Het spoorpersoneel begon zondagavond aan de staking. Op het piket werd hard uitgehaald naar het besparingsbeleid van de regering. Er werd ook geklaagd over de toenemende prijzen. Sommigen bekritiseerden het kapitalistische systeem op zich, dat is “een slang die zichzelf in de staart bijt”, aldus een delegee.
Aan het piket spraken we met Alain Maes van ACOD-Spoor. We begonnen de discussie over de staking van de openbare diensten op 22 december. Wellicht werd geen enkele andere regering in dit land ooit zo snel geconfronteerd met een dergelijke stakingsactie en kwam het ook nooit zo snel tot een algemene staking. “Op 22 december werd de staking heel snel opgezet en was het een succes. Die actie was vooral gericht tegen de aanvallen op de pensioenen. De mobilisatie gebeurde vooral via sms en over de telefoon. Nu was er meer tijd om de mobilisatie voor te bereiden en we hebben dat ook in gemeenschappelijk vakbondsfront gedaan. Er zijn schokkende argumenten: het feit dat de werkloosheid 7 miljard euro per jaar kost, dat er voor 10 miljard euro aan fiscale cadeaus wordt uitgedeeld. En dat levert niet eens de beloofde jobs op. Wie zijn dan de dieven?”
Hij vervolgt: “We plaatsen deze strijd in een breder kader, dat van het kapitalisme. Het besparingsbeleid zal hier niet stoppen, het zoals een slang die in de eigen staart bijt.” Alain is ervan overtuigd dat de strijd zal voortgaan. “Er is nog veel werk voor de boeg. Niet iedereen weet waarover het gaat. Er duiken zelfs racistische ideeën op in de crisis, misschien minder openlijk als voorheen maar het is er wel.” Om daar tegen in te gaan is er nood aan krachtsverhouding en daartoe “moeten we verder gaan dan de technische verklaringen en terugkeren naar de basis van alles, met het marxisme en de linkerzijde. Het speculatiesysteem is gebaseerd op een productiesysteem waarbij wij alles produceren en waarbij eigenlijk alles aan ons moet toebehoren. Ik word soms als een rare vogel gezien als ik zoiets zeg, maar steeds meer mensen geraken ervan overtuigd.”
Een andere spoorarbeider pikt erop in en heeft het over de zogenaamde inspanningen van de regeringen en de politici met de beruchte loonsverlaging van 5% voor de ministers: “Hoeveel duizenden euro’s hebben die nog over? Lachen ze ons misschien uit? Als ze dat verklaren, is het enkel om ons de bittere pil te laten slikken. Hoeveel moeten wij betalen?”
Nog wat later spreken we met Michel, een oude communistische militant die al van de partij was in de stakingen van 1960-61. “Toen was ik 17 jaar. Er waren enorme betogingen. Maar de context was anders, er waren nog grote bastions van de arbeidersbeweging. Ik leerde de geschiedenis van de vakbonden van jongs af aan kennen. Vandaag is de geschiedenis van de strijd amper nog gekend. Er komen terug grote bewegingen, maar we moeten dat terug opbouwen. Maar de jongeren komen wel in acties. We zagen dat enkele jaren geleden met de acties tegen de globalisering of nu met de indignado’s.” Zijn kameraad Serge speelt op het gesprek in: “We hadden vroeger een strijdsyndicalisme, maar dat heeft plaats gemaakt voor een dienstenvakbond. We moeten terug naar een syndicalisme waarin strijdbewegingen belangrijk zijn, met vakbondsleiders die zich in de strijd lieten opmerken. We mogen niet bang zijn om de strijd aan te gaan. Het kapitalisme heeft ons niets te bieden, we moeten elders gaan kijken voor een alternatief. De crisis is niet voorbij, daartegenover moeten we de noodzaak van strijd naar voor brengen.”
