De vakbonden proberen de politici nu al maanden tevergeefs duidelijk te maken dat hun beleid de crisis enkel maar erger zal maken. De geslaagde betoging op 2 december, met 80.000 deelnemers groter en diverser dan werd verwacht, en nadien de staking van de openbare diensten op 22 december toonden het enorme ongenoegen. Dit werd nog versterkt door de lawine aan prijsverhogingen de afgelopen weken.
Doorheen de acties brengen de vakbonden alternatieven naar voor. Zo willen ze een hardere aanpak van de fiscale fraude, de afschaffing van de notionele interest en een einde aan fiscale geschenken die de patroons jaarlijks bijna € 10 miljard opleveren. Het zijn trouwens die geschenken die de inkomsten uit de sociale zekerheid uithollen. Waarvoor men de werklozen wil uitsluiten en van hun inkomen beroven. Waarvoor men het pensioenstelsel van de openbare diensten, het enige dat onze ouderen nog behoedt voor armoede, wil afbreken. Waarvoor men onze gezondheidszorg wil commercialiseren en uitleveren aan private aasgieren.
Nog voor 2 december hadden de Waalse en Brusselse metallo’s een actieplan kenbaar gemaakt waarmee de besparingslawine gestopt kan worden. Bij monde van voorzitter Nico Cué luidde het voorstel een 24-urenstaking in januari en als de regering dan niet luistert 48 uur in april en zo nodig 72 uur in juni. Dat was nog voor Van Quickenborne het startschot gelost had. De timing moeten we mogelijk herzien, maar het principe blijft overeind en het zou uiteraard nuttig zijn om de data voldoende op voorhand te bepalen zodat er niet telkens op het laatste moment moet worden gemobiliseerd waarbij we voor onze informatie vooral van de gevestigde media afhankelijk zijn.
De vakbonden moeten uiteindelijk aan tafel gaan zitten, maar niet zonder een stevige knuppel achter de deur. Met een informatiecampagne in de bedrijven waar de gevolgen van de regeringsmaatregelen tijdens werkonderbrekingen worden besproken en acties democratisch worden voorbereid. Met regionale en sectorale actiedagen, stakingen en betogingen ter voorbereiding van een oplopende reeks algemene stakingen. We denken dat de centrale boodschap die we daarbij moeten overbrengen luidt: wij hebben de crisis niet veroorzaakt, wij zullen hem niet betalen!
Waarom stemmen zoveel Vlamingen voor de N-VA die zelfs de strijd tegen fiscale fraude beschouwt als een belastingsverhoging? Omdat de zogenaamde bevriende partijen, Groen inbegrepen, ons al jarenlang de ene na de andere inlevering serveren. Veel werknemers hebben daar hun buik van vol en dus stemmen ze voor diegenen die de meest zichtbare oppositie tegen het establishment lijken. In Tunesië en in Egypte zijn dat de conservatieve moslimpartijen, in Vlaanderen is dat de conservatieve N-VA.
In Wallonië en Brussel is het zover nog niet. Tot nog toe kon de PS zich immers steeds weer verschuilen eerst achter de CVP-staat, dan achter de rechtse Vlaamse meerderheid. Maar ook op die formule komt sleet en uiteindelijk zal ook in Wallonië en Brussel vroeg of laat een populist opstaan die van het politieke vacuüm misbruik maakt.
Zolang de vakbonden hun achterban de richting uitsturen van SPa, CD&V of Groen worden de populisten al slapend rijk. De vakbonden moeten breken met de “bevriende” partijen en bouwen aan een echte arbeiderspartij met politici die werken aan het loon van een collega, niet dat van een manager. Bestaan die niet? Haal ze uit de tienduizenden syndicale militanten die zich dagelijks geheel belangeloos inzetten voor hun collega’s.
Zo een arbeiderspartij moet pluralistisch zijn en open staan voor iedereen die wil strijden tegen de politiek die de rijken rijker maakt en de armen armer. In Vlaanderen is Rood!, de beweging van Erik De Bruyn, voormalig kandidaat voor het voorzitterschap van SP.a, die met die partij gebroken heeft, daartoe een aanzet. In Brussel en Wallonië bestaat dat potentieel eveneens.
