Voor een socialistisch alternatief!

De arbeiders, arme boeren en indigene bevolking van Bolivië zijn er in geslaagd om hun president van de macht te verdrijven na twee weken van algemene staking. De volksopstand met elementen van een revolutionaire opstand, tegen het vrijmaken van de gassector voor een brutale uitbuiting door het Amerikaanse imperialisme, deed de heersende klassen in Bolivië en het VS-imperialisme beven. In West-Europa voerden de arbeiders strijd in Frankrijk, Oostenrijk, Italië en Duitsland als protest tegen het neo-liberale beleid van hun regeringen en van de EU.

In het voorbije jaar waren er massale betogingen tegen de oorlog en de bezetting van Irak. daarbij betoogden duizenden mensen tegen militarisme en tegen het imperialisme. De omvang van die manifestaties heeft eens te meer getoond dat brede lagen de kapitalistische regeringen, multinationals en internationale instellingen als het IMF verantwoordelijk achten voor de huidige problemen.

De bezetting van Irak bevestigt wat we eerder stelden met het CWI. Wij hebben uitgelegd dat de bezetting van Irak door imperialistische krachten er één is om olie en meer en meer botst op weerstand van de bevolking in Irak. Terwijl de multinationals een graantje proberen mee te pikken van de olie in het land, wordt door het door de VS-gecontroleerde lokale bestuur de aanval ingezet op alle openbare diensten en bedrijven die voorheen in staatshanden waren. De multinationals kregen een garantie dat hun winsten onmiddellijk elders kunnen investeren, de Irakezen zullen dus niet eens kunnen genieten van de kruimels die van de tafel vallen.

De aanvallen in Europa

Alle Europese regeringen hebben een nieuw front van aanvallen ingezet tegen de arbeidersklasse, de jongeren en de middengroepen, waarbij die lagen armer zullen zijn dan voorheen. In Frankrijk is er de hervorming van de pensioenen, de privatiseringen van de openbare diensten en de aanhoudende golf van ontslagen in de private sector waarbij de levens- en arbeidsomstandigheden van miljoenen mensen wordt getroffen. Het Zweedse "neen" in een referendum over de Euro was een duidelijke verwerping van de neo-liberale hervormingen in de EU. In Italië organiseerden de drie belangrijkste vakbonden een 4-uren algemene staking tegen de hervorming van de pensioenen. In Duitsland waren er betogingen en stakingen van jonge technische scholieren, arbeiders en gepensioneerden. De regering Schröder kondigde haar ‘Agenda 2010’ aan, een brutale aanval op de werkloosheidsuitkeringen, de gezondheidszorg, de bescherming van werknemers tegen ontslagen, de pensioenen, de arbeidsduur,…

Die verzetsbewegingen herinneren ons er op krachtige wijze aan dat de arbeidersklasse een centrale rol kan spelen.

Het kapitalisme kan ons geen vooruitgang bieden. Volgens een rapport van de VN in 2003 over de menselijke ontwikkeling, leven er 1,2 miljard mensen met minder dan 1 dollar per dag en 2,8 miljard met minder dan 2 dollar per dag. 54 landen zijn vandaag armer dan in 1990. Zo’n cijfers vormen een veroordeling van het neo-liberale beleid en van de markteconomie in de afgelopen decennia. De ongelijkheid beperkt zich echter niet tot de arme landen. In de VS is de kloof tussen rijk en arm meer dan verdubbeld tussen 1979 en 2000. De neo-liberale aanvallen tegen de openbare diensten en de sociale zekerheid, doorgevoerd door de EU en haar regeringen, vormen een bewuste poging om de levensstandaard naar beneden te halen en de winsten te verhogen. De toename van de armoede en de ongelijkheid zijn een gevolg van de brutale logica van het kapitalisme. De Wereldhandelsorganisatie of andere kapitalistische instellingen zoals de Wereldbank hervormen, zou niets veranderen aan het beleid of aan de natuur van het wereldwijde kapitalisme. Eisen dat het kapitalisme rechtvaardig en democratisch zou worden, is hetzelfde als van een tijger eisen dat die vegetariër wordt.

Het ESF brengt heel wat wijkverenigingen, NGO’s, vakbonden en militanten bijeen. De uitdaging waarmee het ESF wordt geconfronteerd, is het uitwerken van een strategie en een programma om strijd te kunnen winnen. De meerderheid binnen het ESF is er voorstander van om politieke bewegingen uit te sluiten uit haar werking. Volgens ons is dat een fout. We begrijpen dat er door de degeneratie en de corruptie bij de traditionele partijen onder belangrijke lagen van de jongeren en arbeiders wantrouwen is tegenover officiële politiekers. Wij verzetten ons ook tegen de partijen die een neo-liberaal beleid voeren. Maar voor revolutionaire socialisten gaat politiek over de strijd om te weten wie er de samenleving controleert. Door die politieke kwestie te negeren, kan het ESF geen alternatief naar voor brengen op de kapitalistische controle op de samenleving. Door de confrontatie niet aan te gaan, kan het ESF bovendien overkomen als een verlengstuk van bestaande politieke partijen. Wij denken dat het nodig is om zelf politieke krachten op te bouwen om een verlengstuk te bieden voor de strijd van jongeren, arbeiders en de armsten, en om het kapitalisme te bestrijden. Er zullen nieuwe massale arbeiderspartijen moeten opgebouwd worden om de strijd in de verschillende sectoren van arbeiders en jongeren te verenigen om de samenleving te kunnen veranderen. La Gauche Révolutionnaire, de Franse afdeling van het CWI, komt er voor op dat zo’n nieuwe arbeiderspartij een socialistisch programma zou aannemen. Wij verdedigen alle afgedwongen verworvenheden en vechten voor nieuwe toegevingen van de heersende klassen in de komende strijdbewegingen.

Het kapitalisme is een systeem gebaseerd op uitbuiting van de meerderheid van de bevolking door een kleine minderheid die de economie en de middelen controleert. Wij zijn ervoor om de sleutelsectoren van de economie onder controle van de bevolking te plaatsen in een democratisch geplande socialistische economie waarbij de behoeften van iedereen centraal staan. De anarchie van de markteconomie moet vervangen worden door een democratisch geplande economie. De internationale handel moet gepland worden aangezien noch het liberalisme, noch het protectionisme een economische vooruitgang kunnen brengen. De natuurlijke grondstoffen en de productiekrachten moeten ontwikkeld worden op basis van samenwerking en internationale planning, waarbij de bescherming van het milieu in aanmerking wordt genomen, om de enorme ongelijkheden weg te werken en ten dienste te staan van de arbeiders en kleine boeren. Dat is het socialistisch alternatief waar wij voor opkomen.