Betoging donderdag 27 januari 11u Albert II laan – Noordstation
We behoren tot de armste pensioentrekkenden, verdienen gemiddeld 10,5% minder dan collega’s uit andere sectoren, hebben geen recht op een dertiende maand, staan onder grote grote werkdruk en stress bij gebrek aan voldoende begeleidend, verzorgend en verplegend personeel. De sector kampt met een groot tekort aan opvangplaatsen voor mensen met een handicap, patiënten en andere gebruikers. Dit is waar de nonprofit vandaag staat.
LSP-pamflet
Tien jaar lang hebben de vakbonden van de non-profit gestaakt en actie gevoerd om te komen waar we nu staan. Er zijn in die periode veel toegevingen afgedwongen van de verschillende regeringen. Helaas nooit voldoende om de loonachterstand weg te werken en de arbeidscondities draagbaar te maken.
Die periode ligt echter achter de rug. De regeringen staan nu op het punt om niets meer toe te geven. Zoals vanouds wachten de regionale regeringen op de federale. In Vlaanderen zijn nog steeds geen onderhandelingen gestart, hoewel de eisenbundel eind 2003 al op de bevoegde kabinetten is afgeleverd.
Wel zijn de vakbonden opgesplitst geweest in werkgroepen om uitleg te geven en misverstanden weg te werken. Niet om te beslissen of zelfs te onderhandelen.
Op federaal vlak zijn er ondertussen enkele gesprekken geweest. Na de vrijdagacties in december kondigde Demotte aan 7500 jobs te willen creëren in de non-profit, gespreid over 5 jaar. Van loonsverhoging of één van de andere eisen was er geen sprake. En toen de vakbonden uit de straten van Brussel verdwenen waren, schoot zelfs van de belofte voor personeelsuitbreiding niets meer over.
Het is duidelijk dat de bevoegde overheden geen aanstalten maken om over te gaan tot ernstige onderhandelingen. Erger nog, ze gaan frontaal in de tegenaanval.
Zo springt in Vlaanderen Welzijnsminister Inge Vervotte (CD&V) haar collega voor werk Frank Vandenbroucke (SP.A) bij, die een loonstop van twee jaar wil, en bevestigt dat de Vlaamse regering “heeft vastgesteld dat er eigenlijk geen ruimte is om extra loonsopslag te geven”.
Het ziet ernaar uit dat de regeringen er alles aan zullen doen om zo weinig mogelijk toe te geven. Het is zelfs niet onrealistisch dat ze de werknemers van de non-profit zullen proberen isoleren en af te schilderen als egoïsten. Daarom is het belangrijk dat de vakbonden hun acties uitbreiden en zich niet beperken tot betogingen in kleurblokken en één-dags-stakingen voor militanten en delegees.
Heel wat personeelsleden beschouwen de stakingen nu al niet meer als hun staking, maar als die van de vakbonden. Meer inspanningen zijn nodig om het eisenplatform uit te leggen aan alle personeelsleden en hen tenvolle te betrekken bij de acties.
“Onze eisen zijn niet egoïstisch, maar nodig voor de samenleving”
We zouden onder andere aan studenten verpleegkunde, opvoeders en studenten uit de maatschappelijk sector kunnen uitleggen dat 25.000 bijkomende jobs niet enkel de werkdruk moeten verlagen, maar ook de jongerenwerkloosheid moeten tegengaan.
Naar de gebruikersverenigingen en patiënten kan duidelijk gemaakt worden dat meer personeel, middelen en bijkomende vorming ervoor zullen zorgen dat ze eindelijk krijgen waar ze recht op hebben. Een zorg op maat. De eisen van de non-profit zijn verre van egoïstisch. Integendeel, ze dienen het maatschappelijk welzijn.
De huidige acties moeten uitgebreid en versterkt worden. De vakbonden kunnen hun slagkracht verhogen door actie-comités op te richten per regio. Zo zijn er meer mogelijkheden tot overleg tussen de verschillende sectoren binnen de non-profit, maar kan er ook een actieplan opgesteld worden om de vele instellingen, organisaties en ziekenhuizen te bereiken waar momenteel geen syndicale activiteiten aanwezig zijn.
Betoging donderdag 27 januari 11u Albert II laan – Noordstation
We mogen niet uit het oog verliezen dat er ook in andere sectoren en bedrijven strijdbewegingen aan de gang zijn. De nationale betoging van 21 december was hier een mooi voorbeeld van. 50.000 werknemers protesteerden in de straten van Brussel als passend antwoord op de agressieve houding van de werkgevers in de onderhandelingen over een nieuw interprofessioneel akkoord. Deze betoging ging gepaard met een reeks spontane stakingen van o.a. De Lijn, TEC, Van Hool en in alle vestigingen van de Glaverbelgroep. Ook de nonprofit was massaal aanwezig. Daarnaast waren er de stakingen bij de Post, MIVB, NMBS, DHL en vele kleinere bedrijven. De werknemers kunnen zich niet veroorloven zich te laten opsplitsen per vakbond, beroepscategorie of sector. Een eengemaakte strijd is nodig, niet alleen intersectorieel maar interprofessioneel.
Jongerenmars voor werk
Op vraag van Blokbuster, de jongerencampagne van de Linkse Socialistische Partij, organiseren ABVV-jongeren, ACV-jongeren, KAJ en Blokbuster op 19 maart een Jongerenmars voor Werk, Gelijkheid en Gratis Onderwijs. Met deze jongerenmars streeft Blokbuster 3 doelstellingen na:
1. sedert enkele jaren zijn jongeren massaal op straat gekomen tegen de gevolgen van de kapitalistische globalisering. Die jongeren drukken een verzet uit dat leeft bij bredere lagen. We willen met de jongerenmars voor werk deze jongeren richten op de arbeidersbeweging
2. Jongeren voelen zich nauwelijks betrokken bij de vakbondswerking. Met de jongerenmars hopen we de aandacht van de vakbond voor jongeren te versterken en tegelijk jongeren te interesseren in vakbondswerking
3. Met de jongerenmars willen we de discussie aanbrengen van de nood aan een onafhankelijke arbeiderspartij en een breuk tussen de vakbonden en de SP.a en CD&V die allebei politieke instrumenten van het patronaat zijn geworden.
