Waarom nu staken broodnodig is

Zelden werd een staking in de media zo afgebrand als deze van vandaag. Onverantwoord, heet het. Alsof het de normaalste zaak is, dat men ons wil laten opdraaien voor de crisis veroorzaakt door gokzieke banken en bedrijven. Versuft door al die patronale propaganda, zijn zelfs werkmensen soms van mening dat we beter af zijn door te betalen. “Om ervan af zijn”. Maar dat is het net, wie eenmaal toegeeft aan de chantage, raakt er steeds verder in verstrikt. Als we ons nu niet verzetten, zullen de facturen de komende jaren aandikken en de aanvallen steeds driester worden. Dat is in essentie, waarom nu staken zo broodnodig is.

LSP-pamflet. PDF-versie

Terug naar Daens, Woeste, worsten en knuppels

Bij het horen van zoveel gejammer over onze staking, zou men zich in het tijdperk van Daens en Woeste wanen. Ook die laatste en zijn klasse vonden de eisen van de toenmalige arbeidersbeweging onverantwoord. Ook hij had bijna de volledige pers op zijn hand. Daens was naar verluidt een demagoog, een gevaar voor de toekomst, klaar voor excommunicatie, kortom een ordinaire boef. Met hun pleidooi voor inperking van het stakingsrecht via minimumdienst, het geven van premies aan werkwilligen – Woeste deed dat met worsten – en hun aandrang bij de regering om op stakingsdag de rechtstaat te doen vrijwaren, staan rechtse politici en patroons daar niet zover meer vanaf. In plaats van frauderende diamantairs en bankiers uit hun bed te lichten, willen ze stakende arbeiders laten neerknuppelen en beboeten met behulp van gerechtsdeurwaarders.

Vanwaar die giftigheid?

Omdat regering en patronaat geen poot hebben om op te staan. Wat zou er van ons worden, als we geen indexkoppeling meer hadden van onze lonen en onze sociale zekerheid niet meer zou bestaan? Die waren juist bedoeld om ons te behoeden voor crisis. Maar net nu het crisis is, willen regering en patronaat die aanslaan om hun gokschulden mee te betalen. Een indexsprong zou 1 miljard € opleveren, maar op een loopbaan van 40 jaar betekent dat wel een cumulatief verlies van bij de 25.000 €! En dus zit er maar een iets op: de vakbonden en de stakers in de hoek drummen, isoleren, intimideren en criminaliseren als ordinaire bandieten. Dat is het type klassenstrijd dat het patronaat en de politici voor ons in petto hebben.

Een actieplan aangepast aan de storm die op ons af komt

Om daaraan weerstand te bieden hebben wij een actieplan nodig, aangepast aan de storm die op ons af komt. Dat betekent werkonderbrekingen om de collega’s in te lichten en gezamenlijk de staking te stemmen. Dat betekent publieke vergaderingen om de bevolking op de confrontatie voor te bereiden en te betrekken bij onze strijd in de bedrijven. Dat betekent het koppelen van regionale en nationale betogingen aan onze stakingsdagen om de militanten samen te brengen en de publieke opinie rechtstreeks aan te spreken. Dat betekent verder ook dat we onze collega’s in de KMO’s een handje toesteken door industrieterreinen dicht te gooien zodat zij onder de terreur van hun bazen uit kunnen. In het Luikse hebben militanten van de transportbonden al aangekondigd dat ze die terreinen met vrachtwagens zullen blokkeren. Het plan van Nico Cué van de metallos om als de 24 urenstaking niets oplevert, een 48 urenstaking voor te bereiden, indien nodig gevolgd door één van 72 uur, moet ernstig overwogen worden.

Wie wil slagen, moet er 100% voor gaan

Maar het lijkt alsof een deel van onze vakbondsleidingen geïntimideerd is. De aankondiging dat we de industrieterreinen niet zullen afsluiten, betekent feitelijk dat we werknemers die zijn overgeleverd aan de willekeur van kleine bazen die al jaren een syndicale vertegenwoordiging in hun bedrijven tegenhouden, aan hun lot overlaten. Dat de staking dus niet algemeen kan zijn. Al meer dan een maand werd deze staking aangekondigd, maar tot voor enkele weken leek de vakbondsleiding te aarzelen en te blijven aarzelen. In heel wat bedrijven had men tot voor een paar dagen nog geen pamflet gezien. Als men aarzelt aan de top, hoeft het niet te verwonderen dat men ook aan de basis twijfelt.

Nu al 20% voor staking

Hoewel alle “volksvertegenwoordigers” en de voltallige media zich uitspreken tegen de staking, zou volgens een “enquête” enkele weken geleden, toch 20% van de bevolking erachter staan, met 55% tegen. 11% stelde mee te zullen staken. Het is ons gevoel dat de hetze van patronaat, politici en media intussen een omgekeerd effect heeft en heel wat neutralen en tegenstanders van kamp gewisseld zijn. Het dringt immers door, dat het niet bij 11,3 miljard € zal blijven. Bij de begrotingscontrole komt er tot 3 miljard € bij en ook volgend jaar wil men 13 miljard besparen. De aanvallen zullen uit alle hoeken komen, federaal, maar ook uit de gemeenschappen en de gewesten en na oktober uit de gemeenten. Daarna willen regering en patronaat de “vergrijzing” tackelen en ook de twee volgende jaren 25 miljard € doen inleveren. Wie nu nog buiten schot blijft of slechts matig geraakt wordt, zal in de volgende rondes aan de beurt komen. Als er nog voor de maatregelen zich doen voelen 20% zich uitspreekt voor staking en 23% zich neutraal verklaart, hoeveel zal dat dan worden als duidelijk is wat men ons wil aansmeren?

Ons land in gevaar?

Volgens Di Rupo brengen de vakbonden het land in gevaar. Tobback noemt de algemene staking een atoombom die geen effect heeft als ze de regering niet ten val brengt Men zou dat moeten bewaren voor een rechtse regering die echt rechtse maatregelen zou nemen, zegt hij. Dat verhaal van het minste kwaad, is de versheiddatum echter al lang overschreden. Het staat Knack hoofdredacteur Rik Van Cauwelaert toe de terechte kritieken van Paul Magnette op het ultraliberale beleid van de Europese Commissie onderuit te halen. Hij hoefde er maar op te wijzen dat de socialisten de voorbije 30 jaar de hele Europese constructie inclusief het stabiliteitspact en het sixpack, mee vorm gaven. Diezelfde strategie ondermijnde ook de sociale basis van “socialistische” premiers in Griekenland, Spanje en Portugal waardoor rechts er nu de touwtjes in handen heeft.

Met zo’n vrienden, heb je geen vijanden meer nodig

De zogenaamde politieke partners van de vakbonden, sociaal- en christendemocraten, zijn al tientallen jaren gezwicht voor het neoliberale beleid. Ze vertellen ons nu dat ze geen keuze hebben, maar bedoelen eigenlijk dat ze de regels die ze zelf mee in stelling hebben gezet niet willen doorbreken. Dat is hun keuze. Wat punten en komma’s zullen echter niet volstaan. Er is een fundamenteel ander beleid vereist. De vakbonden hebben de grondslagen ervan in hun alternatief uitgewerkt. Maar sociaal- en christendemocraten willen dat zelfs niet overwegen. Ze dreigen ons af: als die regering valt, komt er een nog rechtsere. Die chantage moet stoppen. Op een bepaald moment moeten we zeggen: bring them on! Als we Di Rupo ten val kunnen brengen, kunnen we De Wever ook wel aan. Maar we kunnen uiteraard niet eindeloos regeringen ten val brengen. Er zijn tienduizenden syndicale militanten die zich dagelijks geheel belangeloos en op eigen risico inzetten voor hun collega’s. Er zijn zeer gedegen politieke militanten waarvan sommigen al jaren hebben afgehaakt bij de sociaal- en christendemocraten en anderen die nooit vertrouwd hebben. Er zijn verschillende waardevolle pogingen geweest of nog aan de gang, zoals Rood! (www.roodlinks.be) waaraan LSP meewerkt, om die militanten te bundelen. Vooral de vakbonden hebben daartoe echter de mogelijkheid en de middelen. Zij kunnen die energie omsmeden tot een brede en democratische politieke partij en ervoor te zorgen dat de 20% stakers en de 23% neutralen eindelijk over een eigen politieke stem beschikken.

De strijd vandaag koppelen aan die voor een betere maatschappij

De Linkse Socialistische Partij (www.socialisme.be) telt in haar rangen syndicale militanten en afgevaardigden, jongeren en studenten die gerespecteerd worden voor hun inzet en doorzettingsvermogen. Wij verdedigen de concrete eisen van vandaag, trachten te luisteren en ook zelf voorstellen te formuleren, maar ook om onze actie van vandaag te kaderen in de strijd voor een andere en betere maatschappij. Wij ijveren voor een democratisch socialistische maatschappij waarin geproduceerd wordt om aan de behoeften van allen te voldoen, niet aan de hebzucht van een kleine elite.

Delen:
Printen:

Steun ons: plaats uw boodschap in onze mei-editie!

Voorpagina van De Linkse Socialist

Uw boodschap in onze mei-editie