Wekenlang worden we al bestookt met antistakingsberichten. Alle media brengen deze boodschap. Politici en werkgevers hebben het over “onverantwoorde” acties. Er wordt geprobeerd om jong tegen oud op te zetten. Als ultieme argument wordt het oude “er is geen alternatief” boven gehaald. De wekenlange propaganda heeft niet het verhoopte effect: een peiling geeft aan dat een meerderheid van de bevolking meent dat de vakbonden een nuttige rol spelen.
Een online bevraging van een beperkte groep van 1.054 mensen begin januari leverde als resultaat op dat slechts 21% van de Belgen de stakingsactie van 30 januari steunt. Op het ogenblik van de bevraging was het nog onduidelijk of de staking zou plaatsvinden en was er nog geen campagne om te informeren over de redenen van het protest. Ondanks het mediaoffensief tegen de staking, sprak slechts 55% er zich tegen uit.
Een ander argument is dat slechts een minderheid van de bevolking actie zal voeren: 5% zal naar een actie gaan, 6% staakt wel maar blijft thuis. Dit zou betekenen dat 89% niet aan de stakingsactie deelneemt. Een actie waar 11% van de bevolking, enkele honderdduizenden mensen, aan deelneemt is volgens de media een actie zonder veel draagvlak. Wie anders is echter in staat om honderdduizenden mensen op de been te brengen, ondanks inkomensverlies?
Er werd gepeild naar wat de bevolking denkt van het stakingsrecht: slechts 3% wil dat afschaffen. Er is dus nog werk aan de winkel voor de ‘anti-vakbond’ die is opgezet door het Vlaams Belang. Wel wordt steeds vaker gepleit voor een minimale dienstverlening. Wij zullen maandag actie voeren om te pleiten voor een maximale dienstverlening, wat in het belang van de reizigers en het personeel is.
Een meerderheid van de bevolking, 56%, meent dat de vakbonden nuttig zijn, slechts 18% vindt vakbonden “schadelijk”. Volledig in de lijn van het propaganda-offensief van de voorbije weken haalde de ‘55%’ tegen de staking wel de voorpagina’s van de kranten maar de 56% die vakbonden nuttig vindt niet.
Wat deze cijfers vooral duidelijk maken, is het belang van een eigen informatie- en sensibiliseringscampagne door de vakbonden. Acties worden niet langer zomaar gesteund indien er geen degelijke argumentatie rond komt. Wat veel militanten op hun werkvloer opmerken, is dat er een grote actiebereidheid is eens duidelijk geweten is waarrond actie wordt gevoerd. De dagelijkse stroom van propaganda tegen stakingsacties, moet beantwoord worden met onze eigen gedegen en onderbouwde argumentatie aangevuld met een alternatief op de besparingslogica.
We vertrekken daarbij van een breed gedragen steun aan de vakbonden. Dat blijkt steeds opnieuw: er is het grote aantal aangesloten leden, maar bijvoorbeeld ook de enorme betrokkenheid bij de sociale verkiezingen. Dit jaar zullen er bij de sociale verkiezingingen opnieuw meer kandidaten opkomen dan wat bij gemeenteraadsverkiezingen het geval is. Een betoging met 80.000 deelnemers, zoals op 2 december, is iets wat geen enkele politieke kracht in dit land kan realiseren. Zelfs in de bioscopen is er interesse in sociale strijd, kijk maar naar het succes van ‘Groenten uit Balen’. Maandag zullen we overal in het land groenten uit Balen overmaken… Dat is meteen een startschot voor het verzet tegen de besparingslawine die op gang wordt getrokken. Als we nu niet reageren of slechts aarzelend actie ondernemen, zullen de regering en het patronaat sneller overgaan tot nog een besparingsronde.
We hebben sterke argumenten. Het besparingsbeleid dat nu in ons land op gang wordt getrokken, wordt algemeen gezien als een belangrijke oorzaak van de crisis. De Internationale Arbeidsorganisatie, het IMF,… geven kritiek op het Duitse model van lage lonen en harde besparingen. Ze noemen het een oorzaak van de crisis. De economische toplui die bijeenkomen op hun nieuwjaarsdrink in het Zwitserse Davos, moeten vaststellen dat het kapitalisme kraakt. Toen de hoofdredacteur van Time Magazine aan de aanwezigen vroeg of de toenemende sociale onrust een teken is van het falen van het Westerse kapitalisme, stemde zowat de helft van het aanwezige publiek daarmee in. Een teken aan de wand: zelfs in de leidinggevende economische kringen is er onzekerheid over hun eigen systeem.
De besparingstrein leidt ons naar recessie en sociale onrust. Om de meerderheid van de bevolking te beschermen en te organiseren tegen de hebzucht van de rijkste 1%, het enige deel van de bevolking dat er de afgelopen 20 jaar in de VS echt op vooruit is gegaan, zullen vakbonden een cruciale rol spelen. Laten we de beste tradities van strijd, solidariteit en socialisme versterken of terug opbouwen doorheen strijdbare vakbonden. Daartoe kunnen we van acties zoals op 30 januari gebruik maken om onder een brede laag van collega’s en vrienden de gevolgen van het besparingsbeleid voor hen te bespreken alsook de redenen voor de staking en wat zij kunnen doen om er een succes van te maken. Laat ons van de actiedag gebruik maken om te gaan voor maximale betrokkenheid bij de stakingspiketten waar we over volgende stappen kunnen discussiëren.
