“Wij zijn politiek dakloos”. “Van de Lanotte heeft ons in 2005 uitgelachen toen we hem de rug toekeerden, hij zal dat nu opnieuw doen”. “In wie vindt de arbeidersklasse vandaag nog politieke steun?” “We zouden de banden met onze politieke relais beter verbreken en zelf een initiatief nemen voor een eigen politiek instrument.” In zulke en talloze andere bewoordingen noteerden we de 10de januari, op de open militantenvergadering in het Antwerpse Bondsgebouw, het ongenoegen over de SP.a, de zogenaamde politieke relais van het ABVV.
Die uitspraken kwamen van afgevaardigden uit grote privébedrijven van onder meer de petrochemie en de metaal, maar ook uit allerlei openbare diensten en uit de gezondheidszorg. Dat zijn militanten met een lange staat van dienst. Militanten die op ondernemingsraden en in comités geleerd hebben zich op een beleefde en beheerste manier uit te drukken. Wie dacht dat dit slechts de woorden waren van een handvol radicalen, had maar eens moeten luisteren naar wat in de goed gevulde zaal gezegd werd, en niet alleen vanaf de tribune.
ABVV-voorzitter De Leeuw had nochtans in een wijde boog langs Hongarije, Spanje, Merkozy en de ECB, de verantwoordelijkheid van de “socialisten” in het grootste besparingsplan uit onze geschiedenis geminimaliseerd. De staking van de openbare diensten op 22 december zou mogelijk voor een doorbraak hebben gezorgd, het VBO aan tafel hebben gebracht en de “politieke relais” de kans bieden één en ander recht te trekken. Tot zolang zouden we gemobiliseerd blijven, maar onze reactie in beraad houden. Het beleefdheidsapplausje sprak boekdelen, want Rudy vond het nadien nodig erop te wijzen dat we een ledenbeweging zijn en geen militantenbeweging.
Maar wie denkt dat de steun voor de SP.a groter is bij de leden dan bij de militanten van het ABVV, zit er flink naast. De verkiezingsuitslagen illustreren dat. Militanten komen er nog bij gebrek aan alternatief toe om de weerzin te onderdrukken om toch maar voor het “minste kwaad” te kiezen. Als ook die afhaken, stemmen binnenkort – op enkele spreekwoordelijke uitzonderingen na – enkel nog liberalen die last hebben van een “progressief” geweten voor de SP.a.
Met lokaal dienstbetoon en krachtige zuilorganisaties is de CD&V er langer in geslaagd haar positie als politieke relais voor het ACV te bewaren. Maar ook die staat steeds meer onder druk. Zelfs de PS, die zich tot nu kon verschuilen, eerst achter l’état CVP en dan achter “rechts” Vlaanderen, krijgt steeds meer de wind van voren. De metallo’s van de FGTB verwijten de PS haar ziel verloren te hebben en de bedienden van het CNE schilderden op 22 december haar gevel blauw.
Onze vakbondsleiders mogen die boodschap niet blijven negeren. Zolang we niet beschikken over een politiek verlengstuk om onze eisen te verdedigen en overwinningen vast te klikken, is het dweilen met de kraan open. Ons steeds weer de richting uitsturen van de sociaal- en de christendemocratie lijkt stilaan op schuldig verzuim. Hun besparingspolitiek ontwapent de militanten bij de leden. Die kijken bij gebrek aan ernstig alternatief steeds meer in de richting van de meest zichtbare oppositie, zelfs al is die populistisch en economisch rechts zoals de N-VA. Het is tijd om de “politieke relais” te laten voor wat ze zijn en iedereen die het gevecht tegen de sociale afbraak wel wil aangaan samen te brengen om een echt politiek verlengstuk op te bouwen.
