BESPAREN TOT WE ALLEMAAL ARM ZIJN?
Zijn politici hypnotiseurs geworden? Met hun repeterende mantra “besparen, besparen, besparen” lijkt het alsof ze ons willen bedwelmen. Eenzelfde koor horen we trouwens wereldwijd. De schulden die gemaakt werden om gokzieke banken overeind te houden, moeten immers terugbetaald worden.
Artikel door Els Deschoemacker uit de februari-editie van ‘De Linkse Socialist’
Daartoe zal de EU de teugels overnemen. EU-landen zullen op straffe van boetes, verplicht worden schuldenvrije begrotingen bij wet vast te leggen! Als we een dergelijk Europa aanvaarden, veroordelen we miljoenen arbeidersgezinnen tot niets minder dan de bedelstaf.
Onder het mom van haar bescherming wordt ons Europese sociale model steeds verder ondermijnd. Een goedkope maar eeuwenoude truuk! Di Rupo verschilt daarin niet veel van zijn neoliberale collega’s in binnen- en buitenland. Iedere ratingverlaging, rente-opstoot, lagere groeiverwachting,… wordt aangegrepen om een stapje verder te gaan, van welke kleur politici ook zijn. Links of rechts, veel verschil zal dit niet maken, verklaarde Wouter Beke onlangs nog in de Zevende Dag. We zullen moeten doen wat Europa zegt! Het toont de onderlinge inwisselbaarheid van de politieke partijen. Het is de werkende klasse die er cash voor betaalt, onder de vorm van groeiende werkloosheid, armoede en sociale crisis.
Is er dan geen alternatief?
Sinds begin december mobiliseren de vakbonden terecht om gehoord te worden. Hun eisen: een herstelplan voor kwaliteitsvolle jobs, de rechtzetting van alle anti-sociale maatregelen met betrekking tot de eindeloopbaan, het behoud van de koopkracht, de hervorming van de fiscaliteit waarbij de vermogens- en kapitaalinkomsten en de winsten geviseerd worden, een einde aan de aanvallen op de openbare diensten en concrete engagementen voor een sociaal Europa.
We moeten ons niets wijsmaken. Er wacht ons een lawine aan besparingen op alle niveaus. Om die tegen te houden en bovenstaande vakbondseisen te realiseren, zal een lawine van protest nodig zijn. Een goed georganiseerde en massale algemene 24-uren staking moet aangegrepen worden om de hele werkende klasse te organiseren en voor te bereiden op nieuwe stakingen tot de regering haar plannen intrekt of valt!
Dit betekent ook dat de syndicale beweging de kwestie van de politieke vertegenwoordiging niet mag overlaten aan dezelfde politici waarmee ze vandaag onderhandelt. Een massale, nieuwe partij is nodig, voor en door de werkende klasse, die zich zowel engageert in strijd als voor een alternatief op het kapitalisme dat ons slechts crisis en verarming te bieden heeft.
