Maandagochtend, zo rond een uur of acht. Aan de Brico Plan-It op de Pottelberg warmen ruim een twintigtal militanten hun handen aan een dampende beker koffie. Voor sommigen is het nog vroeg, anderen staan al een uur op post. Onze pamfletten gaan vlot rond en kunnen op veel goedkeuring rekenen. Het mag duidelijk zijn: wie hier in de kou komt aansluiten, hoeft eigenlijk al niet meer overtuigd te worden waarom staken nu meer dan ooit broodnodig is.
Er leeft onder de werkenden veel bewustzijn over het negatieve effect van blinde besparingen en meer algemeen de manier waarop de crisis aangepakt wordt. Het gaat van de lage lonen in Duitsland over naar de miserie in Griekenland en het anti-vakbondsoffensief in de vaderlandse media. Vooral dat laatste is veel stakers een doorn in het oog. We ondergaan de ergste crisis sinds decennia en plots heeft de vakbond geen bestaansreden meer? Is staken niet meer van deze tijd? Niemand pikt dit hier. De stakingsbereidheid is er in de loop van de week alleen maar groter op geworden. Bijna iedereen kan meespreken over flauwheden op Facebook, arrogantie en vijandigheden op Twitter of gewoon onbegrip in de vriendenkring. Nochtans valt er op de redenen voor de staking niet veel af te dingen: de maatregelen die de regering nu treft zijn onevenwichtig en onrechtvaardig.
Wanneer de werkwilligen zich aandienen, worden die vriendelijk doorgelaten. Maar niet zonder een pamflet en een sneer: “Ah, hier nog iemand die graag wil opdraaien voor de crisis! Goe werken é vandaag.” Ondertussen komen er nog meer stakers aan, samen met enkele vroege vogels die de winkel (tevergeefs) in willen. Een van de bezoekers is een gepensioneerde die de stakers verwijt allemaal dommeriken en profiteurs te zijn. Het zal hem gauw spijten. Zowat het hele piket keert zich tegen hem en de man moet afdruipen. “Ongelooflijk, sommige mensen willen gewoon niet weten waar het over gaat,” zo zegt iemand, “het is trouwens ook voor hem dat we vandaag staken, maar dat wil er natuurlijk niet in bij zulke gasten.”
In de loop van de dag zijn er nog enkele mensen die duidelijk misnoegd zijn dat er op deze stakingsdag ook effectief gestaakt wordt. Maar dat kan de sfeer en de vastberadenheid niet drukken. Bovendien begrepen ook veel mensen de noodzaak van de staking. De neoliberale besparingsmantra pakt bij een groot deel van de werkende klasse niet meer. Het besef dat deze crisis nog lang niet voorbij is, wordt steeds groter. Op het Wereld Economisch Forum waarschuwde men eerder deze maand voor de “kiemen van dystopie”. Dat is waar deze crisis naartoe gaat als er niks verandert: uitzichtloosheid en gebrek aan toekomstperspectieven. Daar kunnen en mogen we ons niet bij neerleggen!
