Een besparingslawine stop je best voor ze op dreef komt!
Nauwelijks heeft de regering het vertrouwen van het parlement of Van Quickenborne trekt de besparingslawine op gang. Hij zegt ook expliciet dat dit nog maar het begin is. Dat hij daarmee de economie in een diepe recessie en duizenden werklozen, werknemers en gepensioneerden in de armoede stort, zal hem worst wezen. Achter hem staat de hele regeringsploeg, een tevreden patronaat en een oppositie die aan dat patronaat kost wat kost wil bewijzen dat zij nog dieper zou kerven. Onze drie vakbonden eisen krachtdadig overleg. Daar is geen probleem mee, als we maar beseffen dat je een lawine niet kan bijsturen, maar moet stoppen voor ze op dreef komt.
Van Quickenborne noemt het zelf geen lawine, maar een besparingstrein. Dat hij niet veel verstand heeft van treinen, blijkt uit zijn voorstel om de pensioenrechten van machinisten te korten. Met hem achter het stuur, zijn seinen overbodig. Hij raast maar door. Wie ook doorraast zijn de financiële markten, het IMF, de Europese Commissie en de Europese Centrale Bank. Op hun dwingend verzoek hebben onder andere de Griekse, de Portugese en de Ierse gezinnen tot de helft van hun lonen en uitkeringen ingeleverd. Openbare diensten en sociale voorzieningen werden er tot op de bodem afgebroken. Heeft het gewerkt? Zelfs rechtse economen geven toe dat de besparingsijver die economieën in een diepe recessie heeft gestort, niet het verzet ertegen.
Dat is wat de drie vakbonden onze politici nu al maanden trachten te vertellen. Eerst met een open brief, dan met een concentratie van 6.000 militanten en een betoging van 80.000 werknemers. Tevergeefs. Vergelijk dat maar eens met de patroons. De gasprijzen schieten de hoogte in, de banken gaan hun tarieven optrekken en abonnementen op het openbaar vervoer worden duurder. Zo reageert het patronaat op de maatregelen van de “besparingsregering”. Op die manier draaien wij ook op voor de nucleaire rente, de bankentaks en de besparingen bij de autonome overheidsbedrijven. Als de inflatie daardoor stijgt, zullen ze hypocriet de indexkoppeling van de lonen en uitkeringen in vraag stellen.
Geen keuze
Volgens de patroons, de politici en de hele persmeute hebben we echter geen keuze. Europa, de Oeso en de financiële markten eisen dat nu eenmaal. Maar waar halen die hun cijfers vandaan? Ze toveren die niet uit hun hoed, maar krijgen ze voorgekauwd door onze patroons en onze regering. En wie zijn die financiële markten en speculanten anders dan de banken, de investeringsfondsen en de bedrijven die meer investeren in financiële beleggingen dan in productie?
Onze vakbonden stellen een alternatieve besparing voor. Ze willen een hardere aanpak van de fiscale fraude, de afschaffing van de notionele interest en een einde aan fiscale geschenken die de patroons jaarlijks bijna € 10 miljard opleveren. Het zijn trouwens die geschenken die de inkomsten uit de sociale zekerheid uithollen. Waarvoor men de werklozen wil uitsluiten en van hun inkomen beroven. Waarvoor men het pensioenstelsel van de openbare diensten, het enige dat onze ouderen nog behoedt voor armoede, wil afbreken. Waarvoor men onze gezondheidszorg wil commercialiseren en uitleveren aan private aasgieren.
Maar wat als de investeerders ons land links laten liggen of vertrekken naar lucratiever oorden? Mittal komt ons juist het bewijs te leveren dat fiscale geschenken geen garantie bieden voor werkzekerheid. Met het geld zijn ze weg, maar waarom het bedrijf niet bezetten en zonder schadeloosstelling aan de grote aandeelhouders overnemen met de gemeenschap en in eigen beheer onder controle van de werknemers uitbaten? Ook zonder vetbetaalde whizzkids kunnen we staal produceren en waarom zouden we het staal niet verkopen aan dumpingprijzen? De patroons en hun internationale instellingen hebben er niet de minste moeite mee om dumpinglonen uit te betalen.
De regering kon wel banken nationaliseren nadat de private speculanten er een zootje van gemaakt hadden. Wat houdt de overheid tegen hen een strak regime op te leggen in het voordeel van de kleine spaarder en van maatschappelijk nuttige investeringen, op straffe van onteigening. Politieke wil?
Oplopend actieplan
Nog voor 2 december hadden de Waalse en Brusselse metallos een actieplan kenbaar gemaakt waarmee de besparingslawine gestopt kan worden. Bij monde van voorzitter Nico Cué luidde het voorstel een 24-urenstaking in januari, en als de regering dan niet luistert 48 uur in april en zo nodig 72 uur in juni. Dat was nog voor Van Quickenborne het startschot gelost had. De timing moeten we wellicht herzien, maar het principe blijft overeind, al moet de 48 urenstaking wellicht al in februari of maart worden ingepland en een 72 urenstaking, niet vlak voor de zomer, maar al veel eerder.
De vakbonden moeten aan tafel gaan zitten, maar ze moeten dat doen met een stevige knuppel achter de deur. Met een informatiecampagne in de bedrijven waar de gevolgen van de regeringsmaatregelen tijdens werkonderbrekingen worden besproken en acties democratisch worden voorbereid. Met regionale en sectorale actiedagen, stakingen en betogingen ter voorbereiding van een oplopende reeks algemene stakingen. We denken dat de centrale boodschap die we daarbij moeten overbrengen luidt: wij hebben de crisis niet veroorzaakt, wij zullen hem niet betalen!
ABVV en ACV: breek met SPa en CD&V
Waarom stemmen zoveel Vlamingen voor de N-VA die zelfs de strijd tegen fiscale fraude beschouwt als een belastingsverhoging? Omdat de zogenaamde bevriende partijen, Groen inbegrepen, ons al jarenlang de ene na de andere inlevering serveren. Veel werknemers hebben daar hun buik van vol en dus stemmen ze voor diegenen die de meest zichtbare oppositie tegen het establishment lijken. In Tunesië en in Egypte zijn dat de conservatieve moslimpartijen, in Vlaanderen is dat de conservatieve N-VA.
Wallonië en Brussel is het zover nog niet. Tot nog toe kon de PS zich immers steeds weer verschuilen eerst achter de CVP staat, dan achter de rechtse Vlaamse meerderheid. Maar ook op die formule komt sleet en uiteindelijk zal ook in Wallonië en Brussel vroeg of laat een populist opstaan die van het politieke vacuüm misbruik maakt.
Zolang de vakbonden hun achterban de richting uitsturen van SPa, CD&V of Groen worden de populisten al slapend rijk. De vakbonden moeten breken met de “bevriende” partijen en bouwen aan een echte arbeiderspartij met politici die werken aan het loon van een collega, niet dat van een manager. Bestaan die niet? Haal ze uit de tienduizenden syndicale militanten die zich dagelijks geheel belangloos inzetten voor hun collega’s.
Zo een arbeiderspartij moet pluralistisch zijn en open staan voor iedereen die wil strijden tegen de politiek die de rijken rijker maakt en de armen armer. In Vlaanderen is Rood!, de beweging van Erik de Bruyn, voormalig kandidaat voor het voorzitterschap van SP.a, die met die partij gebroken heeft, daartoe een aanzet. In Brussel en Wallonië bestaat dat potentieel eveneens.
LSP schakelt zich volop in dit initiatief in maar bouwt tegelijk aan LSP omdat we ervan overtuigd zijn dat wetenschap en techniek een niveau bereikt hebben waarop privaat aandeelhouderschap elke vooruitgang hindert. Enkel gemeenschapsbezit van onze productiemiddelen binnen een democratische socialistische maatschappij kan een mens- en milieuvriendelijke ontwikkeling garanderen.
