geert Cool
We moeten nagaan op welke wijze de steun het meest efficiënt kan worden aangewend. Op dit ogenblik stellen zich een aantal problemen, onder meer in Atjeh en Sri Lanka. In Atjeh wil de Indonesische regering van de ramp en de steun gebruik maken om haar positie te versterken tegenover de opstandige provincie en de roep naar onafhankelijkheid die er luid weerklinkt. De regering kondigde reeds aan dat het voorziene budget voor Atjeh wordt herleid tot één derde, de rest moet maar van hulpacties komen.
Daarnaast wordt opgetreden tegen de bevolking van die gebieden waar het Indonesische leger geen controle over heeft. Journalisten of hulpverleners mogen slechts in een beperkt gebied actief zijn. In Sri Lanka is er een gelijkaardige houding tegenover de Tamils in de hardst getroffen gebieden.
Het is duidelijk dat de steun voor de getroffen regio’s op een democratische wijze moet verdeeld worden onder controle van verkozen comités van de gewone bevolking en lokale vakbonden. Onze kameraden in Sri Lanka (United Socialist Party), India (Dudiyora Horaata) en de kameraden die we kennen in de Parti Socialis Malaysia voeren campagne rond die eis. Daarnaast zijn ze betrokken in het organiseren van directe steun en heropbouw. Aangezien de heersende regimes enkel gebruik maken van de situatie om hun positie te versterken – nadat ze eerder de prioriteit gaven aan oorlogsuitgaven in de plaats van een waarschuwingssysteem dat duizenden levens had kunnen redden – moeten we opkomen voor een fundamentele breuk met deze regimes.
LSP ondersteunt de eis voor de kwijtschelding van de schulden. Indonesië betaalt jaarlijks 13,7 miljard dollar aan schulden en intrest af. Het zou nogal vreemd zijn dat het land meer moet betalen aan intrest en schulden dan wat het krijgt aan steun voor de heropbouw. Bovendien zou een kwijtschelding van de schulden er ook toe leiden dat de westerse regimes niet onder hun beloften uit kunnen. Want ook dat blijkt een constante te zijn bij de steun die beloofd wordt na rampen: zodra de nieuwswaarde verdwenen is, verdwijnt ook de steun zelf. Van de beloofde steun van 1 miljard dollar na de aardbeving in Bam (Iran) eind 2003, is tot op vandaag slechts 17 miljoen euro effectief betaald. Na de tropische stormen in Centraal-Amerika in 1998 werd ruim 300 miljoen euro beloofd en slechts zo’n 150 miljoen betaald.
De kwijtschelding van de schulden zou een stap vooruit zijn, maar onder het huidige systeem zal het enkel aangewend worden om de belangen van de heersende elite te versterken, wat uiteindelijk zal leiden tot een nieuwe schuldenberg. Het huidige systeem heeft aangetoond dat het niet kan voorzien in de veiligheid van brede lagen van de bevolking. Het is ook niet in staat om de enorme solidariteit aan te wenden in het belang van de bevolking. Het wordt tijd dat we zelf de touwtjes in handen nemen en internationaal opkomen voor een socialistische alternatief!
