Vanaf wanneer is een akkoord geen akkoord meer? Als slechts een akkoord wordt gesloten om in de toekomst een akkoord te sluiten bijvoorbeeld. Op de klimaatconferentie in Durban werd geen “grote vooruitgang” geboekt zoals de Britse minister van energie en klimaatverandering Chris Huhne beweerde. Er werd helemaal geen vooruitgang geboekt.
De conferentie met 194 aanwezige partijen kwam overeen om onderhandelingen te starten over een wettelijk bindend nieuw akkoord dat in de plaats moet komen van het Kyoto-protocol uit 1997. Dat Kyoto-protocol had geen effect op de klimaatsveranderingen en de uitstoot.
Canada kondigde intussen aan dat het uit Kyoto stapt. De regels van Kyoto lopen volgend jaar sowieso af. De Canadese maatregel maakt vooral duidelijk dat de kans beperkt is dat er een bindend akkoord tot 2020 komt. Dat was nochtans wat vanop de conferentie in Durban werd aangekondigd.
De vertegenwoordigers van de kapitalistische regeringen kwamen in Zuid-Afrika bijeen om hun falende systeem te verdedigen. Het is dat systeem dat aan de basis ligt van de klimaatproblemen, niet aan oplossingen ervoor.
Durban was niet meer dan een praatbarak. Intussen blijven de temperaturen sneller stijgen dan ooit voorheen. Als het zo nog enkele jaren blijft duren, staat de wereld een gevaarlijke toekomst te wachten.
Een belofte om arme landen tientallen miljarden dollar per jaar te geven om de globale opwarming tegen te gaan, zal weinig zoden aan de dijk zetten en bovendien werd niet overeen gekomen hoe het geld zou worden opgehaald.
De VS eisten dat China zou tekenen vooraleer ze zelf willen tekenen. Vanuit de VS wordt concurrentie vanuit China gevreesd. De massale Chinese productie van zonnepanelen heeft alvast de prijzen ervan drastisch naar beneden gehaald.
In de plaats van ervoor te zorgen dat dit leidt tot een breder gebruik van goedkopere zonnepanelen, heeft het er vooral voor gezorgd dat Amerikaanse fabrikanten van zonnepanelen failliet gingen.
Deze zelfvernietigende waanzin van de vrije markt moet een halt worden toegeroepen en vervangen door een democratische planning van de wereldwijde energiesector. Dan wordt het mogelijk om de planeet te veranderen, wat onder het kapitalisme niet mogelijk is.
We moeten dringend handelen. De machtige arbeidersstrijd tegen de neoliberale regeringen die harde besparingen doorvoeren, is een onderdeel van een strijd tegen het falen van dit systeem en haar vertegenwoordigers om ons een degelijk leven aan te bieden. Deze strijd biedt de enige weg vooruit aan.
