Waarom staken op 30 januari?

De besparingslawine stoppen voor ze op dreef komt!

De drie vakbonden willen verhinderen dat regering en patronaat ons doen betalen voor de crisis van hun winstsysteem. Als de regering de sociale afbraak niet fors bijstuurt, dreigen ze het land op 30 januari tot stilstand te brengen. De 99% die het beleid moet ondergaan dat de 1% over onze hoofden beslist, heeft er alle belang bij om van die staking een succes te maken.

LSP-pamflet PDF

We zijn allemaal mee verantwoordelijk? Verkeerd

Voorlopig durft niemand ontkennen dat de crisis veroorzaakt werd door de hebzucht van banken en andere speculanten. Men tracht ons hooguit gedeelde schuld aan te praten, omdat ook wij een zo groot mogelijk opbrengst van onze spaarcenten nastreven. Samen uit, samen thuis, luidt de redenering. Van dat samen uit, hebben de 99% echter niets gemerkt.

We leven boven onze stand? Verkeerd

Het vermogen van de Belgische gezinnen bedraagt 1.700 miljard €, vijf keer de totale overheidsschuld. 341 miljard € zit echter bij de 1% rijkste, ruim meer dan de 235 € miljard die de 50% armste delen. Die grote vermogens werden niet met werken bijeen geharkt. In 2009 bedroeg het jaarinkomen van Albert Frère 3,9 miljoen €. Een gemiddelde werknemer doet daar 130 jaar over. Maar Frère moet het vooral hebben van dividenden, winstuitkeringen op aandelen in bedrijven. Die betalen gemiddeld slechts 11% belasting, de grootste zelfs helemaal niets, maar in 2010 keerden de beursgenoteerde bedrijven wel 4,4 miljard € aan dividenden uit. Wedden dat Frère vindt dat gewone stervelingen boven hun stand leven?

We leven langer, logisch toch dat we langer werken? Verkeerd

In 1960 werden we gemiddeld 70 jaar oud, in 2007 bijna 80. We werkten in 1960 jaarlijks 2.289 uur, tegen 1.611 in 2007, bijna 30% minder. Maar tegelijk produceerden we in dollars van 2007 dat jaar elk uur gemiddeld 53,18 $ aan waarde, tegenover 11,89 $ in 1960. Dat komt door technische verbeteringen, hogere scholingsvereisten en vooral een fors hoger arbeidsritme. Samen met de toename van het aantal werknemers, van 3,5 naar 4,3 miljoen, zorgde die productiviteitsstijging voor een bijna verviervoudiging van de totale jaarlijks geproduceerde waarde (van 97,5 $ naar 371,5 miljard $).

Te veel mensen profiteren van onze sociale zekerheid? Verkeerd

Zou deze generatie werknemers luier en dommer zijn dan vorige? Of zou het kunnen dat de vereiste scholing en het arbeidsritme zo hoog liggen dat steeds meer mensen uit de boot vallen? Niet iedereen kan de slimste, de vlijtigste, de mooiste, de jongste of degene met het grootste doorzettingsvermogen zijn. Ziekte, een ongeluk, een verkeerde wending, kunnen je leven vergallen. Dat sommigen moedeloos zijn geworden, dat zal wel. In de jaren ’60 volstond een loon om een gezin te onderhouden, dat is voorbij. Toen kon je terecht in de openbare diensten, maar dat zijn nu competitieve bedrijven geworden. Velen zijn aangewezen op slecht betaalde en onzekere jobs met lange onderbrekingen.

Alleen door te besparen geraken we uit de crisis? Verkeerd

Onze Griekse collega’s hebben intussen al 40% van hun inkomen ingeleverd, op de voet gevolgd door die uit Portugal, Ierland, Spanje en Italië. Maar de remedie werkt niet. Het doet die landen in een nog diepere crisis belanden. Begrotingstekorten en overheidsschuld nemen niet af, maar toe. We zijn daaraan ontsnapt doordat we geen regering hadden. Onze economie presteerde behoorlijk. De politici willen nu echter een besparingslawine op gang trekken. De groei zal stilvallen en steeds drastischer besparingen zullen volgen. Het regeerakkoord is nog maar rond of Europa eist al meer.

Met staken bereik je niets? Verkeerd

Alles wat we hebben, de 8-urendag, het stemrecht, de afschaffing van kinderarbeid, overleg over loon- en arbeidscondities, hebben onze voorouders afgedwongen met staken. Het vergde belangrijke opofferingen, maar leverde ons de welvaart op die men ons nu wil afnemen. Niet de stakers of de stakerspiketten, maar de patroons en de regering gijzelen werkwillige werknemers. Als hun propaganda faalt, leggen ze hun voorwaarden eenzijdig op, bij volmacht, zoals in België of door verkozen regeringen te vervangen door aangeduide technici.

Zullen de vakbondsleiders het uiteindelijk niet op een akkoordje gooien?

Dat vermijden we best door de staking in onze omgeving zoveel mogelijk te argumenteren. Als het kan op de werkvloer, waar mogelijk door informatievergaderingen tijdens werkonderbrekingen. We kunnen daar dan best formeel onze deelname aan de staking ter stemming voorleggen, zodat ze echt door de basis gedragen wordt. Een staking die van bovenaf gedecreteerd wordt, kan immers gemakkelijk van bovenaf worden afgeblazen, terwijl wij toch allemaal verkiezen dat de basis daar eerst haar zeg over krijgt.

"Er is geen alternatief"?

Is dat zo? De werkende klasse is nochtans perfect in staat de economie te beheren. Dat doet ze nu al, maar in dienst van de 1%. Waarom niet de hele financiële sector nationaliseren, met schadeloosstelling enkel voor kleine aandeelhouders op basis van bewezen behoefte? Waarom de staalproductie niet overnemen? Mittal en co geven geen cent voor staal of voor de gemeenschap, enkel voor winst. Waarom de energiesector niet nationaliseren zodat we de prijzen echt kunnen controleren? Zou het niet beter zijn de economie in dienst te stellen van de behoeften van allen, in plaats van de winsten van enkelen? Dat is wat wij bedoelen met democratisch socialisme.

Een nieuwe arbeiderspartij

De 99% heeft behoefte aan politici die dergelijke maatregelen verdedigen, die werken aan het loon van een collega werknemer en niet aan dat van een manager. Dat is de doelstelling van de nieuwe beweging Rood!, rond Erik De Bruyn, voormalig kandidaat-voorzitter van de SP.a. Vandaag wordt de vakbondsbasis tegen haar zin telkens weer de richting van de “bevriende” partijen uitgestuurd. De vakbonden kunnen beter breken met CD&V en SP.a en samen met alle strekkingen die zich verzetten tegen de sociale afbraak een nieuwe partij opbouwen, samengesteld uit politici van hetzelfde type als de tienduizenden vakbondsmilitanten die zich belangeloos inzetten voor hun collega’s. LSP pleit voor zo’n partij en werkt daarom ook mee aan de uitbouw van Rood! (zie www.roodlinks.be).

Europees en internationaal

Zullen Europa, het IMF, de Wereldbank en de financiële markten zich niet vastklampen aan hun belangen? Overal ter wereld wordt hun beleid met de moed der wanhoop bestreden door miljoenen jongeren, arbeiders, … Dat gebeurt zelfs zonder duidelijk alternatief, zonder ordewoord van de vakbonden, zonder partij of een andere structuur. Wat zou het geven indien er wel een gemeenschappelijk ordewoord bestond? In het begin van vorige eeuw veroverde de achturendag land na land en werd dominant in heel de westerse wereld, alleen daardoor kon hij zo lang bewaard worden. Ook nu zal een alternatief op dit winstsysteem uiteindelijk Europees en internationaal moeten zijn.