De verkiezing van Mahmoud Abbas als voorzitter van de Palestijnse Autoriteit was deels een uitdrukking van oorlogsmoeheid. Enkele dagen na zijn verkiezing kwam er echter prompt een einde aan de periode van zogenaamde rust. Er was een bloedige zelfmoordaanslag in Karni, op de grens van Israel en Palestina, uitgevoerd door gemeenschappelijke aanvalcommando’s van Hamas, de Islamitische Jihad en Al-Aqsa. De woordvoeder van Hamas, Mushir al Masri, stelde: “De rode draad van ons bestaan blijft het gewapend verzet, en we laten niemand toe om ons tegen te houden”.
Micha Teller
De pogingen van Abbas en eerste minister Ahmed Qorei om terug naar de onderhandelingstafel te gaan en om delen van het verzet te stoppen, worden niet aanvaard door andere organisaties. Zo heeft Abbas voorgesteld om de Al-Aqsa brigades op te nemen in het Palestijnse leger en belooft hij postjes aan iedere organisatie die zich aansluit bij de ‘gematigden’. De vertegenwoordigers van de Al-Aqsa brigades hielden de boot af. Zij zouden “strijden tot het einde van de Israëlische bezetting” en noemen zichzelf “oncorrumpeerbaar”. Deze uitspraken zijn een uiting van de zwakte en onpopulariteit van de nieuw verkozen voorzitter, lieveling van het Amerikaans imperialisme en de Israëlische regering.
De zwakke positie van de Fatah-leiding werd eerder al duidelijk bij de gedeeltelijke gemeenteraadsverkiezingingen van 24 december, toen Fatah geconfronteerd werd met een Hamas dat 20% haalde (ook al waren er geen lijsten maar slechts individuele kandidaten, en ook al vonden de verkiezingen plaats in regio’s buiten Gaza wat het bastion is van Hamas). Abbas weet dat een open confrontatie met organisaties zoals Hamas en de Al-Aqsa brigades, die een passieve maar massale steun genieten, een einde zou kunnen betekenen van zijn leiderschap.
Naar een nieuwe spiraal van geweld?
De huidige instabiliteit maakt de beloftes van Abbas om zo snel mogelijk Sharon te ontmoeten nu al onmogelijk. De Israelische regering op haar beurt wil alle onderhandelingen opschorten zolang de Palestijnse Autoriteit ‘haar terroristen’ niet aanpakt. Dit betekent dat de machteloosheid van Abbas kan leiden tot een nieuwe spiraal van bloedige repressie van het Israëlisch leger in de Palestijnse Gebieden. De Israëlische minister van binnenlandse zaken, Ze’ev Boim, stelt: “Als Abbas faalt in Gaza, zullen wij binnen de week een grote militaire operatie lanceren waar we verplicht zullen zijn om ‘harde’ keuzes te maken.”
Dit maakt tevens de oorspronkelijke bedoeling van het Israëlisch terugtrekkingsplan uit Gaza duidelijk. Het was nooit de bedoeling van de huidige regeringscoalitie (Likoed – de partij van Sharon, de ‘Arbeiderspartij’ en Yahadut Ha’torah- een kleine ultra-orthodoxe rechtse partij) om een stap te zetten in de richting van een Palestijnse staat. “Integendeel”, stelt Likoed, “De tijd is gekomen om het vluchtelingenprobleem, de discussies aan de grensposten … te stoppen met een ‘fysieke’ barrière”. De onproductieve, permanente bezetting van Gaza kost de Israëlische heersende klasse teveel en daarom wil ze een volledige scheiding van de twee regio’s. Maar vooraleer Gaza volledig te scheiden van de buitenwereld (en de controles op te voeren op de Westelijke Jordaanoever) zal het Israëlisch leger eigenhandig de regio ontdoen van alle ‘terroristen’. Het verleden leert dat dit gepaard gaat met brutale repressie en massa-slachtingen.
De scheidingsmuur die Palestina fysiek moet scheiden van Israël is een uitdrukking van het falen van de Israëlische heersende klasse om een antwoord te formuleren op de bestaande onveiligheid en de snel groeiende tegenstellingen in eigen land.
Nood aan een alternatief voor arbeiders en jongeren
Anderzijds heeft zowel het falend beleid van de Fatah als de waanzinnige politiek van de rechtse Islamitische organisaties bewezen dat ze de strijd van de Palestijnse massa’s niet vooruit helpen. Op geen enkele wijze hebben deze organisaties een langetermijn antwoord op de dagelijkse vernederingen en ontberingen van de Palestijnse massa’s.
Het kapitalisme is niet in staat om een einde te maken aan de armoede in de regio. Vrede en kapitalisme zijn aan elkaar tegengesteld en elke poging om binnen het kader van het kapitalisme de crisis op te lossen, leidde in het verleden naar nog meer geweld en miserie. Enkel een gezamenlijke strijd van Israëlische arbeiders en de Palestijnse massa’s zal de plaatselijke corrupte elites omver kunnen werpen en ervoor kunnen zorgen dat het beheer van de maatschappij in handen komt van de arbeidersklasse zelf.
Daarom is er nood aan brede, democratische strijdpartijen van de arbeidersklasse die een politiek verlengstuk bieden voor de verzuchtingen van de bevolking tegenover het doodlopend straatje van het imperialisme.
